Η άποψή μας για μια από τις νυχτερινές προβολές των φετινών Νυχτών Πρεμιέρας.

Μια από τις ταινίες τρόμου που έχουν συζητηθεί περισσότερο φέτος είναι το «Lights Out» του Σουηδού Ντέιβιντ Σάντμπεργκ. Ο σκηνοθέτης του «Καλέσματος», Τζέιμς Γουάν, ανέλαβε την παραγωγή και οι περισσότεροι κάνουν λόγο για μια ανατριχιαστική εμπειρία. Η ιστορία είναι πολύ βασική για το είδος και αυτό φτάνει για να σε πείσει. Όλα συμβαίνουν στο σκοτάδι με μια απόκοσμη οντότητα να εμφανίζεται κάθε φορά που κλείνουν τα φώτα και να στοιχειώνει μια οικογένεια.

Η Ρεμπέκα (Τερέζα Πάλμερ) είναι μια νεαρή κοπέλα που πίστευε ότι είχε αφήσει πίσω της τη στοιχειωτική αυτή φιγούρα, η οποία όμως επιστρέφει για να τρομοκρατήσει και τον μικρό αδερφό της. Στην πορεία θα συνειδητοποιήσει πως αυτός ο απρόσκλητος επισκέπτης σχετίζεται με το παρελθόν της μητέρας τους η οποία κάποτε είχε νοσηλευτεί σε ψυχιατρική κλινική.

Όλα ωραία και καλά ως εδώ και στα 80 λεπτά της διάρκειάς του το «Lights Out» καταφέρνει να είναι αρκετά τρομακτικό, ακόμη και αν επαναλαμβάνει τα ίδια μοτίβα. Και μέσα στις στιγμές που θα σε κάνουν να θες να στρέψεις αλλού το βλέμμα σου και να πεταχτείς από την καρέκλα σου, υπάρχουν και κάποιες σκηνές που θα σε κάνουν να θες να χειροκροτήσεις, ειδικά όταν τα φώτα του αυτοκινήτου εμπλέκονται στους τρόπους εκδίωξης του τέρατος. Και αν και σε ένα πρώτο στάδιο όλα λειτουργούν μια χαρά και επιτελούν το σκοπό τους, είναι τόσο άγαρμπη η διαχείριση σοβαρών ζητημάτων που σου μείνει μια έντονα αρνητική εντύπωση.

Δεν ξέρουμε τι θέλει να πετύχει ο Σάντμπεργκ και αν θέλει να πει κάτι πίσω από το κεντρικό στόρι. Άλλωστε όλα ξεκίνησαν μέσα από ένα τρίλεπτο φιλμ μικρού μήκους, το οποίο έγινε viral και οδήγησε στη δημιουργία της ταινίας που είδαμε. Το αποτέλεσμα είναι όμως ότι η οντότητα που προκαλεί ανατριχίλες στην ταινία απορρέει από την κατάθλιψη της μητέρας της οικογένειας. Και η κατάθλιψή της αντιμετωπίζεται ως τρέλα που είναι τοξική για τους γύρω της και δε φεύγει παρά μόνο αν το άτομο που είναι καταθλιπτικό αποχωρήσει από το κάδρο. Και κάτω από αυτή τη λογική, το φινάλε είναι ενοχλητικά κακό.

Δεχόμαστε ότι το «Lights Out» είναι μια τρομακτική ταινία τρόμου και ίσως θα έπρεπε να μείνουμε σε αυτό, αλλά ίσως θα έπρεπε και ο ίδιος ο Σάντμπεργκ να περιοριστεί σε αυτό. Όποιο σχόλιο προσπαθεί να κάνει σχετικά με την κατάθλιψη καταλήγει χοντροκομμένο και προσβλητικό για άτομα που μπορεί είτε να πάσχουν τα ίδια είτε να έχουν κάποιον με κατάθλιψη στην οικογένειά τους. Αν θέλετε κάποια καλή σύγχρονη ταινία τρόμου με εύστοχο κοινωνικό σχόλιο, τότε το «It Follows» είναι αυτό που ψάχνετε.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]