Είδατε την ταινία στις αίθουσες αυτή την εβδομάδα. Ώρα να συζητήσουμε γιατί διαφέρει τόσο πολύ από τις υπόλοιπες αμερικανικές κωμωδίες.

Μια από τις σημαντικότερες εξελίξεις στην ποπ κουλτούρα της δεκαετίας που διανύουμε είναι ότι έχει πλέον μπει για τα καλά στη δημόσια σφαίρα η κουβέντα περί σεξισμού. Δε σημαίνει ότι δεν παρατηρούνται σεξιστικά φαινόμενα. Άλλωστε το Χόλιγουντ παραμένει ένας συντριπτικά ανδροκρατούμενος χώρος και τα Όσκαρ συνεχίζουν να δίνονται από λευκούς καλοζωισμένους ηλικιωμένους άνδρες, οι οποίοι και ψηφίζουν ακριβώς ως τέτοιοι, ωστόσο είναι σημαντικό ότι υπάρχουν αντιδράσεις. Πριν από κάποια –όχι πάρα πολλά- χρόνια μπορεί να πετυχαίναμε ακραίες καταστάσεις που ίσως αρκετός κόσμος να τις θεωρούσε λίγο-πολύ δεδομένες, όμως αυτή τη στιγμή υπάρχουν φωνές που κρίνουν τα κακώς κείμενα και αυτό είναι μια αρχή, ακόμη και αν βρισκόμαστε ακόμη στο επίπεδο της διαμαρτυρίας.

Ο μοναδικός τρόπος όλη αυτή η κατάσταση να προχωρήσει σε ένα επόμενο στάδιο είναι λοιπόν να υπάρξουν προϊόντα της ποπ κουλτούρας που θα έχουν απήχηση και θα ανήκουν στο mainstream και θα προτάξουν μια διαφορετική νοοτροπία, όχι μόνο ισότητας των φύλων αλλά και απολογισμού του ήδη εδραιωμένου σεξισμού ετών. Και σε αυτό το επίπεδο, δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη στιγμή για να κυκλοφορήσει το «Neighbors 2: Sorority Rising» (ο ελληνικός τίτλος είναι «Ανυπόφοροι γείτονες 2», ωστόσο προτιμούμε τον αυθεντικό εξαιτίας της επεξήγησης που δίνει).

Τα κορίτσια επιβάλλουν τους κανόνες τους στην ταινία

Όταν πριν από δύο χρόνια βγήκαν στις αίθουσες οι «Ανυπόφοροι γείτονες», ας πούμε ότι δεν ενθουσιαστήκαμε ιδιαίτερα. Όσο και αν αγαπάμε τον Σεθ Ρόγκεν, βρήκαμε τη συγκεκριμένη κωμωδία απλά συμπαθητική, με πολλά αστεία να τα έχουμε ξαναδεί κάπου χωρίς να βρίσκουν στόχο. Ο Ζακ Έφρον υποδυόταν τον επικεφαλής μιας κολεγιακής αδελφότητας που βάλθηκε να κάνει τη ζωή δύσκολη στους γονείς που έμεναν δίπλα τους (Ρόγκεν και Ρόουζ Μπερν) και το τελικό αποτέλεσμα αν και διακατεχόταν από μια ζωηράδα, έμοιαζε μια ακόμη αμερικανική buddy κωμωδία και όχι από αυτές που θα μας μείνουν. Και θα την είχαμε ήδη ξεχάσει αν δεν ερχόταν το σίκουελ.

Πόσα franchise αμερικανικών κωμωδιών έχουν καταφέρει να κρατήσουν τον ενθουσιασμό της πρώτης ταινίας, παραμένοντας εξίσου αστεία; Σίγουρα ελάχιστα, αφού συνήθως οι συνέχειες φημίζονται για τον εκβιασμό του χιούμορ, με πανομοιότυπα αστεία με την πρώτη ταινία και περιστροφή γύρω από τον εαυτό της. Στους «Ανυπόφορους γείτονες 2» υπάρχει μεν το στοιχείο της επανάληψης, αλλά το περιεχόμενο αλλάζει τόσο πολύ ώστε το πακέτο μοιάζει εντελώς καινούριο όχι μόνο για το ίδιο το franchise, αλλά και για το σύνολο της αμερικανικής κωμωδίας.

Η χημεία του Σεθ Ρόγκεν (δεξιά) με τον Ζακ Έφρον (αριστερά) έχει δέσει πολύ καλύτερα συγκριτικά με την πρώτη ταινία

