Με αφορμή την κυκλοφορία της πέμπτης (!) ταινίας της «Εποχή των παγετώνων», κάνουμε μια αναδρομή στην πορεία ενός άσημου πλην τίμιου στούντιο παραγωγής animation.

Πόσο πολύ περιμένετε μια νέα ταινία της «Εποχής των παγετώνων»; Όχι πολύ; Σίγουρα πάντως κάποιοι τη θέλουν, γιατί φτάσαμε αισίως στο πέμπτο φιλμ του franchise το οποίο έκανε την εμφάνισή του το 2002. Τα παιδιά που διασκέδασαν με την πρώτη ταινία έχουν πια μεγαλώσει, αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία διότι φαίνεται πως βρίσκει απήχηση σε καινούριες γενιές.

Για να μην τα πολυλογούμε, το «Η εποχή των παγετώνων: Σε τροχιά σύγκρουσης» είναι προ των πυλών, σηματοδοτώντας έτσι την ενδέκατη κυκλοφορία της Blue Sky Studios. Φυσικά δε μιλάμε για ένα στούντιο που να μπορεί να συγκριθεί με τη δουλειά της Pixar, ούτε καν με αυτή της DreamWorks Animation, παρόλα αυτά προσπαθεί να χτίσει ένα στάτους, αν και δείχνει να εμμένει περισσότερο απ’ ό,τι πρέπει στο μεγαλύτερο franchise που διαθέτει.

Μιας και μας δίνεται η ευκαιρία όμως, ας δούμε τι δουλειά έχει να επιδείξει η Blue Sky Studios. Μιλάμε για ένα κινηματογραφικό στούντιο που ιδρύθηκε το 1987, από το 1997 ανήκει στην 20th Century Fox και η πρώτη ταινία ήρθε το 2002. Έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει άλλες εννιά, οπότε ας ρίξουμε μια ματιά σε αυτές. Από την «Εποχή των παγετώνων» μέχρι το «Ρίο» και την ταινία των Πίνατς, αυτές είναι οι ταινίες της Blue Sky Studios, από τη χειρότερη ως την καλύτερη.

10) «Η εποχή των παγετώνων 4: Ο χορός των ηπείρων» (2012)

Κάπου εδώ να πούμε ότι μια καλή στιγμή να παραδεχθούμε πως ένα franchise έχει κλείσει τον κύκλο του είναι όταν αρχίζει και ανακυκλώνει τις ίδιες ιδέες. Από την τέταρτη ταινία της «Εποχής των παγετώνων» θυμόμαστε ελάχιστα πράγματα, σε σημείο που να μπερδευόμαστε με τις υπόλοιπες της σειράς. Το μόνο που μας έχει μείνει είναι ο Πίτερ Ντίνκλατζ στο ρόλο του κακού γιγαντοπίθηκου. Παρόλα αυτά έρχεται και πέμπτη ταινία και έχουμε την εντύπωση πως δε θα είναι η τελευταία.

9) «Η εποχή των παγετώνων: Η αυγή των δεινοσαύρων» (2009)

Κάπου εδώ το συγκεκριμένο franchise άρχισε να θυμίζει πρωινή τηλεόραση του Σαββατοκύριακου. Στο παιχνίδι μπαίνουν και οι δεινόσαυροι, αλλά έχουμε δει τόσες άλλες φορές δεινόσαυρους σε animation που αυτοί της «Εποχής των παγετώνων» δε μας προξενούν ιδιαίτερη εντύπωση. Παρά τις κακές κριτικές πάντως η αγάπη του κόσμου οδήγησε και σε άλλες συνέχειες.

8) «Ρίο 2» (2014)

Από τα πραγματικά αχρείαστα σίκουελ, υπό την έννοια ότι η πρώτη ταινία ήταν μια πολύχρωμη έκπληξη και μια από αυτές τις ταινίες animation που ήρθαν από το πουθενά, με τη συνέχεια να χρησιμοποιεί τα ίδια μοτίβα και να μη δοκιμάζει φρέσκα πράγματα. Η τοποθεσία αλλάζει από το Ρίο ντε Τζανέιρο στη ζούγκλα του Αμαζονίου, αλλά η διαχείριση είναι τέτοια που μοιάζει μια από τα ίδια. Ένα σίκουελ που θα μείνει στη λήθη.

7) «Η εποχή των παγετώνων 2: Η απόψυξη» (2006)

Με τη λογική ότι κάθε συνέχεια της «Εποχής των παγετώνων» είναι χειρότερη από την προηγούμενη, αυτή η ταινία είναι η δεύτερη καλύτερη της σειράς. Αυτός είναι σίγουρα ένας τρόπος να την αντιμετωπίσεις το franchise, η αλήθεια είναι όμως πως παρά το γεγονός ότι για το 2006 τα εφέ για το animation του 2006 ήταν πολύ καλά και η ιστορία δεν ήταν ακόμη τόσο ξεφτισμένη, μοιάζει στα πάντα μια από τα ίδια. Όσο για τον Σκρατ, ήταν πράγματι αστείος την πρώτη φορά, αλλά δεν υπήρχε κανένας λόγος το αέναο κυνήγι του για το βελανίδι να συνεχιστεί με ακόμη μεγαλύτερο χρόνο στις επόμενες ταινίες.

