H Dj K.atou (aka Κατερίνα Μόρτζου) γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στα Σούρμενα, όπου κι εξακολουθεί να κατοικεί έως σήμερα. Μότο της αποτελεί η φράση «η μετριοφροσύνη είναι για τους μέτριους» και διευκρινίζει πως δεν την φλερτάρουν στα μαγαζιά, γιατί δεν δίνει δικαιώματα. Πάμε να την γνωρίσουμε…

φωτογραφίες: Mike Tsolis

Σπούδασε μετάφραση στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, εργάζεται σε μια ναυτιλιακή εταιρεία κι ένα booking agency, ενώ χόμπι και αγάπη της είναι φυσικά...η μουσική, οι δίσκοι της, ο σκύλος της, ο Φοίνικας, το φαγητό και το pole dancing. Όταν δημιουργεί set, εμπνέεται από την τοποθεσία, την ώρα και το κοινό κάθε φορά και ο ήχος που την αντιπροσωπεύει είναι «ο house ήχος των 90s και οι δίσκοι που έβγαιναν τότε από την αντίπερα όχθη».

Το παρατσούκλι της προέκυψε από δυο καλούς της φίλους από τον Καναδά, αγαπημένο της track είναι το «Crustation» (Flame / Mood II Swing Borderline insanity dub mix, 1997) και αποφάσισε πως θέλει να ασχοληθεί με το χώρο του djing όταν ήταν 18 χρονών.

«Στα 18 μου περίπου πήρα την απόφαση, όταν σπούδαζα στην Κέρκυρα. Βέβαια, από το δημοτικό είχα ξεκινήσει να παίζω μουσική στα παιδικά πάρτι των φίλων μου. Όλο το βράδυ ήμουν καθισμένη μπροστά στο οικιακό στέρεο.

Δεν αφουγκράζομαι το σκεπτικό ότι είμαι εκεί για να καθορίσω την ψυχολογία του κοινού. Βρίσκομαι εκεί για να το διασκεδάσω και πρέπει να έχω συνεχή επαφή μαζί του για να καταλάβω τι πρέπει να κάνω. Αυτή η επικοινωνία μέσω της μουσικής, χωρίς λόγια, είναι αυτό που με ωθεί και συνεχίζω να κάνω αυτό που αγαπώ!

Δεν έχω βιώσει ρατσιστική ή σεξιστική συμπεριφορά. Υπάρχει παρ’ όλα αυτά το ταμπού που έχει να κάνει με τις γυναίκες και την απόσταση που πρέπει να έχουν από την μουσική τεχνολογία. Είναι ένα άβατο και διαιωνίζεται, ενώ οι ελάχιστες που το έχουν καταπατήσει έχουν αποδείξει το ταλέντο τους αλλά και ότι έχουν καλύτερο «αυτί», κατά την γνώμη μου.

Σεξιστική συμπεριφορά μπορεί να αντιμετωπίζουν οι topless djs που εμφανίζονται κατά καιρούς, αλλά δεν θέλω να πιστεύω ότι είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα των γυναικών djs, ούτε θα ήθελα να συμπεριληφθούν σε αυτή την κατηγορία.

Από το 2007 παίζω στην Αμερική, δύο με τρεις φορές το χρόνο. Μέχρι τώρα έχω παίξει σε 15 πολιτείες των Η.Π.Α., στο Μεξικό, στην Ρωσία, σε όλες τις μεγάλες χώρες της Ευρώπης, όπως Μ. Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ιταλία, Ελβετία, Ισπανία, Ουγγαρία, Τουρκία, Ρουμανία.

Είναι πολύ ενδιαφέρον να παίζεις σε ένα κοινό νέο και να γνωρίζεσαι μέσω της μουσικής. Το αγαπημένο μου κοινό είναι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πολύ ευχάριστοι, με κέφι και διάθεση για χορό, από την στιγμή που ανοίγει το κλαμπ μέχρι το τέλος. Έχω δημιουργήσει πολλές φιλίες με άτομα που γνώρισα παίζοντας εκεί, που έχουν κρατήσει χρόνια.

Υπάρχει ένα περιστατικό κατά τη διάρκεια set που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ήταν την Πρωτοχρονιά του 2008, στην Μόσχα, ένας Ρώσος νεαρός, που είχε πιει μια δυο βότκες παραπάνω. Προσπάθησε να μου μιλήσει, να με φιλήσει την ώρα που έσκυβα να πιάσω ένα δίσκο, με αποτέλεσμα να κουτουλήσουμε κι εγώ να βρεθώ στο πάτωμα. Τώρα βέβαια γελάω.

