Αφού το σήριαλ των εκλογών «ετελείωσε» (σχεδόν), η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται αν σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και μισό αιώνα πριν ο ελληνικός κινηματογράφος παρουσίαζε τα ίδια ακριβώς πολιτικά ζητήματα, που μας απασχολούν και σήμερα. Ευτυχώς με έναν πιο...ευχάριστο τόνο.

Πελατειακές σχέσεις, πολιτευτές και πολιτευόμενοι αποτέλεσαν έμπνευση για τον ελληνικό κινηματογράφο, αφήνοντας παρακαταθήκη μερικές από τις πιο αστείες κωμικές σκηνές. Από τα «ρουσφέτια» μέχρι το «ετελείωσε» οι κινηματογραφικοί πολιτευόμενοι φαίνεται πως είχαν να αντιμετωπίσουν τους αγανακτισμένους ψηφοφόρους.

Μπορεί η εικόνα να ήταν διαφορετική, ωστόσο η ουσία ήταν η ίδια. Πολιτικοί που υπόσχονται, παρατρεχάμενοι που διευθετούν ζητήματα υψίστης «συμφεροντολογικής» σημασίας και ένας συρφετός ανθρώπων που ακολουθεί ένα αιώνιο «θα» μπας και καταφέρει να τη βγάλει καθαρή.

Το 1965, ο Μαυρογιαλούρος, κατά κόσμο Λάμπρος Κωνσταντάρας, περιόδευε στην ελληνική επαρχία για να πείσει τους ψηφοφόρους του. Ένα γεφύρι, που σύμφωνα με τον θρύλο μάλλον βρισκόταν κάπου στην …Άρτα, αποτέλεσε την αφορμή να δει ξεκάθαρα τα έκτροπα, που γίνονταν πίσω από την πλάτη του και τις «κούφιες» υποσχέσεις των συνεργατών του. Αλλά επειδή τότε «υπήρχε και φιλότιμο» οι οδηγίες του Αλέκου Σακελάριου πρόσταζαν το τέλος να είναι ευχάριστο.

Ένα χρόνο μετά είχαμε πάλι… εκλογές και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος ως κομματάρχης του «Γκόρτσου-Γκόρτσου», όπως χαρακτηριστικά φώναζε στα σοκάκια των Σπετσών, έμελλε να αλλάξει στρατόπεδο όταν η κόρη του, «Τζένη- Τζένη» Καρέζη, αναγκάζεται να παντρευτεί τον πολιτευόμενο ανιψιό του εφοπλιστή Μαντά. Το σύνθημα αλλάζει, γίνεται «Μαντάς –Μαντάς» και η …οικογενειακή επιχείρηση των εκλογών γεννά νέους βουλευτές, είτε το θέλουν είτε όχι. Και όλα υπό το άγρυπνο σκηνοθετικό βλέμμα του Ντίνου Δημόπουλου.

Το 1954, ο «Θανασάκης ο πολιτευόμενος» του Αλέκου Σακελάριου σε σενάριο του ίδιου και του Χρήστου Γιαννακόπουλου, έβαλε τον Ντίνο Ηλιόπουλο σε μπελάδες. Κοινωνική σάτιρα των ηθών όπως αναφέρεται η ορολογία του είδους της ταινίας, δεν απέχει καθόλου από την ανάγκη και την επιμονή πολιτικής ύπαρξης πολλών επίδοξων πολιτευτών, οι οποίοι όπως και ο Θανασάκης, δεν εννοούν να καταλάβουν ότι ο κόσμος δεν τους θέλει, όσο και αν επιμένουν να κατεβαίνουν ξανά και ξανά υποψήφιοι.

Ο Γιάννης Δαλιανίδης το 1961 πήρε το θεατρικό κείμενο του μοναδικού Δημήτρη Ψαθά και μετέτρεψε τον Ντίνο Ηλιόπουλο σε πρώτη τάξεως ψεύτη στην ταινία "Ζητείται ψεύτης". Το «ετελείωσε» του βουλευτή Καλοχαιρέτα (που ενσαρκώνει ο ηθοποιός Απόστολος Αυδής) στην ταινία "Στουρνάρα 288" γίνεται ατάκα, δυστυχώς ακόμα πιστευτή μέχρι και σήμερα παρόλο που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο κινηματογραφικό πανί το 1959, καταδεικνύοντας μέσα από το χιούμορ, τη γλοιώδη και παρασιτική συμπεριφορά των παρατρεχάμενων των εκάστοτε πολιτευόμενων, που προκειμένου να υπάρχουν υπόσχονται τα πάντα.

Η Γεωργία Βασιλειάδου ως Ασπασία Ζορμπαλά και επίδοξη «Κυρία Δήμαρχος» τάζει λαγούς με πετραχήλια προκειμένου να καταφέρει να νικήσει τον αντίπαλο και γείτονά της Βασίλη Αυλωνίτη. Ο Ανάργυρος Προκόπης, όπως είναι το «εκλογικό» του όνομα, ακολουθεί την ίδια τακτική με την συνυποψήφια του, χωρίς να υπολογίσει όμως κανείς τους ότι το happy end το ορίζει άλλος. Η λογική του παραλόγου σκηνοθετημένη από τον Μανθούλη Ροβήρο, σε μία κωμική ταινία που διδάσκει πως δεν υπάρχουν πολλές σαν την…Αλέκα Στρατηγού για να βοηθήσουν στις κάλπες.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]