Η Αθηνά Ανδρεάδη (ή αλλιώς Athena) είναι μια από τις ξεχωριστές νεανικές παρουσίες στον χώρο της μουσικής σκηνής στη χώρα μας. Με αφορμή το πρώτo της ελληνόφωνο άλμπουμ «Γήινοι Άγγελοι», παρουσιάζει το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου στο Gazarte, την εξαιρετική δουλειά της. Η Αθηνά Ανδρεάδη μίλησε στο clickatlife.gr για τη μουσική της, τις διθυραμβικές κριτικές που έχει δεχθεί από τον διεθνή Τύπο και τα σχέδιά της.

Ο τίτλος της μουσικής παράστασης που θα παρουσιάσεις στο Gazarte, αλλά και του άλμπουμ σου, είναι «Γήινοι Άγγελοι». Υπάρχουν αλήθεια, τέτοιοι σήμερα;

Πιστεύω πως κατά κάποιον τρόπο είμαστε όλοι γήινοι άγγελοι! Απλά το ξεχνάμε και πρέπει να το υπενθυμίζουμε ο ένας στον άλλον.  Πιστεύω στην ψυχική δύναμη του κάθε ανθρώπου και στη φαντασία, ότι αν κανείς μπορεί να ονειρευτεί κάτι και να το φανταστεί, μπορεί και να το κάνει πραγματικότητα, να το δημιουργήσει. Ο γήινος άγγελος είναι και κάποιος που κινείται και επικοινωνεί μεταξύ δυο κόσμων, ίσως από εκεί που έρχεται και η έμπνευση.
Με έχει βοηθήσει πολύ ο γίγαντας ο Σεφέρης. Σε δύσκολες στιγμές ανατρέχω στο έργο του να αντλήσω δύναμη, καθώς και ο Καζαντζάκης  με την «Ασκητική» του, που μου δίνει από μικρή μεγάλη δύναμη να τολμώ να φαντάζομαι, να ονειρεύομαι και να δημιουργώ.

Είσαι τόσο νέα κι όμως, έχεις κυκλοφορήσει ήδη δύο αγγλόφωνα άλμπουμ με εξαιρετικά σχόλια στο εξωτερικό (κυρίως), έχεις πραγματοποιήσει μια εμφάνιση στο Glastonbury και αρκετές sold out περιοδείες στη Βρετανία. Πώς νιώθεις για όλα αυτά;

Το σημαντικό για μένα είναι να είμαι εγώ καταρχάς καλά με τον εαυτό μου, με το έργο μου, να αναμετριέμαι με την τέχνη μου και να καταφέρω να καταγράψω με όσο μεγαλύτερη ακρίβεια και λιτότητα και ειλικρίνεια μπορώ την ουσία, αφουγκραζόμενη τη μέσα μου φωνή. Φυσικά, αν αρέσει αυτό που κάνεις και σε άλλους, είναι μεγάλη χαρά.
Το Glastonbury που αναφέρεις ήταν μια ιδιαίτερη, αξέχαστη στιγμή. Ένιωσα υπέροχα, πέρα από την συγκινητική συναυλία και την όμορφη επικοινωνία με το ακροατήριο, με το ότι στην ίδια σκηνή εκείνη την ημέρα έπαιζε η Joan Baez και το ίδιο βράδυ ο Leonard Cohen.

Στο νέο σου δίσκο παραγωγός είναι ο Γιώργος Ανδρέου, ενώ σε ένα κομμάτι συνεργάστηκες με τη Λίνα Νικολακοπούλου. Πώς νιώθεις για αυτές σου τις συνεργασίες;

Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτές τις συνεργασίες. Με τον Γιώργο γνωριζόμαστε από παλιά, υπάρχει μεγάλη αγάπη, κατανόηση και εκτίμηση μεταξύ μας. Με την Λίνα ήταν επίσης, μεγάλη χαρά και τιμή που με εμπιστεύτηκε.

