Μια μέτρια -πλην τίμια- ταινία γίνεται η αφορμή για μια εμπνευσμένη σειρά.

Θυμάστε το «The Girlfriend Experience» του Στίβεν Σόντερμπεργκ με πρωταγωνίστρια την πορνοστάρ Σάσα Γκρέι; Ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον πρότζεκτ κατάδυσης στον κόσμο των συνοδών πολυτελείας, το οποίο όμως αν και έχτισε τρομερή ατμόσφαιρα με το χαρακτηριστικό άψογο στυλιζάρισμα του Σόντερμπεργκ, δεν κατάφερε να καλύψει το μεγάλο κενό που είχε στον πυρήνα. Το αποτέλεσμα ήταν άψυχο, χωρίς να έχει κάποια ιδιαίτερη επίδραση στο θεατή. Θαυμάζεις την αισθητική, αλλά επτά χρόνια μετά δεν μπορούμε να πούμε ότι μας έχει μείνει κάτι. Επειδή όμως το περιβάλλον της τηλεόρασης προσφέρει αυτή τη στιγμή πρόσφορο έδαφος για την αναβίωση παλαιότερων ιδεών που δεν πέτυχαν ακριβώς αυτό που ήθελαν ή που δε βρήκαν το κοινό τους, το «The Girlfriend Experience» επέστρεψε, αυτή τη φορά με τη μορφή σειράς, με τον ίδιο τον Σόντερμπεργκ να αναλαμβάνει χρέη εκτελεστικού παραγωγού.

Η πρώτη σεζόν έγινε διαθέσιμη στις 10 Απριλίου από τη συχνότητα του Starz, το οποίο έπραξε σύμφωνα με τη λογική του Netflix. Κάπως έτσι, τα 13 επεισόδια κυκλοφόρησαν μαζί και ήταν στην ευχέρεια του καθενός αν θα τα παρακολουθήσει σερί ή αν θα πάρει περισσότερο χρόνο. Πρωταγωνίστρια είναι η Ράιλι Κίου, εγγονή του Έλβις Πρίσλεϊ, η οποία ξεκίνησε την καριέρα της ως ηθοποιός το 2010 στο «The Runaways», βρισκόμενη στο πλευρό της Κρίστεν Στιούαρτ. Συμμετείχε στο «Magic Mike» του Σόντερμπεργκ, κάνοντας τη γνωριμία που μάλλον την έφερε εδώ. Οι περισσότεροι πάλι ίσως να τη γνωρίζετε ως ένα από τα κορίτσια του «Mad Max: Ο δρόμος της οργής». Το σίγουρο είναι πως ο ρόλος στο τηλεοπτικό «The Girlfriend Experience» είναι το σημαντικότερο στοίχημα στην έως τώρα καριέρα της 26χρονης Κίου.

Όσοι έχετε δει την ταινία, γνωρίζετε τι να περιμένετε από την υπόθεση. Η Κριστίν είναι μια φοιτήτρια Νομικής που ξεκινά πρακτική σε ένα δικηγορικό γραφείο (του οποίου επικεφαλής είναι ο Πολ Σπαρκς, γνωστός μας ως ο συγγραφέας Τομ Γέιτς από το «House of Cards»), προσπαθώντας να βρει μια ισορροπία ανάμεσα στα μαθήματα, τη δουλειά της και τη διαχείριση των εξόδων. Μια μέρα η κολλητή της, Έιβερι, της αποκαλύπει πως δουλεύει ως συνοδός πολυτελείας, παρακινεί την Κριστίν να έρθει μαζί της σε ένα ραντεβού. Εκεί θα γνωρίσει ένα φίλο του πελάτη της Έιβερι (Κέιτ Λιν Σιλ, γνωστή κυρίως ως Λίζα Γουίλιαμς επίσης από το «House of Cards»), ο οποίος αναζητά επίσης μια συνοδό και έτσι η Κριστίν θα πάρει την απόφαση να ακολουθήσει και αυτή καριέρα ως συνοδός με το ψευδώνυμο Τσέλσι, δουλεύοντας για την προαγωγό της Έιβερι (Αλεξάντρα Καστίγιο). Και καθώς μπαίνει όλο και πιο βαθιά στον κόσμο των call girls, συνειδητοποιεί πόσο δύσκολο είναι να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στην Κριστίν και την Τσέλσι.

