Μας έπιασε η άνοιξη και ανοίγουμε το κεφάλαιο μιας εποχής η οποία με όλα όσα εκφράζει αποτελεί διαχρονικά έμπνευση για το σινεμά.

Η άνοιξη είναι για πολλούς η καλύτερη εποχή. Σηματοδοτεί το τέλος του χειμώνα και τον προθάλαμο του καλοκαιριού και χωρίς να έχει ούτε κρύο αλλά ούτε και ζεστή, είναι αυτή η περίοδος που θες να είσαι συνέχεια έξω, να κάνεις βόλτες, να αράξεις κάτω από τον ήλιο, να ερωτευτείς και άλλα παρόμοια κλισέ στα οποία όμως δε διστάζεις να αφεθείς. Επειδή λοιπόν η άνοιξη είναι πηγή έμπνευσης και για το σινεμά και ακριβώς επειδή αγαπάμε την άνοιξη όσο και το σινεμά, είπαμε φέτος να πάρουμε το πράγμα λίγο στα σοβαρά. Δε σας έχει τύχει κάθε φορά που φεύγει ο χειμώνας και ανοίγει ο καιρός να θέλετε να δείτε κάποιες συγκεκριμένες ταινίες; Ε λοιπόν κι εμείς το ίδιο. Για αυτό το λόγο ας δούμε μαζί ποιες είναι αυτές οι περιπτώσεις ταινιών, αρχής γενομένης από ένα φιλμ του έτσι κι αλλιώς ιδανικού εκφραστή της ανοιξιάτικης ανεμελιάς, Γουές Άντερσον. 

Μουσική, Εικαστικά, Βιβλίο και όλα τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης 

Αν κάποιος έχει ζήσει την πορεία του Άντερσον από την αρχή, είναι πολύ πιθανό να σου πει ότι αγαπημένη του είναι το «The Royal Tenenbaums» ή και το «Rushmore». Αν θέλουμε όμως να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι πιο μεστές και πλήρεις δουλειές του κορυφαίου δημιουργού του indie αμερικανικού σινεμά είναι οι πιο πρόσφατες. Αναφερόμαστε στα «Moonrise Kingdom» (2012) και «Grand Budapest Hotel» (2014), δύο ταινίες που ξεχειλίζουν από αγάπη και για το σινεμά αλλά και στην πιο ευρύτερη έννοια που μπορεί να υπάρξει. Επειδή όμως τίποτα δε συγκρίνεται με την νοσταλγική αθωότητα του «Moonrise Kingdom», θα επιλέξουμε για χάρη του θέματος μας να επικεντρωθούμε εκεί. 

Ο «Έρωτας του φεγγαριού» (όπως είναι η ελληνική απόδοση του φιλμ) είναι η ταινία του Άντερσον που εκφράζει πιο ώριμα από κάθε άλλη τη θεματική του, με έναν εφηβικό έρωτα να γίνεται το επίκεντρο της προσοχής και να ξεπερνά κάθε εμπόδιο που στέκεται στο διάβα του, γιατί είναι πιο σημαντικός από ο,τιδήποτε άλλο που μπορεί να εξελίσσεται γύρω από αυτόν.

Η ρετρό αισθητική και η μελαγχολία που επικρατεί στο καλοκαιρινό κατά τα άλλα πλαίσιο δένουν ιδανικά με το κλασικό στυλ σκηνοθεσίας του Άντερσον. Δύο παιδιά στην αρχή της εφηβείας τους συναντιούνται σε μία κατασκήνωση, ερωτεύονται και αποφασίζουν να το σκάσουν, φέρνοντας έτσι στην επιφάνεια όλα τα συντηρητικά αντανακλαστικά μιας κοινότητας που έχει ξεχάσει πώς είναι να είσαι σε αυτή την ηλικία και να αψηφάς τους νόμους και τους κανόνες των «μεγάλων». Ένα φοβερό καστ επισκιάζεται από δύο μικρούς άσημους πρωταγωνιστές, αφού έτσι κι αλλιώς ο Άντερσον ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για αυτούς από ό,τι προσπαθεί να καταστρέψει αυτό που έχουν. 

Το ζητούμενο είναι το εξής απλό: οι δύο πρωταγωνιστές της ιστορίας μας κάποια στιγμή θα μεγαλώσουν και είναι πολύ πιθανό να γίνουν οι ενήλικες που προσπαθούν να διαλύσουν τον εφηβικό έρωτά τους, θα έχουν παντοτινά τη σκηνή του πικ νικ στην αμμουδιά. Όπως η άνοιξη είναι το μεταίχμιο ανάμεσα σε δύο εποχές και χάνεται τόσο γρήγορα που δεν το καταλαβαίνεις πότε ήρθε, έτσι και ο πρώιμος εφηβικός έρωτας έχει σημασία γιατί εκφράζει το εδώ και το τώρα. Ακόμη και όταν θα γίνει το «τότε», θα μπορείς να πεις πως ναι, ξέρεις κατά πού πέφτει το βασίλειο του φεγγαριού. Και τότε κάθε φορά που έρχεται άνοιξη θα είσαι για πάντα 17. 

ΓΜ