Διανύοντας τη Mεγάλη Εβδομάδα και ακολουθώντας το κατανυκτικό πνεύμα των ημερών, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κινηματογράφος από γεννήσεώς του, πολλές φορές έχει αντλήσει έμπνευση από τη θρησκεία.

Αρκετοί σκηνοθέτες καταπιάστηκαν με τα Πάθη του Χριστού και μερικοί μάλιστα από τους ηθοποιούς που έπαιξαν τον ομώνυμο ρόλο έχουν μείνει στην ιστορία του σινεμά για τη χαρακτηριστική τους ερμηνεία αλλά και ομοιότητα. Από όλους αυτούς το click@Life, έχει επιλέξει 5 χαρακτηριστικές ταινίες που έχουν μείνει ανεξίτηλες στη μνήμη των θεατών.

Ο σκηνοθέτης Cecil B. DeMille, γιος ο ίδιος ιερέα, έκανε τεράστια επιτυχία με την απόδοση της ταινίας «Δέκα Εντολές» του 1923, μεταφέροντας το θρησκευτικό πνεύμα στη μεγάλη οθόνη. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1927, σκηνοθετεί τον «Βασιλιά των Βασιλέων» επαναλαμβάνοντας την προηγούμενη επιτυχία του.

Επειδή όμως εκείνη την εποχή μιλάμε για βωβό κινηματογράφο, οι μεσότιτλοι διάλογοι και η αφήγηση προέρχονταν σχεδόν αποκλειστικά από τα Ευαγγέλια. Με σκηνές που είναι ουσιαστικά ζωηρές εικονογραφήσεις των Ευαγγελίων, η ταινία θεωρείται ότι αμβλύνει την εβραϊκή ενοχή για τον θάνατο του Ιησού.

Ο Jeffrey Hunter στο «King of Kings» (πηγή: IMDB)

Ο σκηνοθέτης Nicholas Ray to 1961 σκηνοθετεί το «King of Kings» με τον Jeffrey Hunter, να υποδύεται τον Ιησού. Ο σκηνοθέτης που μετέτρεψε τον James Dean σε είδωλο, στον «Επαναστάτη χωρίς αιτία» είναι περισσότερο ριζοσπαστικός από τον de Mille (άλλωστε έχουν περάσει αρκετά χρόνια από το 1927) και χαρακτηριστικό του είναι ότι έχει έναν λιγότερο δραματικό τόνο, αν και η μελαγχολική μουσική προσπαθεί να δώσει ένταση.

Το 1977, είναι η χρονιά, που προβάλλεται ο πιο διάσημος, τουλάχιστον σε ελληνικό έδαφος, Ιησούς. Ο Robert Powell είναι η εικόνα που οι περισσότεροι έχουμε στην απεικόνιση του Χριστού στον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» του Franco Zeffirelli.

Μία επικών διαστάσεων παραγωγή, με τον δικό μας Γιώργο Βογιατζή να υποδύεται τον Ιωσήφ. Στη συγκεκριμένη παραγωγή δε, υπήρχαν τεράστια ονόματα του κινηματογράφου μεταξύ των οποίων η Olivia Hussey, ο Laurence Olivier, η Anne Bancroft, ο Robert Plummer και η Claudia Cardinale.

Πιο επικός στην απεικόνιση της ζωής του Ιησού, ο Zeffirelli, χωρίς ιδιαίτερες φαμφάρες παρουσιάζει το θάνατο του Θεανθρώπου μέσα από τη βροχή και το ανθρώπινο κλάμα της μητέρας του.

O Willem Dafoe στον «Τελευταίο Πειρασμό του Ιησού» (πηγή: IMDB)

Αλλά και ο Martin Scorcese 11 χρόνια αργότερα, το 1988, αποφασίζει να γυρίσει τον «Τελευταίο Πειρασμό του Ιησού». Ο εκπληκτικός Willem Dafoe, που υποδύεται έναν πιο ανθρώπινο Χριστό, έχει μέχρι σήμερα αφήσει μία ερμηνεία μοναδική. Γυρισμένο στο Μαρόκο, με το πενιχρό budget των 6 εκατ. δολ. ο αμερικανός σκηνοθέτης «αναπλάθει» τα μικρά χωριά που βρίσκονταν τότε στις παλαιστινιακές ερήμους.

Με ύφος πιο ανυπόμονο και δίνοντας έμφαση στις υπόγειες συνομωσίες, ο Scorcese επηρεασμένος από το κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη, μιλάει για τη σχέση του Ιησού με τον Ιούδα. Ο ένας είναι ταγμένος στην αγάπη και ο άλλος στο μίσος, και εκεί θα επέλθει η ύστατη προδοσία.

Όταν ο Mel Gibson αποφάσισε να αναπαραστήσει «Τα Πάθη του Χριστού» και μάλιστα στα λατινικά και αραμαϊκά, όλοι τον αποκάλεσαν τρελό. Ίσως και να μην είχαν άδικο. Έτσι το 2004 ο James Caviezel, υποδύθηκε τον Ιησού σε μία αρκετά, χωρίς λόγο πολλές φορές, βίαιη κινηματογραφική παραγωγή.

Η ταινία γυρίστηκε στην Ιταλία με ένα κόστος 30 εκατ. δολαρίων, και εξιστορούσε το τελευταίο 24ωρο του Ιησού. Στο ρόλο της Μαγδαληνής η Monica Bellucci, πάντως ήταν μοναδική. Ο σκηνοθέτης ωστόσο είχε οραματιστεί έναν θυμωμένο και επαναστάτη Χριστό, που άγγιζε τα όρια σουπερ ήρωα του Χόλιγουντ, σχεδόν έναν Χριστό… Braveheart.

Σόφη Ζιώγου

[email protected]