To Click@Life συνάντησε και μίλησε με την Θάλεια Γαλανοπούλου, που πρόσφατα κατάφερε και κέρδισε ένα γραφείο στο creative hub του Ρομάντσο, μέσα από τον 4ο διαγωνισμό που διεξήγαγε το ίδιο σε συνεργασία με το CU, με στόχο την προώθηση της νεανικής επιχειρηματικότητας στον δημιουργικό τομέα.

Η Θάλεια Γαλανοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1991, σπούδασε φωτογραφία στη σχολή Focus School of Photography and New Technologies και στην πορεία ολοκλήρωσε με επιτυχία το MA Photographic Studies στο University of Westminster του Λονδίνου. 

Η δουλειά της είναι ανθρωποκεντρική, μιας και επιλέγει να κάνει πορτραίτα, να μελετά διάφορες κοινωνικές ομάδες και να απαθανατίζει προσωπικές στιγμές με οικογένεια και φίλους.

Μια μίξη ουσιαστικά από προσωπικά πρότζεκτ και φωτογραφία ντοκουμέντου, καθώς η φωτογραφία αποτελεί για εκείνη ένα εργαλείο για αυτοψυχοθεραπεία και οπτικό ακτιβισμό. Τα πρότζεκτ της έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικές εφημερίδες και περιοδικά, ενώ ταυτόχρονα έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις φωτογραφίας στην Αθήνα και το Λονδίνο. 

Μέσω της παραμονής της στο Ρομάντσο, θα επιδιώξει να δημιουργήσει μια online πλατφόρμα, με σκοπό την ανάδειξη και παρουσίαση νέων Ελλήνων φωτογράφων. Θα την βρείτε στο γραφείο 303.

Ας την γνωρίσουμε καλύτερα...

Πότε θυμάσαι τον εαυτό σου να καταπιάνεται για πρώτη φορά με το αντικείμενο;

Πρώτη φορά έπιασα την φίλτατη Pentax του πατέρα μου και άρχισα να φωνάζω φίλους στο σπίτι να τους κάνω το πορτραίτο με ένα Fresnel σταθερό.

Η φωτογραφία είναι τρόπος να επικοινωνήσω με ανθρώπους που χωρίς την ύπαρξη της φωτογραφικής μηχανής δεν θα είχα ποτέ την ευκαιρία.

Για μένα φωτογραφία είναι ψυχοθεραπεία, τρόπος να επικοινωνήσω με ανθρώπους που χωρίς την ύπαρξη της φωτογραφικής μηχανής δεν θα είχα ποτέ την ευκαιρία (quoting Diane Arbus here), τρόπος να εκφράσω λεπτές αισθήσεις και αποχρώσεις που μόνο με την εικόνα μπορώ να μεταφέρω αδιαμεσολάβητα, εγχείρημα να κάνω τους γύρω μου να αμφιβάλλουν, να αναρωτηθούν και να σκεφτούν πάνω σε σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα.

Η δουλειά σου επικεντρώνεται σε προσωπικά πρότζεκτ και στη φωτογραφία ντοκουμέντου. Ανάλυσέ το μας.

Ουσιαστικά πρόκειται για το ίδιο αντικείμενο, απλά τα διαχωρίζω για πρακτικούς λόγους. Πάντα με ενδιέφερε να φωτογραφίζω κοντινά μου πρόσωπα, όπως φίλους, οικογένεια κτλ. Είναι για μένα ένας τρόπος να έρχομαι πιο κοντά με τους ανθρώπους μου και να δημιουργώ μια σχέση φωτογραφική, παράλληλα με την προσωπική. Η φωτογραφία ντοκουμέντου πάντα αγγίζει τα όρια του προσωπικού, γιατί βασικά στη φωτογραφία όλα προσωπικά είναι. Δεν γίνεται να δουλέψεις κάτι, αν δεν σε αφορά προσωπικά, τουλάχιστον αυτό συμβαίνει με μένα. 

