Μια ονειρική χρονιά για την τηλεόραση φτάνει στο τέλος της και εμείς επιλέγουμε τα 20 καλύτερα επεισόδια που είδαμε κατά τη διάρκειά της.

Δείτε τον ΟΔΗΓΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2016/2017 του clickatlife

Το 2016 ήταν μια περίεργη, κακή χρονιά για τον κόσμο και σε αυτό δε χωρά καμία αμφιβολία. Αν περιοριστούμε όμως στο χώρο της τηλεόρασης, τότε θα έχουμε να θυμόμαστε πάρα πολλά καλά πράγματα. Ήταν μια εξαιρετική χρονιά για τις σειρές, κατά την οποία η τηλεόραση έγινε πολύ πιο κινηματογραφική, πειραματίστηκε, δοκίμασε καινούρια πράγματα και δημιούργησε νέες τάσεις.

Στο clickatlife.gr παρακολουθήσαμε από κοντά αυτή την ενδιαφέρουσα πορεία και αν μας διαβάζατε, θέλουμε να πιστεύουμε πως έχετε μια καλή εικόνα για τις σειρές που σημάδεψαν την ποπ κουλτούρα του 2016. Ας κάνουμε λοιπόν μια αναδρομή για να δούμε ποια ήταν κατά την άποψή μας τα είκοσι καλύτερα τηλεοπτικά επεισόδια της χρονιάς που φεύγει. Σήμερα το πρώτο μισό του αφιερώματος και την επόμενη εβδομάδα θα μπορείτε να δείτε την τελική δεκάδα.

Για πολλούς αυτό είναι ένα βαρετό επεισόδιο, μακριά από τη δράση και τα ζόμπι της κεντρικής πλοκής. Εμείς πάλι λέμε ότι επεισόδια σαν αυτό είναι που ανεβάζουν επίπεδο το «The Walking Dead». Δεν μπορεί μια σειρά να συνεχίσει να επιβιώνει χωρίς να αφήνει μια χαραμάδα ελπίδας στον κόσμο της. Μετά την αιματηρή πρεμιέρα χρειαζόμασταν μια ανάσα και την πήραμε.

Στα ονόματα των παραγωγών της σειράς συναντάμε αυτό της Μελίνα Ματσούκας, η οποία μάλιστα σκηνοθετεί και το πρώτο επεισόδιο. Η Ματσούκας είναι σκηνοθέτης ποπ και R&B επιτυχιών της Rihanna, της Beyoncé, της Christina Aguilera και πολλών άλλων και έχει βραβευθεί με Γκράμι για το βίντεο του «We Found Love». Διαθέτει άψογη σύγχρονη αισθητική και δε σκηνοθετεί απλά μια όμορφη ποπ τσιχλόφουσκα, αλλά έχει και ματιά ως προς το περιεχόμενο. Είναι ευχής έργον λοιπόν ότι αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει τη συγκεκριμένη σειρά και πειραματιζόμενη με τα χρώματα δημιουργεί μερικά απίστευτα κάδρα που θα ζήλευε και το σινεμά. Η σεκάνς που παρουσιάζει τη σχέση της Ίσα με τον Λόρενς μέσα από διάφορα στάδια στον καναπέ τους είναι από τα αγαπημένα μας πράγματα στο τηλεοπτικό 2016.

Μια από τις επιρροές του Μάικ Σουρ για τη δημιουργία του «The Good Place» υπήρξε το «Lost». Ίσως σε κάποιους αυτό να φαίνεται περίεργο, ειδικά επειδή μιλάμε για ένα sitcom, αλλά αυτό είναι και το σπουδαίο. Για πρώτη φορά έχουμε να κάνουμε με μια καθαρά κωμική σειρά που λειτουργεί με τη λογική του cliffhanger, με το μυστήριο να έχει ενδιαφέρον και να σε κάνει να θες να δεις τη συνέχεια και για το τι θα συμβεί στην πλοκή. Και όλα αυτά ενώ ανανεώνει την ταλαιπωρημένη network κωμωδία, με την Κρίστεν Μπελ και τον Τεντ Ντάνσον να δημιουργούν ένα χαρισματικό πρωταγωνιστικό δίδυμο. Η παρουσίαση του Bad Place ήταν μόνο ένα teaser των δυνατοτήτων για τη συνέχεια της σειράς.