6) «Robots» (2005)

Αχ, ωραίο ήταν το 2005. Εφηβικά χρόνια, ανεμελιά, μακριά από την κρίση… Ας μην αφήσουμε όμως την νοσταλγία να επηρεάσει το γεγονός πως έχουμε να κάνουμε με μια μέτρια και σήμερα απίστευτα ξεπερασμένη ταινία. Το μήνυμα για τους κινδύνους της μαζικής παραγωγής και για τα διαβολικά σχέδια των μεγάλων εταιρειών είναι ευπρόσδεκτο, αλλά με τον τρόπο που παρουσιάζεται μοιάζει σαν ένα ζήτημα μιας αλλοτινής και ολότελα μακρινής εποχής.

5) «Το μυστικό βασίλειο του δάσους» (2013)

Για κάποιο λόγο δεν είχαμε βρει τόσο κακή αυτή την ταινία όταν είχε κυκλοφορήσει, αλλά τρία χρόνια αργότερα μετά βίας θυμόμαστε την ύπαρξή της. Αυτό που μας έμεινε πάντως ήταν ότι διασκεδάσαμε με την παραμυθένια παραλλαγή του «Αγάπη μου, συρρίκνωσα τα παιδιά», ακόμη και αν πρόκειται για ένα παζλ διαφόρων άλλων πραγμάτων που έχουν επιτύχει χωρίς να διαθέτει απολύτως τίποτα αυθεντικό.

4) «Η εποχή των παγετώνων» (2002)

Μπορεί να φαίνεται πολύ μακρινή η εποχή που η «Εποχή των παγετώνων» είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον, όμως υπήρχε. Το 2002 λοιπόν ένας βραδύποδας, ένα μαμούθ και μια προϊστορική τίγρη μπορεί να μην είχαν να πουν κάτι καινούριο, αλλά αυτή η αίσθηση παρέας που δημιούργησαν, συν το γεγονός ότι υπήρχε ακόμη εύφορο έδαφος στο χώρο του animation εδραίωσε το franchise στη συνείδηση του μέσου θεατή. Όχι τόσο πρωτότυπο, όχι τόσο έξυπνο, αλλά ακριβώς αυτό που ήθελε ο κόσμος. Είναι μια είδους επιτυχία και αυτή.

3) «Ρίο» (2011)

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία που δεν έχουμε ξαναδεί σε διάφορες άλλες μορφές. Το «Ρίο» είναι απόλυτα προβλέψιμο, χωρίς να διαθέτει κάποιο ιδιαίτερο βάθος σαν ταινία. Παρόλα αυτά, η χρωματική παλέτα των εφέ είναι ελκυστική στο μάτι, η μουσική ζωηρή και η απεικόνιση του εξωτικού Ρίο ντε Τζανέιρο σε ταξιδεύει με την ευθύτητα ενός καλά καταρτισμένου ταξιδιωτικού οδηγού.

2) «Χόρτον» (2008)

Δεν είναι εύκολο να αποτυπώσεις το πνεύμα του δρα Σους στο σινεμά. Μπορεί να φαίνεται ότι επειδή τα βιβλία που έχει γράψει απευθύνονται σε παιδιά είναι απλό να γίνουν ταινίες, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Το έργο του Σους ξεχωρίζει για την αναρχία και το σουρεαλισμό που κρύβει μέσα του και στον «Χόρτον» αυτά τα στοιχεία έχουν την ελευθερία να αναπνεύσουν. Και η ιστορία αυτού του αγαθού ελέφαντα που έχει βαλθεί να προστατεύσει μια κοινότητα που ζει σε ένα λουλούδι γίνεται ένα ευφάνταστο αλληγορικό παραμύθι που συγκινεί τόσο μικρούς όσο και μεγάλους.

1) «Ο Σνούπι και ο Τσάρλι Μπράουν – Πίνατς: Η ταινία» (2015)

Πραγματικά, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να συνδέει αυτή την ταινία με τις υπόλοιπες δουλειές της Blue Sky Studios. Μοιάζει σαν ένα πυροτέχνημα και σαν κάτι που συνέβη κατά τύχη και δεν πρόκειται να επαναληφθεί, γιατί τόσο καλή είναι η ταινία των Πίνατς. Ίσως επειδή απευθύνεται κατά βάση σε ένα μεγαλύτερο κοινό που μεγάλωσε με τον Σνούπι και τον Τσάρλι Μπράουν, απέρριψε οποιαδήποτε ευκολία και δοκίμασε να αξιοποιήσει δημιουργικά τη νοσταλγία. Το αποτέλεσμα βγάζει μια ζεστασιά που σε πλημμυρίζει και μέσα από μια αξιοζήλευτη απλότητα όχι μόνο καθηλώνει τους «παλιούς», αλλά καταφέρνει να αγγίξει και τους νέους.

Η ταινία «Η εποχή των παγετώνων: Σε τροχιά σύγκρουσης» θα βγει στις αίθουσες στις 14 Ιουλιου, από την Odeon.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]