Πώς επέλεξες να στραφείς από το αγγλόφωνο στο ελληνόφωνο τραγούδι με αυτό το άλμπουμ σου;

Γράφω από πολύ μικρή στα ελληνικά, ποίηση και λογοτεχνία αρχικά και αργότερα στίχο. Ήταν ένα όνειρό μου να γράψω ελληνικό δίσκο  και παρόλο που ξεκίνησα και συνεχίζω την καριέρα μου στο εξωτερικό, ήταν όνειρο να γράψω δίσκο με τραγούδια στη γλώσσα μας, που τώρα γίνεται πραγματικότητα. Η ελληνική γλώσσα πέρα από το ότι είναι υπέροχη, είναι και πολύ «γευστική» στο τραγούδισμα με τα μεγάλα της φωνήεντα! Με εμπνέει ιδιαίτερα και είναι και ψυχική ανάγκη να εκφραστώ στην γλώσσα μας.
Επίσης, νιώθω πως αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα η τέχνη είναι περισσότερο απαραίτητη από ποτέ και λειτουργεί παρηγορητικά, δίνει ένα όνειρο, φως, ελπίδα και ήθελα να είμαι μέρος των όσων συμβαίνουν αυτήν την περίοδο στην πατρίδα μου, που παρά την κρίση μού δίνει χαρά να βλέπω ότι υπάρχει μια μικρή «αναγέννηση» αν θέλεις, στις τέχνες.

Ποια είναι τα μακροπρόθεσμα σχέδιά σου και οι απώτεροι στόχοι σου;

Να βλέπω την μαγεία στην κάθε μέρα! Τα μικρά δώρα που σκάνε σαν βόμβες γύρω μας καθημερινά, αλλά πρέπει να έχουμε τα μάτια ανοιχτά για να τα δούμε. Τα μέσα μάτια. Να αφήνουμε τον κόσμο να μας συγκινεί.

Έζησες και δούλεψες αρκετά στο εξωτερικό και έχεις ακούσει πολύ καλά σχόλια από τον ξένο Τύπο και το διεθνές κοινό. Πώς νιώθεις που η πορεία σου ήταν μάλλον, αντίστροφη από τους περισσότερους έλληνες καλλιτέχνες (από το εξωτερικό προς την Ελλάδα);

Νιώθω πολύ τυχερή γι’ αυτές τις κριτικές στο «Breathe With Me» και στο «Peelings Apples» και πάνω απ’όλα για την επικοινωνία με το κοινό στις περιοδείες μου στην Μεγάλη Βρετανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτά που μοιραστήκαμε με ειλικρίνεια και ανοιχτή ψυχή. Το πιο σημαντικό είναι να αφοσιώνεσαι στην τέχνη σου με όση ειλικρίνεια και ακρίβεια μπορείς. Ίσως είναι και αυτό που εκτιμούν σε έναν καλλιτέχνη. Καμιά φορά γράφω και παραδέχομαι κάτι που έχω νιώσει που δεν μπορώ να πιστέψω ούτε εγώ η ίδια ότι το παραδέχτηκα, αλλά αυτό το ξεγύμνωμα σε ενώνει με τον άλλο. Είναι αυτό που έλεγε ο Leonard Cohen, ότι από τις ρωγμές περνάει το φως, μέσα από τις αδυναμίες. Και μέσα από αυτήν τη διαδικασία διδάσκεσαι από την τέχνη σου και από τον ακροατή, μαθαίνεις πράγματα για τον εαυτό σου, συνομιλείς απευθείας με την ψυχή του άλλου χωρίς εμπόδια.

Η μουσική σου είναι ένα μίγμα από folk, rock, pop και jazz. Ποια είναι τα ερεθίσματα και οι επιρροές σου;

Μεγάλωσα με πολλών ειδών μουσική. Στο σπίτι ακούγαμε από Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, μέχρι τζαζ, ροκ, κλασική μουσική, Beatles, John Lennon, Bob Dylan, Leonard Cohen, αργότερα γυναίκες τραγουδοποιούς όπως η Tori Amos στα εφηβικά μου χρόνια και Joni Mitchell, αλλά και ελληνικά λαïκά, που μιλούν άμεσα στη ψυχή και παραδοσιακά τραγούδια που άκουγα και με συγκινούν ιδιαίτερα γιατί ανήκουν σε όλους μας, βγήκαν μέσα από την αλήθεια, το μόχθο και την ιστορία του τόπου μας. Τα χρόνια μου στην Αγγλία τα παραδοσιακά μας τραγούδια μου έδιναν μεγάλη δύναμη για να αντέξω τις δυσκολίες.

