Με αφορμή τη νέα του ταινία που θα προβληθεί στο επερχόμενο Φεστιβάλ των Καννών, αυτή την εβδομάδα καταπιανόμαστε με το σπουδαίο έργο του σημαντικότερου σύγχρονου Ευρωπαίου σκηνοθέτη, Μichael Ηaneke.

Οι τρέχουσες εξελίξεις της στιγμής είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο για την αποκωδικοποίηση του σινεμά του Michael Haneke, ειδικά όταν βρισκόταν στις αρχές της καριέρας του. Άλλωστε, οι επιρροές για τις ταινίες του έρχονται από τις βίαιες εικόνες που μας βομβαρδίζουν στην καθημερινότητά μας. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής απλό: η επικαιρότητα μπορεί να δημιουργήσει διαχρονικό σινεμά ή μιλάμε για ένα διαφορετικό είδος που περισσότερο ταιριάζει με ντοκιμαντέρ της στιγμής; Η αλήθεια είναι πως η αποκαλούμενη «τριλογία του παγετού» του Haneke, η οποία αποτελείται από την «7^η ήπειρο», το «Benny’s Video» και το «71 Fragments of a Chronology of Chance» εστιάζει πολύ σε ό,τι συνέβαινε στον κόσμο εκείνη τη στιγμή, κάτι που φαίνεται πολύ περισσότερο στην τρίτη ταινία.

Το «71 Fragments of a Chronology of Chance» περιστρέφεται από ένα αληθινό περιστατικό μαζικής δολοφονίας σε μια τράπεζα της Βιέννης τον Δεκέμβριο του 1993. Ο Haneke αποφάσισε να θέσει πάλι ερωτήματα γύρω από τη φύση της βίας, μόνο που εδώ σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όντως έχει κάτι να πει ή αν απλά παίζει μαζί σου και σε κάνει να ψάχνεις πράγματα που δεν υπάρχουν. Σε ένα φιλμ που ξεκινά με ένα δελτίο ειδήσεων για τις πολεμικές εξελίξεις της εποχής στην Βοσνία και την Σομαλία και κλείνει με την επιστροφή του Μάικλ Τζάκσον μετά τις κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων, στο ενδιάμεσο καλούμαστε να παρακολουθήσουμε μια άσχετη αλληλουχία από 71 σκηνές από τις ζωές των ανθρώπων που τελικά θα εμπλακούν στο συμβάν στην τράπεζα, ανάμεσα στους οποίους βρίσκεται και ο 19χρονος δολοφόνος.

Καθώς οι χαρακτήρες είναι πολλοί και τα περιστατικά που παρακολουθούμε από τη ζωή τους είναι εντελώς τυχαία και επιδερμικά, αφού δεν έχουμε το χρόνο να διεισδύσουμε στις ζωές τους, το μόνο που προκύπτει είναι το επιμύθιο των δύο προηγούμενων ταινιών του Αυστριακού δημιουργού, ότι δηλαδή η απομόνωση των ανθρώπων και η συναισθηματική βία που συντελείται μέσα στις προσωπικές τους ζωές είναι απόληξη της βίας που ασκεί και προβάλλει η ίδια η κοινωνία και αυτό στην πορεία ανακυκλώνεται.

Εδώ ο Haneke είναι πιο σαφής ως προς αυτή του την ιδέα σε σχέση με το «Benny’s Video», αφού εκεί οι ιδέες του βρίσκονταν σε σύγχυση όσον αφορά τα αίτια της βίας, ωστόσο σαν σύνολο το «71 Fragments of a Chronology of Chance» δεν γίνεται ποτέ ακριβώς ταινία και λειτουργεί πολύ περισσότερο ως ένα ντοκουμέντο της ζωής στην Αυστρία εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αν θέλετε να δείτε κάποια πλήρη ταινία που να μην θέτει τόσο επίνμονα ερωτήματα αλλά να δένει πολύ καλύτερα ως σύνολο, τότε το «11 Minutes» του Jerzy Skolimowski είναι αυτό που ψάχνετε.

ΓΜ