Επίσης, θα θυμάμαι για πάντα, ένα πρωινό πάρτι στο Ντιτρόιτ. Είχα παίξει μουσική για το «Resolute» του Νεκτάριου, που έχει έδρα την Νέα Υόρκη. Ο κόσμος ήταν πάνω στους τοίχους, χόρευε, ψιλοέβρεχε, όλοι ήταν χαρούμενοι και αυτές οι δύο ώρες έχουν χαραχτεί στο μυαλό μου.

Η οικονομική κρίση έχει κάνει τους ανθρώπους πιο δημιουργικούς. Όταν δεν υπάρχουν χρήματα, το μόνο που σου απομένει είναι να ερωτευτείς και να διασκεδάσεις με ό,τι μέσα έχεις. Κατά τη γνώμη μου, οι τελευταίες 2-3 χρονιές είναι οι καλύτερες που έχω βιώσει μουσικά στην ελληνική κλάμπινγκ σκηνή.

Με μικρά budget και με τη στήριξη όλων έχουν γίνει πολύ όμορφα πάρτι, μικρά φεστιβάλ, σε διάφορα μέρη, ενώ παράλληλα υπάρχει και μια κατανόηση από τους καλλιτέχνες του εξωτερικού και προσπαθούμε να τους δώσουμε να αντιληφθουν ότι, από το ξεκίνημα της κρίσης και πόσω μάλλον από την επιβολή των capital controls, είναι πολύ δύσκολο να φέρεις μια παραγωγή εις πέρας. Είναι αυτονόητο από την πλευρά του κοινού ότι δεν μπορούν να βγαίνουν κάθε Σαββατοκύριακο όπως παλιά. Ο καθένας κάνει τον προγραμματισμό του για το πότε θα βγει, ποια βράδια θα επιλέξει κλπ.

Ένας από τους λόγους που ασχολούμαι με την μουσική και το συγκεκριμένο είδος είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω πολύ και με τον οποίο έχω συνεργαστεί. Ο λόγος για τον ZIP (PERLON RECORDS), που έχω καλέσει δύο φορές στην Αθήνα για να παίξει. 

Στην Ελλάδα ο κόσμος αργεί πολύ να βγει έξω, επομένως ένα κλαμπ θα γεμίσει μετά τις 3 το πρωί, το οποίο είναι κρίμα και για τους djs που ανοίγουν την βραδιά και έχουν το πιο δύσκολο έργο, αλλά και γιατί θα μπορούσαν κάποια πάρτι να ξεκινούν στις 9 -10 για παράδειγμα, όπως στο εξωτερικό, και να τελειώνουν στις 3-4 π.μ.

Στη χώρα μας το κοινό δύσκολα εκδηλώνεται όταν διασκεδάζει. Συνήθως κάθονται με τα ποτά τους και κουβεντιάζουν, πράγμα που καθιστά δύσκολο το να καταλάβεις αν είσαι στο σωστό δρόμο. Και τελικά κάθονται στο μαγαζί μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, επομένως περνούν καλά, αλλά και πάλι δεν εκδηλώνονται.

Αγαπημένο στέκι στην Αθήνα είναι το six d.o.g.s., όπου παίζω εδώ και 6 χρόνια και στο οποίο βγαίνω αρκετά και για να διασκεδάσω. Επίσης, συχνάζω συνήθως, εάν θέλω να δω κάποια συναυλία ή κάποιο πάρτι ή να πιω ένα ποτό, στο Astron, το Romantso και το Odeon στο Μετς».

Ποιες είναι οι επικείμενες εμφανίσεις της Κ.atou;

• «11 Μαρτίου παίζω στο Λονδίνο, στο Unleash party welcomes Lessizmore
• 19 Μαρτίου στο Romantso, για το fund raiser που γίνεται για το Athens Gay Pride
• 24 Μαρτίου έχουμε το δικό μας Revolt! πάρτι, στο six d.o.g.s. με την Eli Verveine
• 8 Απριλίου στο Άστρον, με τον φίλο μου τον Mr. Rousso - θα παίζουμε όλο το βράδυ στα πλαίσια του εκπληκτικού φέτος Fasma Festival».

Για να επικοινωνήσετε μαζί της, να ακούσετε τη μουσική της ή να μάθετε νέα της, επισκεφθείτε τους παρακάτω διαδικτυακούς τόπους:

• facebook (το αναγκαίο)
• soundcloud (όλοι της οι ήχοι)
• instagram (εδώ περισσότερο θα δείτε το σκύλο της και δίσκους παρά σέλφις σε αεροδρόμια)
• residentadvisor

Μαρία Πορτοκαλάκη
[email protected]