Μια ενδιαφέρουσα αλληγορία με θρησκευτικές και πολιτικές προεκτάσεις που αποδεικνύει τη δημιουργική άνθηση του σινεμά της Χιλής.

Τα τελευταία χρόνια το σινεμά της Χιλής βιώνει μια άνθηση η οποία είναι εμφανής στα σημαντικότερα φεστιβάλ του πλανήτη. Οι ταινίες του Πάμπλο Λαρέν («Νο», «Η μυστική λέσχη») και του Σεμπαστιάν Λέλιο («Gloria») έχουν αποκτήσει καθολική απήχηση και έχουν στρέψει τα βλέμματα στη συγκεκριμένη λωρίδα γης. Μια νέα ελπίδα του σινεμά της χώρας της Λατινικής Αμερικής φαντάζει ο Κρίστοφερ Μάρεϊ. Ο ηλικίας 31 ετών σκηνοθέτης κυκλοφόρησε φέτος τον «Τυφλό Χριστό» και όλοι αναγνωρίζουν στο φιλμ κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία πάνω στα οποία μπορεί να χτιστεί μια καριέρα.

Η ταινία παρακολουθεί το οδοιπορικό του Μάικλ, ενός άνδρα που πιστεύει πως βίωσε την θεία αποκάλυψη σε μια έρημο στα βόρεια της Χιλής. Οι άθεοι γείτονές του τον χλευάζουν, όταν όμως ένας παιδικός του φίλος αναμιγνύεται σε ένα ατύχημα, παρατάει τα πάντα και διασχίζει ξυπόλητος την έρημο για να τον θεραπεύσει με ένα θαύμα. Και σε αυτό το ταξίδι θα συναντήσει διάφορους ανθρώπους στα όρια της απόλυτης εξαθλίωσης, οι οποίοι για διάφορους λόγους ο καθένας αναζητά τη λύτρωση και για αυτό θα δει στο πρόσωπό του την ελπίδα για ένα σωτήρα.

Μέσα από το φιλμ του Μάρεϊ βλέπουμε τις ιστορίες μιας κοινότητας η οποία βρίσκεται τόσο μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας του δυτικού κόσμου και παρόλα αυτά συνεχίζει να ζει τη ζωή της μέσα στην εξαθλίωση, χωρίς να διατηρεί κάποια ελπίδα στον ορίζοντα. Ο ρυθμός είναι αργός, ίσως πολύ περισσότερο από ό,τι χρειάζεται ή από όσο μπορεί να δικαιολογήσει η ταινία. Η φωτογραφία είναι φανταστική και με μια αποπνικτικά θερμή χρωματική παλέτα, επιτείνει τα αδιέξοδα αυτών των ανθρώπων. Και κάποιες σκηνές είναι πραγματικά καθηλωτικές, ειδικά όταν αφηγούνται ιστορίες σε flashback. Συνολικά ωστόσο, νιώθεις τα 88 λεπτά της ταινίας σε κάθε τους δευτερόλεπτο και αυτό το βάρος δε βοηθάει στο να αναγνωρίσεις τα καίρια μηνύματα που μεταφέρει ο σκηνοθέτης.

Μπορεί να μην είναι άμεσα εμφανές, αλλά ο Μάρεϊ καυτηριάζει το θεσμό της εκκλησίας όπως αυτός λειτουργεί σήμερα. Μια ταινία που ασχολείται με την θρησκεία δεν περιέχει κανέναν ιερέα και ακόμη και τις εκκλησίες τις προσέχουν απλοί άνθρωποι που ήταν πρώην κατάδικοι. Και ακόμη ο κόσμος σε καθεστώς εξαθλίωσης δε δυσκολεύεται να εμπιστευθεί ψεύτικους προφήτες, δίνοντας έτσι ένας ορισμός του πώς λειτουργεί η πολιτική σήμερα και από την πλευρά αυτών που την ασκούν, αλλά και από αυτή του κοινού.

Ο Κρίστοφερ Μάρεϊ δημιούργησε ένα φιλμ δύσκολο, το οποίο απευθύνεται σε αρκετά σινεφίλ κοινό και αυτό ίσως είναι το μόνο «λάθος» του. Ο «Τυφλός Χριστός» στη μικρή διάρκειά του θα μπορούσε να είναι και πιο σαφής και λιγότερο κουραστικός, ακόμη και έτσι πάντως είναι μια ταινία που σου μένει εντυπωμένη και σε βυθίζει σε μια διαδικασία ουσιαστικής σκέψης.

Ευχαριστούμε το Μακεδονία Palace για την φιλοξενία του κατά τις μέρες του φεστιβάλ. Ανακαλύψτε κι εσείς τα καινούρια, πλήρως ανακαινισμένα δωμάτια του ξενοδοχείου.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΣΧΟΣ / [email protected]