Το Halloween είναι μια ξενόφερτη «γιορτή» που όμως μπορεί να προσαρμοστεί στα δικά μας δεδομένα. Πώς; Ας τη δούμε ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να απολαύσουμε μερικές κλασσικές ταινίες τρόμου. Εμείς σας προτείνουμε ορισμένες από την δεκαετία του 1970.

Tα Σαγόνια του Καρχαρία (1975): Τα πρώτα λεπτά της ταινίας αποτελούν την πιο αξιομνημόνευτη εισαγωγή σε ταινία τρόμου. Αντιπαραβάλλοντας το καλοκαιρινό, ανέμελο τοπίο με τη δυσοίωνη μουσική, ο Σπίλμπεργκ καταφέρνει να ξεπεράσει τους τεχνολογικούς περιορισμούς της εποχής και να δημιουργήσει την υπέρτατη low budget ταινία τρόμου. Μπορεί τα εφέ να μην έχουν «ωριμάσει» – ο μηχανικός καρχαρίας προκαλεί περισσότερο γέλιο, παρά τρόμο πια – αλλά αυτό δεν δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία, μιας και η ταινία εξακολουθεί να σπέρνει τον τρόμο.

Carrie (1976): Η ταινία είναι βασισμένη στο πρώτο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ, «Κάρι». Μια συνεσταλμένη τελειόφοιτη λυκείου ζει απομονωμένη από τον κοινωνικό της περίγυρο και καταπιεσμένη από την θρησκόληπτη μάνα της. Η πρωταγωνίστρια θα πέσει θύμα μιας καλοστημένης φάρσας από τους συμμαθητές της στον χορό του σχολείου. Εκεί ανακαλύπτει ότι έχει τηλεκινητικές δυνάμεις τις οποίες χρησιμοποιεί για να πάρει εκδίκηση από όλους όσοι την πόνεσαν. Το κλασικό αριστούργημα του Μπράιαν Ντε Πάλμα είναι μια ιστορία εκδίκησης που καταφέρνει να τρομάξει και να συγκινήσει ακόμα και σήμερα. Το ριμέικ που κυκλοφόρησε το 2013, αν και έχει αρκετά καλά στοιχεία, δεν κατάφερε να ξεπεράσει την πρωτότυπη ταινία.

Σουσπίρια (1977): Η πιο γνωστή ταινία του Ντάριο Αρτζέντο αφηγείται την ιστορία μιας Αμερικανίδας που ταξιδεύει στην Γερμανία για να σπουδάσει σε μια από τις πιο φημισμένες σχολές μπαλέτου. Πίσω από τις πόρτες της σχολής ανακαλύπτει έναν παρανοϊκό και σαδιστικό κόσμο, πλασμένο μαεστρικά από τον Ιταλό σκηνοθέτη. Η ιστορία μπορεί να φαντάζει κάπως απλοϊκή, αλλά η μαγεία της ταινίας έγγειται στη σκηνοθεσία του Αρτζέντο – που είναι εμφανώς επηρεασμένος από τον Χίτσκοκ – και τα έντονα χρώματα που συνθέτουν μια εφιαλτική ατμόσφαιρα σασπένς και τρόμου.

Dawn of the Dead (1978): Από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένα ριμέικ «ισοφαρίζει» το πρωτότυπο, οπότε, είτε επιλέξετε την πρωτότυπη ταινία του Τζορτζ Ρομέρο, είτε το ριμέικ του Ζακ Σνάιντερ (2004), δεν θα βγείτε χαμένοι. Σε αντίθεση με τις ταινίες «της σειράς» με ζόμπι, ο Ρομέρο χρησιμοποιούσε αυτά τα μυθικά τέρατα ως δυναμικές αλληγορίες για τον άνθρωπο και το σύγχρονο πολιτισμό. Στην κλασική ταινία του Ρομέρο, μια ομάδα ανθρώπων βρίσκει καταφύγιο σε ένα πολυκατάστημα καθώς ο κόσμος καταρρέει από την επιδημία των ζόμπι, τα οποία συμβολίζουν τον καταναλωτισμό στα χειρότερα του, με τις απαραίτητες, γενναίες δόσεις αίματος και βίας. Το στιλιζαρισμένο ριμέικ του Σνάιντερ έδωσε νέα ώθηση στα «ζόμπι» και αποτελεί τον προπομπό του Walking Dead.

Halloween (1978): Αδιανόητο να μην υπάρχει το Halloween του Τζον Κάρπεντερ σε μια τέτοια λίστα. Εδώ ξεκινούν οι «περιπέτειες» του μανιακού, αθόρυβου δολοφόνου, Τζον Μάγιερς. Σε αντίθεση με τους συνάδελφους του, ο Κάρπεντερ έδειξε μεγάλη αυτοσυγκράτηση στην εξέλιξη της πλοκής, αφιερώνοντας αρκετό χρόνο στην γνωριμία του κοινού με τους ήρωες. Η αριστοτεχνική σκηνοθεσία του, παράλληλα, δημιούργησε μια ολόκληρη σχολή «τρόμου», κάτι που δικαίως καθιστά την ταινία μια από τις κλασικότερες του είδους.

Alien (1979): Μετά το «μπαμ» του Πολέμου των Άστρων, τα στούντιο στράφηκαν στην επιστημονική φαντασία και το διάστημα, οπότε το σενάριο των Νταν Ο' Μπάνον και Ρόναλντ Σουσέτ είχε την τύχη με το μέρος του. Αρχικά προοριζόταν για μια χαμηλού κόστους παραγωγή, αλλά η σκηνοθεσία του ανερχόμενου -τότε- Ρίντλεϊ Σκοτ και οι καλλιτεχνικές δημιουργίες των Χανς Ρούντι Γκίγκερ και Ρον Κομπ συνετέλεσαν στη δημιουργία ενός εκ των καλύτερων B movie όλων των εποχών. Επηρεασμένος από ταινίες όπως το «Das Boot», ο Σκοτ έπλασε έναν τρομακτικά κλειστοφοβικό κόσμο όπου ένα από τα πιο iconic τέρατα της επιστημονικής φαντασίας κρύβεται στα σκοτάδια. 

Επιμέλεια: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΛΕΓΡΙΝΗΣ /  [email protected]