Η άποψή μας για μια από τις ταινίες του αφιερώματος στον σύγχρονο ιταλικό κινηματογράφο.

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αφιερώματα των 22^ων Νυχτών Πρεμιέρας είναι αυτό στο νέο ρεύμα του ιταλικού κινηματογράφου. Και λέμε νέο γιατί, σε αντίθεση με τις ένδοξες μέρες του Φελίνι, του Ροσελίνι και της Τσινετσιτά, όταν η Ιταλία ήταν η αδιαμφισβήτητη πρωταγωνίστρια του ευρωπαϊκού σινεμά, τις τελευταίες δύο δεκαετίες η κινηματογραφική παραγωγή της γειτονικής χώρας έχει γνωρίσει μια πρωτοφανή πτώση. Αυτό, ωστόσο, φαίνεται να ανήκει πια στο παρελθόν μιας και η Ιταλία παίρνει και πάλι τα πάνω της στον κινηματογραφικό χώρο διεκδικώντας μάλιστα ισχυρή θέση στα ευρωπαϊκά και διεθνή φεστιβάλ (με τον Πάολο Σορεντίνο να «σέρνει το χορό»). Το αφιέρωμα Italian Film Days παρουσιάζει έξι σπουδαίες ιταλικές ταινίες από τη νέα σοδειά του ιταλικού κινηματογράφου, συστήνοντάς μας δημιουργούς και ηθοποιούς για τους οποίους θα συζητάμε για καιρό. Εμείς είδαμε το Fiore (Άνθος) του Κλαούντιο Τζοβανέζι, ένα τρυφερό φιλμ για τη νιότη, την αγάπη και την ελευθερία, που γοήτευσε στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών των Καννών.

Η ιστορία ακολουθεί τη ζωή της νεαρής (και πρωτοεμφανιζόμενης) Ντάφνι (Ντάφνι Σκότσια), μιας όμορφης κι επαναστατικής έφηβης που συλλαμβάνεται λόγω μικροκλοπών και μεταφέρεται σε Κέντρο Κράτησης Ανηλίκων της Ιταλίας. Αν και γίνεται εξαρχής υπαινιγμός για το προβληματικό οικογενειακό υπόβαθρο της πρωταγωνίστριας, η απουσία ενός πιο ξεκάθαρου back story έχει ως αποτέλεσμα να μην ταυτιστούμε αυτόματα με το δράμα της. Πίσω στο κέντρο κράτησης τώρα, η ατίθαση Ντάφνι περνάει ιδιαίτερα δύσκολα αφού δεν είναι και το πιο αγαπημένο κορίτσι συγκρατουμένων και δεσμοφυλάκων λόγω των συνεχών μπελάδων που προκαλεί. Όλα αυτά μέχρι τη μέρα που στο κελί της έρχεται μια νέα κρατούμενη, η Iρένε (Κλέα Μαρκού), με την οποία συνδέονται αμέσως μέσω των… tattoo τους. Κι ενώ οι μέρες κυλούν πότε ομαλά και πότε με τιμωρία κι απομόνωση, η Ντάφνι γνωρίζει τον Τζος (Τζόσουα Αλγκέρι), ο οποίος κρατείται στην απέναντι πτέρυγα αρρένων και περνάει επίσης δύσκολα επειδή η κοπέλα του μόλις τον παράτησε με ένα γράμμα.

Nτάφνι και Τζος συνδέονται σχεδόν αμέσως. Εκείνος μοιράζεται μαζί της τον πόνο του. Εκείνη προσφέρεται να τηλεφωνήσει στην κοπέλα του και να ρωτήσει γιατί τον παράτησε. Όλα αυτά με τα baby blue κάγκελα και τους γκρίζους φράχτες να παρεμβάλλονται ανάμεσά τους. Αναμενόμενα, η επικοινωνία τους μετατρέπεται γρήγορα σε έναν αγνό, πλατωνικό έρωτα, που διανθίζεται μέσα από μια«λαθραία» αλληλογραφία και κορυφώνεται με ένα κλεφτό φιλί πίσω από τα κάγκελα. Κι όσο συγκρατούμενες και φύλακες κάνουν τα στραβά μάτια, τόσο το ρομάντζο των δύο νέων αναπτύσσεται, με την Ντάφνι να ανακαλύπτει ταυτόχρονα μια νέα, πιο τρυφερή πλευρά της. Το plot twist της ερωτικής ιστορίας έρχεται όταν η πρώην του Τζος εμφανίζεται και ο παράδοξος έρωτάς τους δοκιμάζεται. Τι συμβαίνει όμως όταν ένα ακόμα μεγαλύτερο εμπόδιο, αυτό του χρόνου, ριζώνει ανάμεσά τους; Όταν ο Τζος ελευθερώνεται, πώς θα πορευτούν οι δυο τους με τα κάγκελα της φυλακής ακόμα πιο στιβαρά ανάμεσά τους;

Η τρίτη μεγάλου μήκους του Τζοβανέζι δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί καθώς φέρει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με την προηγούμενη δουλειά του, το Ali Blue Eyes, το οποίο και είχε τύχει θερμότατης υποδοχής το 2012 που κυκλοφόρησε. Αν και το Fiore είναι ένα γοητευτικό οπτικό αποτέλεσμα, εν μέρει λόγω των φωτεινών πλάνων, κυρίως όμως λόγω του εκρηκτικού ταμπεραμέντου και του εκφραστικού προσώπου της Σκότσια που κυριολεκτικά κυριαρχεί σε κάθε πλάνο, η ταινία μάλλον δεν καταφέρνει να αγγίξει, να συγκινήσει και να παρασύρει τον θεατή στο δράμα του εγκλεισμού. Παρότι προσπαθεί με ειλικρίνεια να κάνει ένα σχόλιο στις συνθήκες φυλάκισης και την επανένταξη, το συναίσθημα που σου αφήνει στο τέλος είναι μάλλον χλιαρό. Αν εξαιρέσουμε μερικές στιγμές γνήσιου ρομάντζου καθώς και το δεύτερο μισό της ταινίας, που μπαίνει λίγο βαθύτερα στη διαταραγμένη σχέση της Ντάφνι με τον πατέρα της (το οποίο ωστόσο διαρκεί περισσότερο απ’ όσο χρειαζόταν με αποτέλεσμα η ταινία να κάνει «κοιλιά» κατά το τελευταίο μισάωρο), η επιθυμία του σκηνοθέτη να κάνει ένα κοινωνικό σχόλιο στην ελευθερία και τον έρωτα, μάλλον δεν φτάνει στον παραλήπτη. Πόσο μάλλον όταν το φινάλε είναι τόσο αψυχολόγητο που σχεδόν σε εκνευρίζει.

Το δυνατό χαρτί του Fiore είναι αναμφίβολα η Ντάφνι Σκότσια. Και, αν και το «άνθος» της μόλις βλάστησε, ο μαγνητισμός και η εκφραστικότητά της προμηνύουν την ταχύτατη αναρρίχησή της στο ευρωπαϊκό (και όχι μόνο) σινεμά.

ΣΟΦΙΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ / [email protected]