Η Νικολέτ Κρέμπιτς μας μιλά για το «Wild», ταινία που προβλήθηκε στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας.

Το «Wild» είναι από τις ταινίες που συζητήθηκαν αρκετά πριν και μετά την προβολή τους στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας. Είναι η ιστορία μιας κοπέλας που ερωτεύεται έναν λύκο, αλλά πίσω από αυτό το αναπάντεχο ρομάντζο βρίσκεται ένα ισχυρό σύμβολο γυναικείας χειραφέτησης.

Την ταινία έγραψε και σκηνοθέτησε η Γερμανίδα Νικολέτ Κρέμπιτς, την οποία σίγουρα την ξέρετε από το εξώφυλλο του «Get Ready» των New Order ή από κάποια συμμετοχ΄’η της ως ηθοποιό και τώρα ήρθε η ώρα να την ανακαλύψετε και ως δημιουργό.

Η Κρέμπιτς ήρθε στην Αθήνα στα πλαίσια του φεστιβάλ και εμείς τη συναντήσαμε και μιλήσαμε μαζί της για τα όσα ενδιαφέροντα στοιχεία προκύπτουν από το πρωτότυπο αυτό φιλμ. Τη συνέντευξη μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω.

Είναι η θνητότητα ένα κλειδί για να ερμηνεύσουμε την ταινία; Γιατί βλέπουμε ότι η Άνια έρχεται πιο κοντά στην ζωώδη πλευρά της καθώς βιώνει το θάνατο του παππού της.

Έχω τον παππού της ως τη μοναδική ανθρώπινη σχέση και ευθύνη. Οι αδερφές της μετακομίζουν ήδη από την αρχή. Αλλά όλοι οι κοντινοί της άνθρωποι αρχίζουν και εξαφανίζονται, κάτι που είναι αρκετά λυπηρό αλλά ταυτόχρονα είναι και απελευθερωτικό. Με την αδερφή της απούσα έχει ένα δωμάτιο δικό της και όταν έχεις έναν παππού ή μια γιαγιά είσαι εκεί για αυτό το πρόσωπο αλλά όταν δεν είναι αυτό εκεί πια, τότε αναρωτιέσαι ότι οκ, τώρα τι θέλω να κάνω; Συνεπώς σίγουρα είναι αρκετά υπαρξιακό και θέλω να πω ότι έχεις μόνο αυτή τη μια ζωή, οπότε καλύτερα δημιούργησέ την όπως θέλεις εσύ. Δε σχετίζεται με τη θνητότητα όπως πολλές ταινίες μιλούν για αυτό το θέμα. Έχει να κάνει με τον κίνδυνο και με το να βάζεις τον εαυτό σου μέσα σε μια κατάσταση στην οποία δεν έχεις κανένα εργαλείο για να λύσεις το πρόβλημα. Γιατί ζούμε σε μια κοινωνία που όλοι σου λένε να είσαι ασφαλής, να έχεις μια καλή δουλειά, να βγάζεις λεφτά, να παντρευτείς κάποιον, να ακολουθείς τους κανόνες, να μην πίνεις και να μην καπνίζεις και για αυτό πρέπει να βάλουμε τον εαυτό μας σε καταστάσεις που δεν ξέρουμε τι συμβαίνει και που είναι επικίνδυνες. Και αυτή η κοπέλα βάζει τον εαυτό της στο ίδιο δωμάτιο με ένα φονικό ζώο. Κάτι που την ξυπνά, την κάνει να νιώσει.

Το κορίτσι και ο λύκος. Σκηνή από το «Wild».

Όχι, νομίζω ότι μιλάει σε αυτό το σημείο της ταινίας γιατί πρέπει να το πει πραγματικά σε κάποιον επειδή επηρεάζει πλέον τη ζωή της τόσο πολύ και νομίζει ότι ακόμη κοιμάται. Δεν πιστεύει καν ότι ακούει, αλλά της δίνει μια πολύ καλή απάντηση, να δοκιμάσει κάποιο άλλο φαγητό. Είναι ένας ωραίος τύπος ο παππούς της.

