Η δεύτερη ημέρα του 69ου Φεστιβάλ των Καννών είχε λάμψη από Χόλιγουντ αλλά και δυνατό σινεφίλ πρόγραμμα.

Η δεύτερη μέρα των φετινών Καννών είχε αρκετά πράγματα για να ασχοληθεί κανείς. Καταρχάς υπάρχουν δύο τρόποι να δει κανείς το σημαντικότερο ευρωπαϊκό κινηματογραφικό φεστιβάλ. Υπάρχει η πλευρά των σταρ που συμμετέχουν κατά βάση σε ταινίες που προβάλλονται εκτός του διαγωνιστικού τμήματος και υπάρχει και η άλλη πλευρά, αυτή που προσωπικά μας αρέσει περισσότερο, η οποία αφορά τις κριτικές που έρχονται από τις ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος.

Στη μεριά που αφορά τους σταρ, το γεγονός που μονοπώλησε το ενδιαφέρον είναι η προβολή του «Money Monster» σε σκηνοθεσία Τζόντι Φόστερ, με τους Τζορτζ Κλούνεϊ και Τζούλια Ρόμπερτς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Να σημειωθεί κάπου εδώ πως αυτή είναι η πρώτη παρουσία της Ρόμπερτς στο Φεστιβάλ των Καννών και μιας και είναι πολύ καλή φίλη με τον Κλούνεϊ, οι δύο τους το διασκέδασαν δεόντως στο χαλί και στη συνέντευξη τύπου.

Στα της ταινίας τώρα, δεν μπορούμε να πούμε ότι ενθουσίασε τους κριτικούς. Φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από το «Taxi Driver», την ταινία που έδωσε ώθηση στην καριέρα της 13χρονης τότε Φόστερ, ενώ επίσης πριν από 40 χρόνια κυκλοφόρησε το «Network», το δυστοπικό αριστούργημα του Σίντεϊ Λουμέτ που έδειξε με τον πιο γλαφυρό τρόπο την επιρροή που μπορούν να ασκήσουν τα μίντια στις απόψεις του κοινού, προλογίζοντας ουσιαστικά το παρόν μας. Το «Money Monster» λοιπόν φιλοδοξεί να γίνει ένα «Network» της Occupy Wall Street εποχής, χωρίς να φαίνεται πως πετυχαίνει κάτι τέτοιο. Ο Κλούνεϊ υποδύεται έναν τηλεοπτικό παρουσιαστή που προτείνει χρηματιστηριακές επενδύσεις στο κοινό χορεύοντας και επιστρατεύοντας εύκολο χιούμορ. Όμως τις προτάσεις του τις εμπιστεύεται απλός κόσμος, όπως ένας νεαρός που τον υποδύεται ο Τζακ Ο’Ντόνελ. Χάνοντας λοιπόν τα λεφτά του εξαιτίας του παρουσιαστή, πηγαίνει στο στούντιο με την απειλή όπλου και τον πιάνει όμηρο μαζί με την παραγωγό του, ρόλο στον οποίο συναντάμε την Ρόμπερτς. Και ό,τι ακολουθείται συμβαίνει σε κοινή τηλεοπτική θέα. Μιας και στις ΗΠΑ είναι χρονιά εκλογών και όλα αποκτούν πολιτική χροιά, η Φόστερ ρωτήθηκε αν ο χαρακτήρας του Ο’Ντόνελ εκφράζει το κοινό του Μπέρνι Σάντερς, για να απαντήσει πως πιο πολύ ανταποκρίνεται στο μπερδεμένο κοινό που κλίνει προς τον Ντόναλντ Τραμπ.

Παρά τις καλές προθέσεις, το λαμπερό καστ και την ένταση που δημιουργείται, όλοι συμφωνούν πως το τρίτο μέρος της ταινίας είναι αρκετά ανόητο και διδακτικό ώστε να το πάρεις στα σοβαρά και το νόημα που προσπαθεί να βγει θα ήταν επίκαιρο στα 90s ή τα 00s και όχι σήμερα. Το «Network» ήταν μπροστά από την εποχή του, ενώ το «Money Monster»  προσπαθεί να μας πείσει για το ίδιο, ενώ ουσιαστικά είναι ήδη πίσω. Αυτό πάντως δεν έκανε λιγότερο εντυπωσιακό το χαλί της ταινίας, το οποίο περιελάμανε την Αμάλ Αλαμουντίν και την Ρόμπερτς να περπατά... ξυπόλητη.

Στα καθαρά φεστιβαλικά νέα τώρα, χθες είχαμε μια πολυαναμενόμενη προβολή του «Staying Vertical» από τον Αλέν Γκιροντί, σκηνοθέτη του «Stranger by the Lake» που λατρεύτηκε από τους κριτικούς το 2013. Ο Γκιροντί φτιάχνει queer σινεμά και δεν το κρύβει, με την γκέι θεματολογία να είναι έκδηλη στα φιλμ του, αλλά φυσικά αυτό δεν είναι περιοριστικό για τον οποιονδήποτε που θέλει να παρακολουθήσει τις ταινίες του. Στο «Staying Vertical» (στη φωτό από κάτω το κόκκινο χαλί της ταινίας) παρακολουθούμε έναν σκηνοθέτη που προσπαθεί να μεγαλώσει μόνος του το παιδί του ενώ παράλληλα αναζητά έμπνευση για τη νέα του ταινία. Δεν έχουμε καταλάβει ακριβώς τι να περιμένουμε από το φιλμ, αλλά σίγουρα κυριαρχούν τα ειδυλλιακά τοπία όπως στο «Stranger by the Lake», μόνο που εδώ ο Γκιροντί γίνεται ακόμη πιο συμβολικός, κρυπτικός και ακραίος. Για παράδειγμα υπάρχει μια σκηνή που παρουσιάζεται ένα γυναικείο αιδοίο ως μέσο ερωτισμού και αργότερα ένα ίδιο πλάνο του ίδιου αιδοίου καθώς πραγματοποιεί γέννηση, με τον Γκιροντί να θέλει να υπογραμμίσει τα δύο στάνταρ με τα οποία αντιμετωπίζουμε το γυναικείο όργανο αναπαραγωγής. Στην πρώτη εικόνα μας σκανδαλίζει και στη δεύτερη μας αηδιάζει. Έπειτα, υπάρχει μια σεξουαλική σκηνή που τα δείχνει όλα οδηγεί σε ένα θάνατο. Και αυτά είναι μόνο μερικά αποσπάσματα από όσα μας περιμένουν στο «Staying Vertical». Θα διχάσει, αλλά αυτό το περιμέναμε.

Μια ακόμη πρεμιέρα που περίμεναν αρκετοί ήταν το «I, Daniel Blake» του Κεν Λόουτς, το οποίο όπως σχεδόν όλες οι ταινίες του σκηνοθέτη, επικεντρώνεται σε ιστορίες της εργατικής τάξης και πώς προσπαθεί να αντιμετωπίσει τον αυταρχισμό και την αυθαιρεσία του κράτους. Οι κριτικές κάνουν λόγο για μια χαμηλόφωνη αλλά διαπεραστική ανθρώπινη ιστορία που σου μένει μετά την προβολή, με μια εξαιρετική ερμηνεία από τον Ντέιβ Τζονς. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε στο αφιέρωμά μας στον Λόουτς.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]