Το ερώτημα που θέτουν κάποιοι είναι αν ο Μπαζ Λούρμαν χρειαζόταν να κάνει το «The Get Down». Η απάντηση είναι πως αν και σε κανένα σημείο δε μοιάζει σημαντικό με τα δεδομένα που θέτουν οι κριτικοί, είναι απίστευτα ξεσηκωτικό και αφάνταστα διασκεδαστικό και διαθέτει ψυχή και αληθινή αγάπη για τη μουσική, την οποία εκθέτει στο βάθρο και την μετουσιώνει σε κινητήρια δύναμη για την ίδια τη ζωή. Όλα αυτά υπάρχουν στο μέγιστο στο πρώτο επεισόδιο, σκηνοθετημένο από τον ίδιο τον Λούρμαν και δεν ξέρουμε πώς μπορεί κάποιος να το παρακολουθήσει και να μη θέλει να μην παρασυρθεί από την ενέργειά του.

Το «Stranger Things» ήταν η σειρά φαινόμενο της χρονιάς, δημιουργώντας φρενίτιδασε όσους αναζητούν 80s νοσταλγία. Όσο και αν θέλουμε όμως να βρούμε κάποια εστία κριτικής μας είναι δύσκολο και σε τελική ανάλυση δε θέλουμε να μπούμε και σε αυτή την κουβέντα. Είναι σπάνιο να συναντάς κάτι που να μπορείς να αγαπήσεις τόσο αυθόρμητα και να σου δημιουργήσει τόσο δυνατά συναισθήματα ώστε δεν υπάρχει λόγος να καταστρέψεις αυτή τη χαρά. Το πρώτο επεισόδιο είναι από αυτά που βλέποντάς τα δε γίνεται να μη δεις όλη τη συνέχεια μινομιάς και σε αυτό οφείλεται η μισή επιτυχία όλης της σεζόν.

Διαβάστε το Β' μέρος του αφιερώματος για «Τα καλύτερα τηλεοπτικά επεισόδια του 2016»

Το φινάλε της σεζόν του BBC είναι ένα από τα πιο σκληρά τηλεοπτικά επεισόδια της χρονιάς, πετυχαίνοντας να αποτυπώσει με τον πιο αληθινό τρόπο την απόλυτη μοναξιά. Αντιλαμβάνεσαι το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η Fleabag και δε θες να ευχηθείς ούτε στον εχθρό σου να βρεθεί σε αντίστοιχη θέση. Και η Φίμπι Γουόλερ Μπριτζ κάνει εξαιρετική δουλειά να αναδείξει και τα κωμικά στοιχεία της σειράς, αλλά και να σε συγκλονίσει με το δράμα της πρωταγωνίστριας. Hard to watch.

Το «The Jacket» είναι ένα επεισόδιο που συνοψίζει όλες τις αρετές του «Atlanta». Ξεκινά ως μια σουρεαλιστική αναζήτηση ενός μπλε τζάκετ του Ερν για να κάνει μια στάση δείχνοντάς μας την ωμή αστυνομική βία και καταλήγει σε μια πολύ δυνατή εικόνα που μας δημιουργεί τόσα πολλά συναισθήματα. Γιατί ο λόγος που ο Ερν ψάχνει αυτό το τζάκετ είναι για το αντικείμενο που έχει μέσα σε αυτό, το οποίο ανακαλύπτουμε στο τέλος. Πρόκειται για ένα κλειδί μιας αποθήκης στην οποία μένει πλέον ο Ερν, αποφασίζοντας να σταματήσει να αναζητά τη φιλοξενία του Paper Boi και της Βανέσα. Ίσως το γεγονός ότι μένει μόνος του μέσα σε μια αποθήκη να φαίνεται θλιβερό, τη στιγμή όμως που κοιτάζει τα δολάρια που έβγαλε, καταλαβαίνεις ότι είναι νικητής. Στην αρχή της σεζόν αναζητούσε ακόμη το δρόμο του και τώρα έφτασε κάπου, έχοντας συγκεκριμένα ενδιαφέροντα και διατηρώντας την ανεξαρτησία του.