Ποιες είναι οι δυνατότερες αναμνήσεις σου από τις σπουδές και την παραμονή σου στο Λονδίνο;

Θάλεια Ρομάντσο

Οι δυνατότερες μου αναμνήσεις είναι κατά βάση στιγμές που έζησα κάνοντας την πτυχιακή μου πάνω στο "The City of London". Ο τρόπος που διέδρασα με τους ανθρώπους αυτούς, η κριτική τους στάση, ο τρόπος ζωής τους που είναι τόσο διαφορετικός από τον δικό μας.

Όταν ζήτησα να φωτογραφίσω τον κύριο με τη γαλάζια γραβάτα και το γαλάζιο χαρτοφύλακα, με κοίταξε και μου είπε με θράσος: ‘Έχεις 10 δευτερόλεπτα χρόνο να με φωτογραφίσεις’. Μου χαμογέλασε και πόζαρε. Όταν εγώ του είπα ότι δεν θέλω να χαμογελάσει, αυτόματα, λες και πάτησε ένα διακόπτη, με κοίταξε αγριωπά.

Δέχτηκα σφοδρή κριτική πάνω στην πτυχιακή μου εργασία, κυρίως λόγω του κειμένου που τη συνόδευε. Το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε ήταν το πώς μπορώ να βάζω όλους αυτούς τους ανθρώπους στο ίδιο «τσουβάλι», εφόσον μπορεί να μην είναι τραπεζίτες, αλλά ακόμα και να είναι, μπορεί απλά να είναι εργαζόμενοι στα χαμηλά σκαλοπάτια της τράπεζας και όχι αυτοί που κινούν τα νήματα. Η απάντηση μου σε αυτό είναι ότι εγώ καταρχάς δεν στοχοποιώ κανέναν προσωπικά.

Το πρότζεκτ έχει να κάνει με αυτό που αντιπροσωπεύουν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι (οι παγκόσμιες τραπεζικές επιχειρήσεις) και όχι με την ίδια την προσωπική τους υπόσταση. Επίσης, έχοντας καθαρά μια προσέγγιση φωτογραφίας δρόμου και μην έχοντας μιλήσει στους περισσότερους από αυτούς, είναι αναπόφευκτο κάποιοι να μην ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Νομίζω ένα κομμάτι του στόχου ξετινάχθηκε. Βέβαια, το πρότζεκτ αυτό είναι in progress, οπότε θα σας απαντήσω καλύτερα όταν ολοκληρωθεί.

Μέσα από το διαγωνισμό CU RestartUp@Ρομάντσο μου δόθηκε μια μοναδική ευκαιρία να κάνω κάτι που σκεφτόμουν από καιρό και δεν είχα καταφέρει να το υλοποιήσω. Γι αυτό και τους ευχαριστώ παρά πολύ. Ο στόχος μου είναι η δημιουργία μιας φωτογραφικής ομάδας που θα καταπιάνεται με την καλλιτεχνική φωτογραφία ντοκουμέντου και θα προωθεί τις δουλειές των μελών της. Η δράση της θα κινείται γύρω από ομαδικές εκθέσεις και άλλα φωτογραφικά δρώμενα.

Η ανάγκη μου αυτή δημιουργήθηκε λόγω του ότι πολλοί φωτογράφοι δεν έχουν τον τρόπο, ούτε να διαφημίζουν τη δουλειά τους, ούτε έχουν πρόσβαση σε μεγάλα φωτογραφικά δρώμενα, φεστιβάλ και καλλιτεχνικές ομάδες/κολεκτίβες, με αποτέλεσμα εξαιρετικές φωτογραφικές δουλειές να μένουν 'στο συρτάρι'. Εγώ και οι συνάδελφοι φωτογράφοι θα δουλέψουμε γύρω από την προσωπική φωτογραφία ντοκουμέντου, καθώς όλοι μας έχουμε κάνει πρότζεκτ πάνω σε βαθιά προσωπικά θέματα.

ΜΑΡΙΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΑΚΗ / [email protected]