Η αδελφότητα των αγοριών αντικαθίσταται από μια κοριτσίστικη και στη θέση του Ζακ Έφρον συναντάμε την Κλόι Μορέτζ, η οποία φαίνεται να το διασκεδάζει δεόντως. Και πριν από μια δεκαετία αυτή θα ήταν μια τέλεια ευκαιρία για να δούμε ελαφρά ντυμένα κορίτσια «αμφιβόλου ηθικής» που ως αληθινά party animal δυσκολεύουν τη ζωή των φιλήσυχων οικογενειαρχών γειτόνων. Οι ρόλοι ωστόσο αυτή τη φορά αντιστρέφονται. Οι Ρόγκεν και Μπερν μπορεί να είναι ένα cool ζευγάρι που αγαπάει το παιδί του, απέχουν πάντως αρκετά από το πρότυπο των γονέων που έχουμε συνηθίσει. Και η γυναικεία αδελφότητα είναι εντελώς διαφορετική απ’ ό,τι περιμένεις. Απαρτίζεται από κορίτσια που θέλουν να περνάνε καλά μακριά από κανόνες που έχουν επιβληθεί από άνδρες και δεν έχει καμία σχέση με την αποδοχή των αγοριών. Η Κάππα Νι εξελίσσεται σε ένα όχημα που επιτρέπει σε νέες κοπέλες να είναι ο εαυτός τους και να νιώθουν άνετα με αυτό, χωρίς να διστάζουν να κάνουν πράγματα που θεωρούνται βρώμικα ή αηδιαστικά, αλλά  που όταν τα κάνουν τα αγόρια θεωρούνται αστεία.

Αυτή η νέα κατεύθυνση γίνεται κατανοητή ήδη από την αρχή της ταινίας σε μια συνομιλία του Ρόγκεν με τον κολλητό του, Άικ Μπάρινχολτζ, σχετικά με το κατά πόσον οι πατέρες γιορτάζουν όταν τα αγόρια τους κάνουν για πρώτη φορά σεξ, αλλά τιμωρούν τις κόρες τους αν μάθουν κάτι τέτοιο. Αυτά τα διπλά στάνταρ (θα μας συγχωρήσετε την έκφραση) καταρρίπτονται με τον πιο διασκεδαστικό τρόπο, με την ταινία να καταφέρνει να είναι και πιο έξυπνη και πιο αστεία από τον προκάτοχό της, συνδυάζοντας την ευφυΐα με το χιούμορ της.

Οι ξεκαρδιστικές στιγμές είναι πολλές αλλά αυτή είναι από τις αγαπημένες μας

Τα κορίτσια εδώ κάθονται και βλέπουν ταινίες με τις πυτζάμες τους και δε διστάζουν να πετάξουν χρησιμοποιημένα ταμπόν στους γείτονές τους όταν αυτοί τα βάζουν μαζί τους και γενικά κάνουν ό,τι καφρίλα θα έκαναν τα αγόρια της ηλικίας τους, αλλά με το δικό τους τρόπο, δίχως να χρειαστεί να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν. Και την ίδια στιγμή, ο Έφρον βρίσκεται στη μέση της διαμάχης, αλλάζοντας πλευρές, με το χαρακτήρα του να αποκτά αυτή τη φορά νόημα ως εκφραστής της αβεβαιότητας των σημερινών 25άρηδων και την κρίση ηλικίας που μπορεί να βιώσουν.

Οι διαφορές ανάμεσα στις ηλικίες των πρωταγωνιστών είναι πολύ πιο διακριτές σε σχέση με την πρώτη ταινία, ίσως επειδή τα κορίτσια της αδελφότητας τα υποδύονται κοπέλες που συμβαδίζουν με την ηλικία των χαρακτήρων τους και δεν είναι απέχουν τέσσερα με πέντε χρόνια από το ζευγάρι της ιστορίας και απλά μικροδείχνουν. Κάπως έτσι, σε ένα δεύτερο επίπεδο της ιστορίας παρατηρούμε τα προβλήματα των σύγχρονων 30άρηδων γονιών που δεν ήταν έτοιμοι να κάνουν παιδί και ανακαλύπτουν στην πορεία πώς είναι να το μεγαλώνεις, ενώ παράλληλα προσπαθούν να συμβαδίσουν με τις ανάγκες της ηλικίας τους.

Ο Ζακ Έφρον ξεκινά ως σύμβουλος της γυναικείας αδελφότητας για να βρεθεί στην πορεία απέναντί τους

Τα κορίτσια μαθαίνουν να περνούν καλά χωρίς να έχουν καμία απολύτως εξάρτηση από οποιονδήποτε άνδρα, τα αγόρια της αδελφότητας της προηγούμενης ταινίας μοιάζουν με αληθινοί άνθρωποι που προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν πόσο επίπονη είναι μερικές φορές η μετάβαση από την ανεμελιά των χρόνων στο κολέγιο στις αρμοδιότητες της ενήλικης ζωής και το κεντρικό ζευγάρι της ιστορίας έρχεται κατά μέτωπο αντιμέτωπο με την πάροδο του χρόνου και πώς αυτός ο παράγοντας επηρεάζει την ανατροφή της κόρης τους. Και όλο αυτό παρουσιάζεται μέσα σε ένα ξεκαρδιστικό πλαίσιο που δε χάνει ποτέ το στόχο του και δεν αλλοιώνει τη φεμινιστική του άποψη, παρά το γεγονός ότι έχει γραφτεί από πέντε άνδρες. Χρειαζόμαστε περισσότερες ταινίες σαν αυτή εδώ.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]