Η Pixar βαδίζει σε γνώριμα νερά, χαρίζοντάς μας μια σίγουρη επιλογή για οικογενειακή διασκέδαση.

Έχουν περάσει 13 ολόκληρα χρόνια από την κυκλοφορία του «Ψάχνοντας τον Νέμο», μια από τις ταινίες που δικαίως εδραίωσαν την Pixar ως την κορυφαία επιλογή στο χώρο του animation. Βέβαια, οι συνθήκες με το πέρασμα του χρόνου αλλάζουν και δεν αρκεί να βρίσκεσαι στην κορυφή αλλά είναι σημαντικό να επιβεβαιώσεις ότι αξίζεις να είσαι εκεί. Και χωρίς η Pixar να βγάζει κακές ταινίες τα τελευταία χρόνια, αν εξαιρέσεις το «Τα μυαλά που κουβαλάς», δεν υπάρχουν πολλές στιγμές που θα σε συνταράξουν με τη μαγεία τους. Για αυτό ευθύνεται κατά κύριο λόγο η λογική των πολλών σίκουελ τα οποία ακολουθούν την ασφαλή οδό των πρωτότυπων φιλμ, απορρίπτοντας έτσι την αίσθηση ρίσκου που αποτέλεσε το σήμα κατατεθέν του στούντιο.

Με αυτά και με αυτά, ερχόμαστε στο «Ψάχνοντας την Ντόρι», ένα ακόμη σίκουελ της Pixar που όμως μας αφορά λόγω της αγάπης μας στην ταινία του 2003. Και αυτή τη φορά δεν είναι ο μικρός Νέμο που βρίσκεται χαμένος, αλλά η μπλε ψαρίνα Ντόρι. Καθώς θυμάται ότι έχει γονείς ξεκινά για να τους βρει, αλλά επειδή είναι ξεχασιάρα χάνεται κατευθείαν, με τον Μάρλιν και τον Νέμο να ξεκινούν μια καινούρια περιπέτεια για να τη βρουν. Θα διασχίσουν τον ωκεανό για να φτάσουν στο Ινστιτούτο Θαλάσσιας Ζωής της Καλιφόρνια και όσο και αν η διαδρομή μοιάζει σε αρκετά σημεία γνώριμη, μας επιφυλάσσει αρκετές ενδιαφέρουσες νέες προσθήκες.  Υπάρχει ο Χανκ, ένα εσωστρεφές χταπόδι που δε θέλει να επιστρέψει στον ωκεανό και επιζητά μια ζωή σε κάποιο ενυδρείο, η Μοίρα, μια φαλαινοκαρχαρίνα με μυωπία και ο Μπέιλι, μια φάλαινα μπελούγκα με προβλήματα ηχο-εντοπισμού.

Και οι παλιοί και οι καινούριοι χαρακτήρες υπηρετούν το κεντρικό μήνυμα της ταινίας το οποίο σχετίζεται με την έννοια της οικογένειας. Τι είναι οικογένεια; Είναι όσοι έχουμε μαζί τους συγγένεια εξ αίματος ή είναι αυτοί με τους οποίους επιλέγουμε να είμαστε μαζί τους; Η Ντόρι έχει βρει θεωρητικά την ευτυχία στον ύφαλο στο πλευρό του Μάρλιν και του Νέμο, όμως μπροστά στη σκέψη των γονιών της δε διστάζει να αφήσει πίσω όλα αυτά και να ταξιδέψει μόνη της στο άγνωστο για να βρει δύο ψάρια τα οποία θυμάται ελάχιστα.

Ακριβώς επειδή η ταινία επικεντρώνεται σε έναν τόσο δυνατό θεσμό η σημασία του οποίου είναι εξίσου κατανοητή από όλους, υπάρχουν στιγμές που η συγκίνηση έρχεται αβίαστα και ακόμη και σε μεγαλύτερο βαθμό από την πρώτη ταινία. Ειδικότερα οι σκηνές της μικρής Ντόρι μαζί με τους γονείς της είναι τόσο χαριτωμένες που σε κάνουν να θυμηθείς τις στιγμές που εσύ ήσουν μικρό παιδί και έπαιζες με τους γονείς σου ή αν είσαι γονέας να αναπολήσεις την εποχή όταν το παιδί σου ήταν ακόμη μικρό. Ίσως και να μπορούσαμε να δούμε μια ολόκληρη ταινία με την μικρή Ντόρι.

Πίσω όμως από το κεντρικό νόημα, η ταινία δεν προσφέρει τις μεγάλες συγκινήσεις που μπορεί να περιμέναμε. Το σενάριο μοιάζει πολύ ασφαλές και όπως οι ήρωές μας μοιάζουν «προστατευμένοι» στα πλαίσια του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Ζωής σε σχέση με το απρόβλεπτο του ωκεανού στο «Ψάχνοντας τον Νέμο», έτσι γίνεται και η σύγκριση των δύο ταινιών. Από τη μια πλευρά είχαμε να αντιμετωπίσουμε κάτι εντελώς καινούριο που εξερευνά το άγνωστο με γερές δόσεις περιπέτειας και αυτή τη φορά έχουμε μια ταινία που αν και έχει τις στιγμές της και βλέπεται ευχάριστα, αρκείται σε αυτό και δε δοκιμάζει το κάτι παραπάνω.

Σε αυτό το σημείο αξίζει πάντως να αναφερθούμε στην ελληνική μεταγλώττιση της ταινίας, η οποία είναι σε υψηλό επίπεδο. Δεν είμαστε καθόλου υπέρμαχοι των ελληνικών μεταγλωττίσεων και αναζητούμε πάντοτε τις αίθουσες που αντίστοιχες ταινίες προβάλλονται υποτιτλισμένες, ωστόσο το «Ψάχνοντας τον Νέμο» είναι η μοναδική ταινία που δεχόμαστε περισσότερο ως μεταγλωττισμένη. Η χημεία του Θοδωρή Αθερίδη και της Δήμητρας Παπαδοπούλου είναι αδιαπραγμάτευτη και παραμένει αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου, προσθέτοντας έναν ακόμη λόγο να δούμε το «Ψάχνοντας την Ντόρι», όχι με τις φωνές της Έλεν ΝτιΤζένερις και του Άλμπερτ Μπρουκς, αλλάσε κάποια μεταγλωττισμένη προβολή.

Σε μια μέτρια έως κακή κινηματογραφική χρονιά, τα animation ξελασπώνουν για άλλη μια φορά, προσφέροντας την πιο σίγουρη επιλογή για βέβαιη οικογενειακή ψυχαγωγία. Το ζήτημα που τίθεται ήδη επιτακτικά είναι κατά πόσον ένα στούντιο όπως η Pixar αρκείται σε αυτό και δεν έχει μεγαλύτερες φιλοδοξίες, αλλά προς το παρόν δε θα βρείτε καλύτερη επιλογή στο σινεμά για να περάσετε ομαλά στο φθινόπωρο από το «Ψάχνοντας την Ντόρι».

ΥΓ: Να σημειώσουμε ότι πριν από την ταινία προβάλλεται το αξιαγάπητο «Piper», ένα από τα καλύτερα μικρού μήκους της Pixar το οποίο συγκρίνεται μόνο με τις σκηνές της μικρής Ντόρι.

Η ταινία «Ψάχνοντας την Ντόρι» κυκλοφορεί από την Feelgood Entertainment.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]