Είναι η επιστροφή στη φύση μια μορφή αναρχικής αντίδρασης στους ρυθμούς ζωής της ολοένα αυξανόμενης αστικοποίησης που γίνονται όλο και πιο απαιτητικοί;

Δε νομίζω ότι αυτή η ταινία μιλάει τόσο για την επιστροφή στη φύση όσο για την επιστροφή στην ίδια σου τη φύση. Σίγουρα δε θέλω να πω ότι η φύση είναι η λύση σε όλα τα προβλήματα του πολιτισμού μας, αλλά πιστεύω ότι η φύση του ανθρώπου δε διαδραματίζει σημαντικό ρόλο σε ένα μεγάλο σχέδιο. Γιατί το μεγάλο σχέδιο υπηρετεί το σύστημα και όχι το είδος μας. Κάποιες φορές είμαστε ή σκεφτόμαστε πολύ απρόβλεπτα ή παράλογα σε καταστάσεις που μπορεί να είναι σοκαριστικές ακόμη και για εμάς. Δηλαδή έχουμε τα πάντα, για παράδειγμα τις σχέσεις μας με τους άλλους και μετά τα καταστρέφουμε όλα. Και γιατί; Είναι ένα εσωτερικό μονοπάτι που ο καθένας φοβάται να διαβεί και να συναντήσει γιατί δεν υπάρχει ασφάλεια εκεί. Αυτό κυνηγώ εγώ.

Γιατί επέλεξες έναν λύκο για το ζώο της ταινίας; Τι έχει σε σύγκριση με άλλα ζώα;

Αυτό που εκτιμώ στους λύκους είναι ότι ζουν αρκετά σαν άνθρωποι. Εννοώ έχουν ευθύνες, επιτίθενται, είναι αρκετά πιστοί, αλλά έχουν και κανόνες στην τροφική τους αλυσίδα. Ο γηραιότερος προηγείται και οι πιο αδύναμοι προστατεύονται. Αυτή είναι μια σοσιαλιστική ιδέα για το πώς λειτουργεί μια κοινωνία και μια εικόνα που πρέπει να θυμόμαστε. Αλλά και ο λύκος είναι πολύ αρχαίο ζώο. Είναι από τα λίγα που επέζησαν σε πολλές δύσκολες στιγμές του πλανήτη, όπως και η εποχή των παγετώνων. Δεν άλλαξε το σώμα τους ή τα σαγόνια τους. Κάποιοι λένε ότι οι σκύλοι ήταν λύκοι πρώτα, κάποιοι άλλοι λένε ότι είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζώο. Το βέβαιο είναι ότι βρίσκονται εδώ πριν από εμάς και πάντα προσαρμόζονται στις συνθήκες. Στην Γερμανία έχουμε λύκους που τα βράδια τρώνε από τα σκουπίδια έξω από τα McDonald’s και μετά φεύγουν. Δε χρειάζεται να έχουν δουλειά και τρώνε cheeseburger έτσι κι αλλιώς (γέλια). Και πάντα μένουν άγριοι. Λειτουργούν με το ένστικτό τους να είναι ελεύθεροι. Και μιας και αυτό θέλει κι εκείνη αυτή τη στιγμή, εκφράζει εκείνο που αναζητά. Αν είχα τώρα επιλέξει έναν άνδρα να είναι το αντικείμενο του πόθου, νομίζω ότι θα είχε τις δικές του κοινωνικές προσδοκίες και θα αντικατοπτρίζονταν πάνω της, αλλά τώρα είναι μόνο αυτή. Η φαντασία της και αυτό το ζώο που τη φέρνει αντιμέτωπη με αυτό που λαχταρά.

Η Νικολέτ Κρέμπιτς με την πρωταγωνίστρια του φιλμ, Λίλιθ Στάνγκενμπεργκ.

Αυτό είναι πολύ ωραίο! Χρησιμοποιούμε συνήθως την εικόνα του ηθοποιού ότι είναι ένας λύκος σε ένα κλουβί που μεταμορφώνεται σε λύκο, αλλά ένας λύκος παγιδευμένος στο σώμα ενός άνδρα; Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Δεν το έχω ακούσει ξανά.

