Το franchise των αγαπημένων Μεταλλαγμένων βουλιάζει στην ασημαντότητα, μένοντας στο brand του, χωρίς να μπορεί να συμβαδίσει με την εποχή του.

Οι ταινίες με σούπερ ήρωες είναι σήμερα πιο δημοφιλείς από ποτέ, αξίζει όμως να δούμε πώς ξεκίνησε όλη αυτή η μόδα. Όχι ότι ποτέ ο κόσμος δεν ενδιαφερόταν για το συγκεκριμένο είδος ταινιών, απλά δεν είχε πάντα την ίδια απήχηση. Τα 90s ήταν η χειρότερη εποχή για τους κόμικ ήρωες στο σινεμά, με αποκορύφωμα τις ταινίες Μπάτμαν του Τζόελ Σουμάχερ, οπότε χρωστάμε πολλά στον Μπράιαν Σίνγκερ και τους X-Men του. Κάπου εκεί στις αρχές της περασμένης δεκαετίας έφερε στη μεγάλη οθόνη μια ομάδα μεταλλαγμένων υπερηρώων, αναδεικνύοντας έτσι ηθοποιούς μέσα από χαρακτήρες (και τούμπαλιν), φτιάχνοντας ταινίες που μπορεί μεν σήμερα να φαίνονται τρομερά απλοϊκές, αλλά αυτή είναι και η γοητεία τους και η αιτία της αποτελεσματικότητά τους.

Το «X-Men» του 2000 και κυρίως το «X2» του 2003 είναι δείγματα για το πώς λειτουργούσαν τα υπερηρωικά φιλμ μια άλλη όχι και τόσο μακρινή εποχή, η οποία έχτισε τις βάσεις για τα τεράστια σύγχρονα μπλοκμπάστερ. Ο Καθηγητής X, ο Μαγκνέτο, ο Γούλβεριν, η Στορμ και οι υπόλοιποι Μεταλλαγμένοι προκαλούν σήμερα πανζουρλισμό στο κοινό σε κάθε τους κινηματογραφική εμφάνιση και αυτό χάρη στη δουλειά που έκανε ο Σίνγκερ αναπτύσσοντάς τους. Την ίδια ώρα, η ιστορία απέδειξε πως δεν αρκεί κάποιος χαρακτήρας να είναι φοβερός και τρομερός από μόνος του για να γίνει αγαπητός αν δεν τον βοηθήσεις κι εσύ σε αυτό. Τρανή απόδειξη το «X-Men: Η τελική αναμέτρηση» του 2006, με τον Μπρετ Ράτνερ να αναλαμβάνει τη σκυτάλη της σκηνοθεσίας από τον Σίνγκερ, χωρίς να μπορεί να διαχειριστεί το υλικό. Κάτι που έπρεπε να γίνει η αποθέωση της Dark Phoenix κατέληξε μια χαοτική και παταγώδης αποτυχία. Οι παλιοί χαρακτήρες δεν έχουν τι ακριβώς να κάνουν, οι καινούριοι δεν αποκτούν ποτέ υπόσταση και τίποτα απ’ ό,τι συμβαίνει δεν έχει κανένα αντίκτυπο στο κοινό.

Θα αναρωτηθείτε γιατί μένουμε τόσο πολύ στο παρελθόν, αλλά θα σας απαντήσουμε ότι μέσω αυτού μπορούμε να κρίνουμε καλύτερα το «X-Men: Απόκαλιψ» που βγήκε αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες. Ο Μάθιου Βον επανέφερε τις περιπέτειες των X-Men στο σινεμά το 2011 με το «X-Men: Η πρώτη γενιά», πηγαίνοντάς μας πίσω στην αρχή της σχέσης του Καθηγητή X με τον Μαγκνέτο. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ ενδιαφέρον, κυρίως λόγω του εξαιρετικού καστ με τους Τζέιμς Μακαβόι και Μάικλ Φασμπέντερ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Παρόλα αυτά, η ιστορία συνεχίστηκε με τις «Ημέρες ενός ξεχασμένου μέλλοντος», με τον Σίνγκερ να επανέρχεται στο αγαπημένο του franchise, όσο όμως και αν δεχόμαστε τη διασκέδαση που προσέφερε η ταινία στους οπαδούς, αναρωτιόμαστε αν υπάρχει κάποιος που να θυμάται λεπτομερώς τι συνέβη σε αυτή. Φτάνοντας στο «Απόκαλιψ», ποιος το είδε ή σκοπεύει να πάει να το δει και θυμάται πού είχαμε αφήσει την ιστορία, αδημονώντας παράλληλα για τη συνέχεια;