Ο τόνος που επιλέγει η σειρά είναι εφάμιλλος με αυτόν της ταινίας, με τη διαφορά ότι εδώ υπάρχει η ευχέρεια ώστε να δουλευτεί καλύτερα το σενάριο και αυτό αφήνοντας στην άκρη το άκρως επιτυχημένο κάστινγκ. Κυριαρχούν τα γκρίζα, ψυχρά και βιομηχανικά χρώματα με σκοπό να αποφευχθεί οποιαδήποτε ταύτιση του κοινού ή της ίδιας της σειράς με το περιεχόμενο. Οι ανθρώπινες σχέσεις εδώ είναι ψεύτικες και κατεστραμμένες εκ προοιμίου και κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν. Η εξουσία και το χρήμα προβάλλονται ως τα υπέρτατα αγαθά και όλοι χρησιμοποιούν όλους για να αποκτήσουν κάτι από αυτά.

Ο Σόντερμπεργκ μπορεί να βρίσκεται σε θέση παραγωγού, αλλά έχει αφήσει την ανάπτυξη της σειράς σε δύο άξιους ανθρώπους της εμπιστοσύνης του. Ο Λοτζ Κέριγκαν είναι ένας εκκεντρικός δημιουργός με πολλά σκαμπανεβάσματα στην καριέρα του, από τον οποίο μπορείς να περιμένεις το καλύτερο και το χειρότερο. Σίγουρα πάντως ξεχωρίζει για την ιδιαίτερη μεταμοντέρνα αισθητική του. Δίπλα του έχει την Έιμι Σάιμετζ, η οποία έχει κάνει πολλά, αλλά ξεχωρίζουμε την ερμηνεία της στο φοβερό και τρομερό «Upstream Color» του Σέιν Καρούθ. Και το ακόμη καλύτερο είναι ότι η παρουσία της εδώ έφερε και τον Καρούθ, ο οποίος έγραψε το υποδειγματικό soundtrack της σειράς. Οι Κέριγκαν και Σάιμετζ αλληλοσυμπληρώνονται και αποκαλύπτουν το όραμά τους, το οποίο αν και μοιάζει με πολλά και διαφορετικά πράγματα καταλήγει μια σύγχρονη ενιαία σειρά που έχει να πει κάτι συγκεκριμένο. Και το γεγονός ότι τα επεισόδια διαρκούν περίπου 30 λεπτά και δεν πάνε παραπάνω είναι μόνο θετικό, αφού ρέουν γρήγορα και κάνουν το τελικό αποτέλεσμα πολύ πιο εθιστικό για το θεατή.

Είναι τρομακτική η ευκολία με την οποία η Κριστίν επιλέγει να γίνει Τσέλσι. Τη μέρα είναι μια συνηθισμένη κοπέλα με απλό ντύσιμο και πιασμένα μαλλιά, αλλά το βράδυ μεταμορφώνεται και γίνεται αντικείμενο του πόθου για κάθε ευκατάστατο μεσήλικα άνδρα. Οι σκηνές του σεξ είναι καθαρά κλινικές, με την ίδια να είναι πάντα από πάνω και να φαίνεται πως δε νιώθει τίποτα και το κάνει στα πλαίσια μιας συμφωνίας. Τα χρήματα έρχονται και μαζί και η εξουσία προς τον ανδρικό πληθυσμό που εισέρχεται στο πελατολόγιό της, όμως σταδιακά βλέπουμε πόσο μόνη είναι και πόσο κενή είναι η επιφανειακή προσωπικότητα που έχει χτίσει.

Το τηλεοπτικό «The Girlfriend Experience» μπορεί να συσχετιστεί σε πολλά επίπεδα με το «House of Cards». Όπως η σειρά του Netflix εισβάλλει στα άδυτα της αμερικανικής πολιτικής για να φέρει στο προσκήνιο τη διαπλοκή και τη διαφθορά που επικρατεί (αυτό όταν δεν ταυτίζεται με τον πρωταγωνιστή της), έτσι και εδώ το ζητούμενο είναι να αποκαλυφθεί ο αμοραλιστικός τρόπος ζωής των σύγχρονων μεγαλουπόλεων και πώς μια νέα κοπέλα μπορεί να θαμπωθεί, κυνηγώντας με κάθε κόστος την καταξίωση. Η Κίου είναι φανταστική, κλάσεις καλύτερη από την αντίστοιχη ερμηνεία της Γκρέι και εμβαθύνει στον ψυχισμό της Κριστίν, ώστε κάθε βλέμμα της να μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως. Είναι όσο ψυχρή χρειάζεται και μπαίνει στο κλίμα της σειράς, χωρίς να αφήνει παγερά αδιάφορο τον θεατή. Και αν και περιμέναμε με περιέργεια τη συγκεκριμένη δουλειά, μπορούμε να πούμε πως βρήκαμε μια από τις πιο αξιόλογες και εθιστικές σειρές της φετινής χρονιάς.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]