Η δωδέκατη στάση μας στην παρουσίαση των 21 διεκδικητών του Χρυσού Φοίνικα στο 69ο Φεστιβάλ Καννών.

Η περίπτωση: Σον Πεν

Δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για τον Σον Πεν. Ο βραβευμένος με δύο Όσκαρ ηθοποιός έχει μια εξίσου ενδιαφέρουσα πορεία και ως σκηνοθέτης και παρά το γεγονός ότι δεν είναι και ο πιο συνεπής άνθρωπος του κόσμου σε αυτή την ιδιότητα (φέτος κυκλοφορεί την Πέμπτη του ταινία σε 25 χρόνια), κάθε κυκλοφορία του είναι σημαντική και έχει κάτι να πει. Η νέα του δουλειά είναι η πρώτη του μετά το 2007 και το «Into the Wild», συνεπώς την αντιμετωπίζουμε με ενδιαφέρον και το ίδιο πράττουν και οι Κάννες, με τις οποίες ανέκαθεν ο Πεν είχε καλές σχέσεις.

Η ταινία με την οποία συμμετέχει στο φεστιβάλ: «The Last Face»

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα «πικάντικη» πληροφορία σχετικά με αυτή την ταινία. Η Σαρλίζ Θερόν πρωταγωνιστεί και όταν ξεκίνησαν τα γυρίσματα βρισκόταν σε σχέση με τον Σον Πεν. Στην πορεία οι δύο τους χώρισαν, αλλά επειδή είναι πρωτίστως επαγγελματίες, συνέχισαν κανονικά μέχρι να ολοκληρωθεί το φιλμ. Την Θερόν τη συναντάμε ως επικεφαλής ενός διεθνούς οργανισμού βοήθειας που βρίσκεται στη Λιβερία και η οποία ξεκινά ένα ειδύλλιο με έναν πεισματάρη παρορμητικό γιατρό που βρίσκεται στην περιοχή και τον οποίο υποδύεται ο Χαβιέ Μπαρδέμ. Και οι δύο έχουν σε υψηλή εκτίμηση την ανθρώπινη ζωή και κάνουν τα πάντα για να σώσουν τους ανθρώπους της αφρικανικής χώρας, όμως οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν διαφέρουν και για αυτό έρχονται σε σύγκρουση. Το σενάριο σου δίνει την εντύπωση ότι κάπου έχεις ξαναδεί αυτή την ιστορία, έχουμε όμως απεριόριστη εμπιστοσύνη στις ικανότητες του Πεν ότι θα βγει κάτι καλό από εδώ. Στο εξαιρετικό καστ συναντάμε επίσης τον Ζαν Ρενό, τον Τζάρεντ Χάρις και την Αντέλ Εξαρχόπουλος. Δε θα πάρει και τον Χρυσό Φοίνικα, αλλά θα αναζητήσουμε τις πρώτες κριτικές την ημέρα προβολής του.

Η ταινία του που αξίζει να δεις: «Into the Wild»

Θα πάμε με την προφανή επιλογή εδώ. Λατρεύουμε το «Into the Wild» και τον τρόπο που ο Σον Πεν μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη την αληθινή ιστορία του Κρίστοφερ ΜακΚάντλες. Από την αίσθηση της περιπέτειας που ξεχειλίζει μέχρι τη συνειδητοποίηση της ματαιότητας του ταξιδιού και το συμβιβασμό με αυτό, πρόκειται για μια αριστουργηματική ανάλυση χαρακτήρα, η οποία είναι προσβάσιμη χωρίς να δίνει μασημένη τροφή και με συνοδό την ταξιδιάρικη μουσική του Έντι Βέντερ των Pearl Jam, καταλαβαίνεις γιατί εννιά χρόνια μετά (πότε πέρασαν;) βρίσκεται σε πολλές λίστες αγαπημένων ταινιών.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]