Όσο και αν όλα τα promo του «Απόκαλιψ» προσπαθούν να μας πείσουν για τη σημασία του, η αλήθεια είναι πως πρόκειται για την τρίτη ταινία μιας όχι και τόσο σπουδαίας πρίκουελ τριλογίας, όχι απαραίτητα επειδή είναι κακή, απλά γιατί μοιάζει παντελώς ανούσια. Καλώς ή κακώς τα στούντιο της Marvel κυριαρχούν στο παιχνίδι, έχοντας δημιουργήσει με κάθε λεπτομέρεια ένα σύμπαν που οκτώ χρόνια μετά συνεχίζει να δείχνει συναρπαστικό. Την ίδια στιγμή, η DC Comics μπορεί να αποτυγχάνει να ακολουθήσει, αλλά τουλάχιστον έχει μια διαφορετική προσέγγιση που δε σε αφήνει αδιάφορο. Η 20th Century Fox που έχει τα δικαιώματα των X-Men προσπαθεί να αναβιώσει τις δόξες του franchise μέσα από μια πολύ κυριολεκτική προσέγγιση που δεν επιφυλάσσει μεγάλες συγκινήσεις, αφήνοντας παράλληλα την απλότητα του παρελθόντος για χάρη μιας ανούσιας πολυπλοκότητας.

Μεταφερόμαστε λοιπόν στα 80s, με τις αναφορές στη δεκαετία να γίνονται καθαρά επιδερμικά μέσα από τα ρούχα και τα χτενίσματα και από πορτρέτα του Ρόναλντ Ρήγκαν στους τοίχους. Οι νέοι ήρωες που μας συστήνονται είναι αρκετοί, με πολλούς να «έρχονται»… από το μέλλον (βλέπε Στορμ και Nightcrawler) και έτσι δικαιολογείται και η διάρκεια των 144 λεπτών, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο. Γιατί στην πράξη η διαχείριση των χαρακτήρων αποδεικνύεται προβληματική. Ακόμη και όσοι έχουν τη θέληση, όπως η Ολίβια Μαν στο ρόλο της Psylocke, ασφυκτιούν να ξεχωρίσουν σε ένα μπερδεμένο σύνολο που δεν μπορεί να λειτουργήσει ομαδικά. Οι Μακαβόι και Φασμπέντερ αποτελούν την ψυχή της νέας εποχής των X-Men και εδώ χάνονται στην προσπάθεια εξισορρόπησης όλων των ηρώων.

Όσο για τον Απόκαλιψ, ο Όσκαρ Άιζακ δεν έχει και πολλά να κάνει πίσω από το μωβ μακιγιάζ και θάβεται μαζί με το χαρακτήρα του. Είναι κρίμα γιατί ο Απόκαλιψ είναι πραγματικά ένας πανίσχυρος villain με πολλές δυνατότητες, ωστόσο έτσι όπως παρουσιάζεται εδώ δε διαφέρει καθόλου από τον μέσο σούπερ κακό οποιασδήποτε υπερηρωικής ταινίας. Δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς γιατί ξυπνάει μετά από ύπνο πέντε χιλιάδων ετών και ούτε το λόγο που θέλει να καταστρέψει τον πλανήτη. Υποθέτουμε ότι απλά... είναι κακός. Ας δούμε όμως μια ανάλογη περίπτωση από το σύμπαν της Marvel. Ο Thanos μοιάζει σε πολλά σημεία με τον Απόκαλιψ, όμως ο χαρακτήρας του έχει δημιουργηθεί ήδη τόσο καλά χωρίς καν να εμφανιστεί καλά-καλά, ώστε όταν έρθει θα έχει πραγματικό νόημα η παρουσία του και δε θα είναι πυροτέχνημα.

Η προετοιμασία για τον Απόκαλιψ γίνεται καλά τηρουμένων των αναλογιών και των προβλημάτων, αλλά όταν φτάνουμε στο τελευταίο act και η χρήση των CGI παίρνει φωτιά, αντί το ενδιαφέρον σου να αυξάνεται κατακόρυφα, κοιτάζεις το ρολόι ή την οθόνη του κινητού σου υπολογίζοντας την ώρα να τελειώσει.

Μοναδική όαση σε αυτό το ρετρό χάος είναι για μια ακόμη φορά ο χαρακτήρας του Quicksilver. Δεν περιμέναμε ότι θα ξεπεραστεί η σκηνή του στις «Ημέρες ενός ξεχασμένου μέλλοντος», όμως βρέθηκε τρόπος για αυτό και το αποτέλεσμα είναι συναρπαστικό. Το «Sweet Dreams» των Eurythmics γίνεται για λίγο ξανά φρέσκο και αν αυτό το franchise θέλει να αποκτήσει κάποιο λόγο ύπαρξης, μπορεί πολύ απλά να δώσει μια spin-off ταινία πάνω στον Quicksilver του Έβαν Πίτερς.

Η 20th Century Fox έχει στην κατοχή της τα δικαιώματα των X-Men, των Fantastic Four και του Deadpool και παρά την όποια εμπορική επιτυχία μπορεί να σημειώνει εδώ κι εκεί, δεν έχει να δώσει κάτι παραπάνω σε αυτούς τους χαρακτήρες. Ο,τιδήποτε από εδώ και πέρα θα φαίνεται και θα είναι ολοένα και πιο κουραστικό, συνεπώς το μόνο που ελπίζουμε είναι να αλλάξει κάτι και να δούμε τους αγαπημένους μας Μεταλλαγμένους στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel, εκεί που πραγματικά ανήκουν αυτή τη στιγμή.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]