Το «American Horror Story» βρίσκει πάντα τρόπους να διατηρείται στη δημοσιότητα και να κρατά το κοινό του, αλλά μετά από αρκετές χλιαρές σεζόν, φέτος ήταν για πρώτη φορά ξανά τόσο σημαντικό. Το «My Roanoke Nightmare» ήταν μια διαφορετική σεζόν από την αρχή, κρατώντας κλειστά τα χαρτιά της. Και ακόμη και όταν ξεκίνησε και νόμιζες ότι ξέρεις τι παίζει, ήρθε το έκτο κεφάλαιο της ιστορίας για να τα αλλάξει όλα προς μια εντελώς τρελή κατεύθυνση, εμπλέκοντας μέσα την πιο τρομακτική πτυχή της reality τηλεόρασης που έχουμε δει. Και πρωτοπόρο και αληθινά τρομακτικό, μέσα από αυτό το επεισόδιο το «American Horror Story» έγινε αυτό που πάντα θα έπρεπε να είναι.

Θεωρούμε ότι το «Girls» είναι παρεξηγημένη σειρά και γίνεται όλο και καλύτερο και εξηγούμαστε. Το συγκεκριμένο επεισόδιο περιστρέφεται γύρω από την Μάρνι και ρέει σαν ένα όνειρο, λειτουργώντας σαν αυτοτελή ταινία μικρού μήκους. Και με ρεαλιστικά δεδομένα 2016, αυτό εδώ το επεισόδιο είναι ό,τι πιο κοντινό μπορεί να βρει κανείς στο «Notting Hill». Είναι ρομαντικό χωρίς να θέλει να εξηγήσει τον εαυτό του και είναι θλιμμένο δίχως να χρειάζεται να αναλύσει το γιατί. Ο Κρίστοφερ Άμποτ (στο ρόλο του Τσάρλι) είναι από τους πολύ καλούς ηθοποιούς που ανέδειξε η σειρά και επιβεβαιώνει πόσο λείπει από τότε που αποχώρησε. Η χημεία του με την Μάρνι είναι καλύτερη απ’ όσο περιμέναμε ποτέ και όταν στο τέλος του επεισοδίου η Μάρνι ανακοινώνει στον Ντέζι ότι θέλει διαζύγιο για να μείνει μόνη της, καταλαβαίνουμε ακριβώς τους λόγους, ενώ πριν θα είχαμε αρκετούς ενδοιασμούς. Και όλο αυτό όπως είπαμε χωρίς ούτε μια φορά να αναφερθεί σε αυτούς μέχρι να φτάσει να τους εξομολογηθεί στο σύζυγό της. Αριστούργημα; Ναι.

Μπορεί να φαίνεται εντελώς τρελό, αλλά ο Τσάρλι Μπρούκερ έφτιαξε ένα από τα πιο όμορφα happy endings της χρονιάς. Το «San Junipero» είναι σίγουρα το καλύτερο επεισόδιο της τρίτης σεζόν του «Black Mirror» και ένα από τα πιο ιδιαίτερα της σειράς. Και όσο και αν προσπαθεί να βάλει τον κοινωνικό σχολιασμό του πάνω από την ιστορία, αποτυγχάνει πανηγυρικά. Και κάτι μας λέει ότι και ο ίδιος ο Μπρούκερ είναι εντελώς ικανοποιημένος με αυτό.

ΓΜ