Είναι και ένα σχόλιο για την ανδρική σεξουαλικότητα;

Έχει να κάνει περισσότερο με την πατριαρχία, γιατί πάντα ακούς ότι είναι ένας ανδρικός κόσμος και είναι πιο εύκολο να είσαι άνδρας και τέτοια, αλλά δεν είμαι σίγουρος γιατί το να είσαι στην κορυφή της πατριαρχίας είναι πιο δύσκολο να αφήσεις ο,τιδήποτε έχεις γιατί έχεις πιο πολλά να χάσεις. Έχει σαφώς πιο πολλά να χάσει από αυτή. Είναι πιο δύσκολο λοιπόν να μετακινηθείς από ο,τιδήποτε οι άλλοι άνθρωποι πιστεύουν ότι πρέπει να είσαι. Έχει τις ίδιες επιθυμίες με αυτή και το νιώθει ότι αυτή το πηγαίνει μέχρι τέρμα. Θέλει να κάνει το ίδιο, αλλά εν τέλει δεν μπορεί.

Υπάρχει κάποια πλευρά της Άνια ή και της ταινίας που να βρίσκεις στοιχεία του εαυτού σου;

Σίγουρα. Κάποιες φορές θέλω να σπάσω την εικόνα που κάποιος μπορεί να έχει για μένα ή για τις προσδοκίες για το πώς πρέπει να είμαι. Αλλά δεν το βλέπω απαραίτητα για τον εαυτό μου. Μιλάω για όλους. Δε διαχωρίζω άνδρες και γυναίκες γιατί το να λες ό,τι θες να πεις και να κάνεις ό,τι θες να κάνεις μόνο είναι αρκετά δύσκολο στη ζωή που ζούμε.

Δουλεύοντας με το λύκο επηρέασε το φιλμ; Τελείωσες όπως σκόπευες όταν άρχισες ή υπήρξαν αλλαγές στην πορεία; Εννοώ είναι λύκος. Δεν μπορείς να του πεις τι να κάνει.

Στην πραγματικότητα οι σκηνές με τον λύκο ήταν οι μοναδικές που ήταν γραμμένες από πριν, οπότε δούλεψα με έναν διευθυντή φωτογραφίας που είναι γνωστός στην Γερμανία ότι βρίσκει πάντα το σωστό πλάνο. Παίρνει αρκετό χρόνο και είναι σαν καλλιτέχνης. Βέβαια με τον λύκο αυτό δεν είναι πάντα εύκολο με το λύκο γιατί πρέπει να ελαχιστοποιήσεις τον κίνδυνο και πρέπει να συνεργαστείς και με τον εκπαιδευτή του ζώου γιατί διαβάζει τη γλώσσα του σώματος και καταλαβαίνει τις ανάγκες του. Υπάρχει αυτή η σκηνή που η Λίλιθ (σ.σ. Στάνγκενμπεργκ) πιάνει τον λύκο αφού βρίσκεται σε ύπνωση και τον τοποθετεί σε αυτό το κομμάτι πλαστικό μέσα στο αυτοκίνητο. Βλέπεις στη σκηνή πριν που τοποθετεί το πλαστικό ότι υπάρχει μια πόρτα στη μέσα. Είχα μια σκηνή λοιπόν που βγάζει την πόρτα από το μπάνιο και την κουβαλά κάτω για να την βοηθήσει να κυλήσει τον λύκο μέσα στο αυτοκίνητο. Αλλά αυτό φυσικά δε λειτούργησε γιατί ο λύκος γλίστρησε. Και είχαμε πολύ λίγο χρόνο και το γυρίζαμε και προσπαθούσε να το κάνει και μου λέει «οκ, οκ ξανά!» και κάποια στιγμή έκανε κάτι απίστευτο γιατί ήξερε ότι αυτό δεν μπορούσε να συμβεί. Σήκωσε το λύκο στα χέρια της και τον έβαλε στο αυτοκίνητο και όλοι την κοιτάζαμε και λέγαμε «θεέ μου!».

Η σκηνή που παίζει το «Retrogade» του James Blake είναι από τις πιο χαρακτηριστικές του φιλμ.

