Περιγράφει τη ζωή στη χώρα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την Ισλαμική επανάσταση του 1979.

Η ταινία «The Nights of Zayandeh-rood» του Ιρανού σκηνοθέτη Mohsen Makhmalbaf, την οποία είχαν λογοκρίνει οι αρχές του Ιράν, θα προβληθεί για πρώτη φορά μετά από 26 χρόνια στο Λονδίνο. Η προβολή θα γίνει αφού ο σκηνοθέτης κατάφερε να αποκτήσει ένα αντίγραφο από το γραφείο λογοκρισίας του Ιράν.

«Κατάφερα να την κλέψω, αλλά δεν μπορώ να δώσω περισσότερες πληροφορίες για το πώς έγινε», δήλωσε ο σκηνοθέτης στον Guardian. Η ταινία του Makhmalbaf κυκλοφόρησε το 1990 και περιγράφει τη ζωή ενός ανθρωπολόγου και της κόρης του στο Ιράν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την Ισλαμική επανάσταση του 1979 και είχε προκαλέσει αναταραχές στη χώρα. Ο σκηνοθέτης μάλιστα είχε να αντιμετωπίσει απειλές κατά της ζωής του. Σε αντίθεση με το «The Nights of Zayandeh-rood», οι περισσότερες ταινίες του σκηνοθέτη δεν αντιμετώπισαν προβλήματα διανομής στη χώρα, αλλά το 2009 έγινε persona non grata λόγω της στήριξης τους στο αντιπολιτευτικό κίνημα των «πρασίνων».

Εκπρόσωποι του κινηματογράφου Curzon Bloomsbury όπου θα γίνει η προβολή το Σάββατο δήλωσαν ότι είναι «θαύμα που η ταινία γυρίστηκε εξαρχής και συνεχίζει να υπάρχει, έστω και σε αποσπασματική μορφή». Αρχικά η ταινία είχε διάρκεια 100 λεπτά, αλλά οι αρχές λογοκρισίας έκοψαν γύρω στα 25 λεπτά χωρίς της συγκατάθεση του σκηνοθέτη, για να μπορέσει να προβληθεί στο ετήσιο φεστιβάλ Fajr στην Τεχεράνη το 1990. Ο Makhmalbaf θυμάται ότι πολλοί στήθηκαν στην ουρά αποβραδίς για να μπορέσουν να την δουν. Η αυτοκτονία είναι ένα από τα κεντρικά θέματα της ταινίας, ως μεταφορά ενός έθνους που χάνει την ελπίδα. «Αμφισβήτησα την ελπίδα που ο κόσμος είχε στην επανάσταση και αμφισβήτησα τους ίδιους τους ανθρώπου, οι οποίοι αναπαρήγαγαν την τυραννία».

Το «The Nights of Zayandeh-rood» δεν κυκλοφόρησε ευρέως και αργότερα απαγορεύτηκε, αφού φέρεται να την παρακολούθησε ο ανώτατος ηγέτης της χώρας και την υπηρεσία λογοκρισίας να αφαιρεί άλλα 12 λεπτά από την ταινία. «Είπαν ότι ήταν μια κριτική κατά του Ισλάμ, του πολιτικού συστήματος και της επανάστασης. Με κατηγόρησαν ότι προσέβαλα τις οικογένειες των μαρτύρων και πως αφαιρούσα την ελπίδα του κόσμου στην επανάσταση» δήλωσε ο Ιρανός σκηνοθέτης. Παρά το γεγονός όμως ότι λείπουν αρκετές σκηνές, ο ίδιος συμπλήρωσε πως όταν είδα το αντίγραφο που έφτασε στα χέρια του, έμεινε έκπληκτος που η βασική δομή της ταινίας δεν έχει πειραχτεί. «Η ταινία έμοιαζε με ένα ζωντανό πλάσμα χωρίς άκρα, που ακόμα αναπνέει και η ιστορία και το μήνυμα δεν έχουν χαθεί» εξήγησε στην συνέντευξη του.

Ο κινηματογράφος στο Ιράν άνθισε μετά την επανάσταση του 1979, κυρίως λόγω της μεγαλύτερης ελευθερίας που παρείχε στην αναπαράσταση της ζωής των ανθρώπων, σε αντίθεση με την τηλεόραση όπου η λογοκρισία ήταν πιο έντονη. «Ο κινηματογράφος έγινε ένας καθρέπτης για τους Ιρανούς ώστε να δουν μια πιο πραγματική αναπαράσταση για το ποιοι είναι. Πριν την επανάσταση, η αντίσταση εκφραζόταν μέσω της ποίησης και μετά την επανάσταση εκφράζεται μέσω του κινηματογράφου».