Το click@life συνάντησε τον Γιάννη Αλεξίου, υπεύθυνο προβολής και επικοινωνίας του Vinyl Is Back και συνομίλησε μαζί του για το Vinyl Festival, για την κουλτούρα των 90s κι όσα τον έκαναν να την λατρέψει.

Το Vinyl is Back είναι μια μεγάλη γιορτή για την μουσική και το βινύλιο. Βινύλια παίρνουν θέση δίπλα σε κλασικά μοντέλα αυτοκινήτου, από τις 8 έως και τις 10 Απριλίου στο Eλληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου. Λίγο πριν την έναρξη του festival Vinyl is Back μιλήσαμε με τον Γιάννη Αλεξίου, υπεύθυνο προβολής και επικοινωνίας της εκδήλωσης, ο οποίος μας προετοιμάζει: «Τα βινύλια παίρνουν θέση κυριολεκτικά δίπλα στα κλασσικά μοντέλα αυτοκινήτων δίνοντας μια άλλη διάσταση στο vintage. Είναι η κορυφαία γιορτή του βινυλίου, αλλά και γιορτή της μουσικής διότι, λόγω των παλιών γυαλιστερών αυτοκινήτων, των happenings, των προβολών ταινών, των d.j. set, των αφιερωμάτων στα 90ς και στον David Bowie, το Vinyl Is Back αφορά όλους που αγαπούν την μουσική και τα παράγωγά της!»

Συνάντησες κάποια δυσκολία κατά την οργάνωση της εκδήλωσης;

«Όχι κάτι ιδιαίτερο, καθώς η ομάδα μας λειτουργεί με αυθορμητισμό και υλοποιεί τις καλές ιδέες που γεννιούνται από το ένα στο άλλο Vinyl Is Back και ακούει προσεκτικά τις ιδέες που προτείνουν φίλοι μας σε κάθε διοργάνωση. Αυτή τη φορά είχαμε πιο λίγο χρόνο να το προετοιμάσουμε. Ωστόσο, όταν πιέζεται ο άνθρωπος, πολλές φορές το διαφορετικό τον απελευθερώνει και φτάνει στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα»

«Μεγάλη, γιατί είναι η 7η διοργάνωση η οποία διεξάγεται πάντα με μεγάλη επιτυχία και την περιμένει ο κόσμος. Το Vinyl is back έχει γίνει meeting point για τον κόσμο, κάτι που συμβαίνει μόνο σε rock φεστιβάλ. Έρχεται κόσμος με την παρέα του ή μόνος και σίγουρα θα βρει εκεί γνωστούς, ακόμη και φίλους που έχει πολύ καιρό να δει, γιατί η μουσική μας φέρνει όλους κοντά».

Τι είναι αυτό που λάτρεψες στα 90s;

«Την ίδια την εποχή, γιατί ήταν πλούσια από κάθε άποψη. Υπήρχαν δουλειές για όλο τον κόσμο -και την πιο απλή να έκανες, αμειβόσουν καλά- ενώ όλοι καταπιάνονταν με περισσότερες από μία. Υπήρχε άνεση που μου επέτρεψε και εμένα να αγοράζω βινύλια που είναι το μεγάλο πάθος μου, να βγαίνω τα βράδια, να κάνω clubbing και να κυκλοφορούμε με την παρέα έξω από το σπίτι για αρκετές ώρες.

vinyl

Μουσικά επίσης είχε πολύ ενδιαφέρον με γερή ελληνική σκηνή, με Σπαθιά, Τρύπες και Ενδελέχεια που μου άρεσαν ιδιαίτερα. Άνθησε το trip hop με σχήματα, όπως οι Portishead και οι Morcheeba, είχε πολύ καλή «μαύρη» μουσική, με τους Fugees και την Lauryn Hiil, την grunge σκηνή στα φόρτε της με Nirvana και Pearl Jam, η brit pop στα καλύτερά της με Oasis και Blub, ηλεκτρονική μουσική, rave πάρτι, techno, dance που ήταν η εποχή τους, φανταστικά πάρτι σε σπίτια και γενικά υπήρχε μια όμορφη ατμόσφαιρα και θετική ενέργεια στον κόσμο.

Στο μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας δεν υπήρχαν ακόμη κινητά και κομπιούτερ κι έτσι υπήρχε καθημερινή διάθεση για έξοδο. Προσωπικά, το 1990 ήμουν 23 ετών κι έκλεισα τη δεκαετία στα 33. Τον Ιούνιο του  ’97 ξεκίνησα να δουλεύω στον Ήχο – είμαι έως σήμερα - ενώ δύο μήνες μετά έπιασα δουλειά ως μουσικός συντάκτης σε πολιτική εφημερίδα που έγινε το «σπίτι» μου για σχεδόν δύο δεκαετίες. Παράλληλα είχα δισκάδικο που άνοιγε το Σαββατοκύριακο μόνο, έπαιζα ως d.j. στο Πάρκο και στο Χοροστάσιο, ήμουν πορτιέρης στο Cataralla, στη Γλυφάδα, τα καλοκαίρια και όλη τη δεκαετία ήμουν μάνατζερ των Blues Family (1992-95) και στην εξέλιξή τους μετά, στους Drifting Around. Πολλές φορές έκλεινα δύο και τρία live την ημέρα.  Καταλαβαίνεις λοιπόν, ότι τα 90s τα έφαγα με το κουτάλι. Ξεχνιούνται τα 90s;».

Πόσο διαφορετική βλέπεις τη μουσική κουλτούρα σήμερα;

«Παρακολουθώ όσο μπορώ τις νέες τάσεις, αλλά δεν μπορώ να πω ότι με αγγίζουν τα όποια ρεύματα υπάρχουν, καθώς αναμασούν το παρελθόν. Για παράδειγμα τώρα οι διασκευές είναι στα πάνω τους. Όμως, κάθε εποχή έχει τη μουσική κουλτούρα της και κάθε εποχή και γενιά έχει ενδιαφέρον και δικό της χρώμα. Ευελπιστώ ότι όλοι αυτοί οι νέοι δημιουργοί σε κάθε χώρο και οι νέοι καλλιτέχνες, που είναι ίσως περισσότεροι από το παρελθόν στην Ελλάδα, να δώσουν ένα δικό τους χρώμα σε μια άχρωμη εποχή που ζούμε ώστε να μην επικρατήσει η μιζέρια…».  

• «Elvis Presley – “The Sun Sessions”
• Bill Haley – “Rock Around The Clock”
• Rolling Stones – “Exile On Main Street”
• Beatles – “The White Album”
• Turtles – “It Ain’ t Me Babe”
• Serpent Power – “Serpent Power”
• Cressida – “Cressida”
• Graham Bond – “Love Is The Law”
• Lynyrd Skynyrd – Pronounced Lynyrd Skynyrd”
• Who – “Who Are You” - το πρώτο βινύλιο που αγόρασα το 1978!

Μαρία Πορτοκαλάκη
[email protected]