Είναι πάρα πολύ σημαντική για εμένα και ειδικά στη σκηνή του James Blake. Δεν ήθελα να σοκάρω το κοινό με αυτό τον τρόπο γιατί νομίζω ότι η Άνια σε εκείνο το σημείο ερωτεύεται με κάποιον τρόπο ένα ζώο και θέλει να το κατέχει κατά κάποιον τρόπο και αν το βάλει σε μια φυλακή, σαν αυτό που κάνουμε στην αγάπη και ας ξέρουμε πως είναι λάθος. Είναι φυσικό λοιπόν για αυτή να έχει κάποια σεξουαλική έλξη την οποία δεν εκπληρώνει. Εννοείται πως δε θέλει να κάνει έρωτα με το ζώο, αλλά έχει κάποια επιθυμία που δεν είναι εν τέλει προς τον λύκο αλλά προς τον εαυτό της. Τη βλέπουμε στη σκάλα στο τέλος αυτής της σκηνής. Ακούς τον James Blake και λες «α ναι, κι εμένα μου αρέσει ο James Blake» και έρχεσαι πιο κοντά στην υπόθεση. Νομίζω ότι αυτό το τραγούδι είναι πραγματικά σημαντικό για να μην είναι το αποτέλεσμα creepy ή άγριο.

Είναι σαν ένα dating movie σε αυτό το σημείο!

Ναι, ναι, ακριβώς (γέλια)! Σταματάς να σκέφτεσαι τι είναι σωστό και τι όχι και απλά καταλαβαίνεις τι νιώθει αυτό το κορίτσι.

Έχεις να διηγηθείς τίποτα ακραίες ή περίεργες αντιδράσεις για την ταινία;

Υπάρχουν πολλές αντιδράσεις, όπως κόσμος να ουρλιάζει και να γκρινιάζει, αλλά αυτό που με εξέπληξε είναι οι θετικές αντιδράσεις, κυρίως από το ανδρικό κοινό. Γιατί όταν ξεκίνησα όλοι μου έλεγαν ότι δεν υπάρχει ένας δυνατός ανδρικός χαρακτήρας στο φιλμ και φάνηκε πως δεν είχαν κανένα πρόβλημα να βλέπουν την ιστορία μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας πρωταγωνίστριας και σκέφτομαι ότι κι εγώ βλέπω ταινίες του James Bond και δεν είμαι το Bond girl, είμαι ο James Bond όσο τις παρακολουθώ! Δεν έχω πρόβλημα να αφήσω στην άκρη το φύλο μου. Αυτό ήθελα να πετύχω και το κατάφερα. Αυτό που με ενοχλεί είναι οι ερωτήσεις του στυλ γιατί είναι τόσο δυστυχισμένη αυτή η γυναίκα και αν είμαστε όλοι θύματα και λέω ότι δεν είναι αυτός ο στόχος. Είναι πολύ καθαρό ότι αυτή η γυναίκα δεν είναι ένα θύμα και επιλέγει η ίδια ό,τι κάνει. Δεν είναι μια ιστορία θύματος, είναι μια ιστορία νίκης.

Σκηνή από το «The City Below» του 2010 στο οποίο η Κρέμπιτς πρωταγωνιστεί.

Μερικές φορές το γυναικείο κοινό νιώθει καλύτερα να θυματοποιεί τον εαυτό του νομίζω. Υπήρχαν πάντως κάποια κορίτσια στο φεστιβάλ που μου έκαναν σήμα νίκης και μου έλεγαν ότι νιώθουν πολύ καλά.

Μοιάζει με μια τέλεια ταινία γυναικείας χειραφέτησης.

Διαχωρίζει τον τρόπο που οι άνδρες και οι γυναίκες μπορούν να δουν ο ένας τον άλλο κατά κάποιον τρόπο. Είχα και άνδρες στο κοινό που σήκωναν το χέρι τους και έκαναν ερωτήσεις και αν και έβλεπαν την ταινία από τη δική τους σκοπιά, είναι ωραίο που ήταν τόσο ανοιχτοί με τα συναισθήματά τους.

Έχεις κάποια μελλοντικά σχέδια πέρα από την προώθηση της ταινίας;

Γράφω το νέο μου σενάριο για το οποίο έλαβα χρηματοδότηση τον Απρίλιο και δουλεύω και σαν ηθοποιός οπότε είμαι πνιγγμένη στη δουλειά.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]