Πόσο σε βοήθησε το Λονδίνο για να αναπτύξεις τις φωνητικές και μουσικές σου ικανότητες; Πιστεύεις ότι εδώ, η εξέλιξή σου θα ήταν διαφορετική;

Η Θεσσαλονίκη ήταν κατ’αρχάς καθοριστική, η οικογένεια, το σχολείο, η ελληνική ποίηση, οι συναυλίες, τα ακούσματα, όλα που με διαμόρφωσαν και με επηρέασαν τα πρώτα μου χρόνια. Αρχικά ήμουν αυτοδίδακτη το οποίο ίσως, μου έκανε και καλό τελικά, γιατί βρήκα τη δική μου «φωνή» πριν σπουδάσω μουσική.
Το Λονδίνο ήταν καθοριστικό στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου, της φωνής και της μουσικής μου. Τα χρόνια των μεταπτυχιακών στο Trinity College of Music σε κλασικό και τζαζ τραγούδι μου έδωσαν τις βάσεις και μετά η παρέα τραγουδοποιών που δημιουργήσαμε κάτω από την καθοδήγηση και παρότρυνση του μεγάλου Chris Difford, έγινε η δεύτερη οικογένειά μου, μια παρέα με τους οποίους γράφουμε μαζί μουσική και στίχους, τραγουδάμε, συνεργαζόμαστε, συμβουλευόμαστε ο ένας τον άλλον, και αλληλοστηριζόμαστε (Geoff Martyn, Chris Sheehan, Adam Levy, Chaz Jankel, Marti Pellow μεταξύ άλλων). Έμαθα πολλά από αυτήν την ομάδα, αυτούς τους υπέροχους καλλιτέχνες και ανθρώπους.

Πώς αισθάνεσαι που διαφοροποιείσαι από την τάση της εποχής που θέλει τους νέους να φεύγουν από την Ελλάδα; Τι θα ήθελες να μοιραστείς μαζί τους;

Η Ελλάδα είναι το φως και η ψυχή μου. Ίσως ταυτίζομαι εν μέρει με τον Σεφέρη γιατί κι αυτός έζησε στο Λονδίνο χρόνια, μιλούσε εξαιρετικά αγγλικά και έγραψε στα ημερολόγιά του για το πώς ένιωθε. Γενικότερα, όλα αυτά τα χρόνια που ζω στην Αγγλία, επιστρέφω στην Ελλάδα για έμπνευση. Με εμπνέει η ελληνική φύση, η θάλασσα, ο ήλιος, οι μυρωδιές και οι άνθρωποι, η ελληνική γλώσσα και η ποίηση, από τα οποία αντλώ μεγάλη δύναμη.
Καλό είναι να ζήσει κανείς και λίγο εκτός Ελλάδας αν μπορεί, να δει πώς λειτουργεί και μια άλλη χώρα, να πάρει τα καλά της, ανοίγει το μυαλό σου, βλέπεις πιο καθαρά και εκτιμάς και την πατρίδα σου περισσότερο! Από την άλλη βέβαια, στενοχωριέμαι που πολλοί αναγκάζονται να φύγουν από την πατρίδα τους παρά την θέλησή τους. Έγραψα ένα τραγούδι στον ελληνικό μου δίσκο που λέγεται «Γράμμα Από Την Ασία», για έναν οικονομικό μετανάστη που πηγαίνει, όπως κάποτε είχε πάει ο Καββαδίας, στη Σιγκαπούρη και γράφει ένα γράμμα στη μάνα του για το πώς νιώθει, για την Ελλάδα που τον πληγώνει ξανά και ξανά, αλλά που είναι τόσο εύκολο να την αγαπάς.

Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας μια ευχή σου;

Να θυμίζουμε ο ένας στον άλλον καθημερινά ποιοι αλήθεια είμαστε• μέσα από μια καλή πράξη, ένα χαμόγελο αλλά και με το να τολμάμε να ονειρευόμαστε, να δημιουργούμε και να δεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι, με τις αδυναμίες του.

Βάλια Κανελλοπούλου
[email protected]