Η άποψή μας για μια πρωτότυπη ιστορία μετανάστευσης που προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας.

Φεστιβάλ χωρίς feelgood δραμεντί δε γίνεται. Έτσι και στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας, μια από τις ταινίες που κρατά ψηλά τη σημαία του είδους είναι το «Morris from America», μια αμερικανογερμανική παραγωγή που τοποθετείται σε γερμανικό έδαφος και επικεντρώνεται στη σχέση ενός έφηβου Αφροαμερικανού μετανάστη με τον πατέρα του, οι οποίοι βρίσκονται μετανάστες στην Ευρώπη.

Στο ρόλο του πατέρα συναντάμε τον Κρεγκ Ρόμπινσον, ο οποίος προσπαθεί να ξεπεράσει το χαμό της συζύγου του και να είναι ταυτόχρονα δίπλα στον 13χρονο γιο του, Μόρις, κάτι που μόνο εύκολο δεν είναι. Και αυτό γιατί εκείνος δεν τα πηγαίνει καλά με τα άλλα παιδιά και ταυτόχρονα ερωτεύεται μια λίγο μεγαλύτερη γερμανίδα κοπέλα, προσπαθώντας να κάνει τα πάντα για να την εντυπωσιάσει. Και επειδή αυτό ξέρει να κάνει καλύτερα, μένει στο να σκαρώνει hip hop στίχους.

Ο 16χρονος Μάρκις Κρίστμας είναι πολύ καλός στο ρόλο του Μόρις και προσθέτει μια ντροπαλή ζεστασιά στην ταινία με την αθωότητά του. Βέβαια, κλειδί για την ταινία είναι ο ρόλος της δασκάλας και μέντορα του Μόρις την οποία υποδύεται η Ελβετίδα Κάρλα Γιούρι. Βρίσκεται κάπου στη μέση ανάμεσα στον Μόρις και τον πατέρα του και με τη φυσικότητα που διαθέτει δίνει μια ευρωπαϊκή αύρα στο φιλμ.

Το hip hop δημιουργεί μια ζωντανή ατμόσφαιρα που βοηθάει στο να διατηρήσεις το ενδιαφέρον σου για το φιλμ, αν και ο Τσαντ Χάρτιγκαν που βρίσκεται στη σκηνοθεσία δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τα κλισέ του είδους. Σίγουρα η παρουσία δύο Αμερικανών μεταναστών στην  Ευρώπη δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο και συχνά βλέπουμε το αντίθετο να συμβαίνει, το feelgood στοιχείο είναι πολύ «σιροπιαστό» και το δραματικό ίσως εμπίπτει σε στερεότυπα. Σε σημεία μοιάζει με indie δράμα του Σάντανς και σε άλλα θυμίζει ταινία της Disney.

Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι πως το «Morris from America» είναι μια χαρά ιστορία αν θέλετε να περάσετε ευχάριστα την ώρα σας, αλλά λειαίνει περισσότερο απ’ ό,τι χρειαζόταν τις γωνίες του για να σας μείνει για καιρό μετά την προβολή. Ευτυχώς υπάρχουν στιγμές όπως ο μονόλογος του Ρόμπινσον μέσα στο αυτοκίνητο που σε καθηλώνουν για λίγο και σε κάνουν να φαντάζεσαι πόσο καλύτερη θα μπορούσε να είναι η ταινία.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]