Ποια είναι η ανάμνηση από το Αιγαίο που έχει χαρακτεί μέσα τους και πώς την αποτύπωσαν στο χαρτί για τους αναγνώστες του click@life;

Χρήστος Μακροζαχόπουλος 

Πάντα βρίσκω έμπνευση στα νησιά και τη θάλασσα και ειδικά στις Κυκλάδες. Και συνήθως τα καλοκαίρια επιστρέφω σπίτι από διακοπές, εφοδιασμένος με όμορφες εικόνες που θα γίνουν η βάση για ζωγραφικά έργα, εικονογραφήσεις ή απλά σκίτσα με μολύβι. Πλούσια η θεματολογία - όμορφες παραλίες και χωριά, η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του Αιγαίου, τα εκκλησάκια, ο κόσμος που συρρέει στη θάλασσα. Οι ανέμελες μικρές στιγμές στις παραλίες, είναι από τα αγαπημένα μου θέματα, άνθρωποι που απλά περπατούν στην αμμουδιά, που αράζουν στις ξαπλώστρες, που παίζουν ρακέτες, που απλά μιλούν ή πίνουν τον καφέ τους, που σκύβουν να μαζέψουν βότσαλα. Όπως εδώ. Καλό καλοκαίρι!

Αγγελική Δελεχά

Αγγελική Δελεχά

Όσο καθόμουν να σκεφτώ τι θέμα να φτιάξω συνηδειτοποίησα σε πόσα λίγα νησιά του Αιγαίου έχω όντως πάει. Η επιλογή τελικά δεν ήταν δύσκολη τα φαβορί ανάμεσα σε Σύρο και Άνδρο. Διάλεξα την Άνδρο γιατί αμέσως θυμήθηκα κάτι όμορφους βραδινούς περιπάτους με τα ξαδέρφια μου και η αγαπημένη μας βόλτα ήταν αυτή που κατέληγε στο άγαλμα του Αφανούς Ναύτη. 

Καθόμασταν όλοι μαζί εκεί και τρώγαμε παγωτό χορτάτοι από μια γεμάτη μέρα με παιχνίδια στη θάλασσα. Χαζεύαμε το νυχτερινό ουρανό που έλαμπε φωτισμένος από χιλιάδες μικρά αστέρια, την χώρα της Άνδρου που σαν στολισμένη κι αυτή με τα καλά της καθρεφτιζόταν στο νερό, ονειροπολώντας και κάνοντας ένα σωρό καμώματα που πάντα κατέληγαν σε ατέλειωτες ώρες γέλιου και ανεμελιάς. Αυτή είναι μια από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που έχω από το νησί κι έκτοτε θυμάμαι τις μέρες που περάσαμε εκεί να λαμπυρίζουν κάπως σαν τα αστέρια και από μακριά ο Ναύτης να μας χαιρετά φορτωμένος με το σακίδιο του στον ώμο.

Κωνσταντίνος Μοσχονάς

Κωνσταντίνος Μοσχονάς

Το καλοκαίρι του 2007 πάτησα το πόδι μου στη Λήμνο για πρώτη φορά. Όχι για διακοπές, αλλά για να υπηρετήσω τη θητεία μου στον στρατό. Εκεί θα περνούσα τους υπόλοιπους επτάμισι μήνες (μέχρι και να απολυθώ δηλαδή). Το καλοκαίρι ήταν ωραία! Μπάνια, κόσμος, φαΐ... Τα βράδια που είχαμε διανυκτέρευση πηγαίναμε για ποτό είτε στον Καραγκιόζη είτε στην Σκάλα και τελικά, αν και μπορούσαμε να επιστρέψουμε για ύπνο, καταλήγαμε να περιμένουμε να ανοίξει ο φούρνος να πάρουμε πρώτα κάτι να φάμε και μετά φεύγαμε. Το φθινόπωρο έρχονταν τουρίστες/τουρίστριες από Αυστραλία και συνήθως εμφανίζονταν στην πύλη της Λέσχης Αξιωματικών και πείραζαν τους σκοπούς πίσω από την καγκελόπορτα.

Ο χειμώνας ήταν αλλιώς. Πιο ήρεμα. Τηλέφωνο στον Παυλάρα να μας πάει με το ταξί στη Μύρινα, internet cafe για να μιλήσουμε με κανένα άνθρωπο που δεν είναι φαντάρος, γεύμα από το Souvlaki Bar και μετά πίσω για ύπνο. Η τελευταία μου μέρα στο νησί ήταν η 7ή Φλεβάρη του 2008. Ο Φρέντυ, ο Κώστας, ο Ανέστης και ο Λευτέρης είναι ακόμα εκεί και ο Φίλιππος πηγαίνει τα καλοκαίρια. Δεν ξέρω αν και τι έχει αλλάξει από τότε. Ίσως πολλά, ίσως τίποτα. Το μόνο που ξέρω, είναι πως ο φιλαράκος, μου ο Φρέντυ, άνοιξε πάγκο με χειροποίητα κοσμήματα μπροστά από το γεφυράκι του Καραγκιόζη.

Βασίλης Μισιάκας

Βασίλης Μισιάκας

Αιγαίο Πέλαγος του ονείρου και της ιστορίας. Από την εποχή του Θησέα και της Αριάδνης έως σήμερα, ένα ταξίδι στο Αιγαίο αποτελεί μοναδική εμπειρία, σχεδόν ιεροτελεστία. Ο ταξιδιώτης που θα επιλέξει να διασχίσει το αιώνιο πέλαγος, θα μπλεχτεί στο γαλάζιο ουρανού και θάλασσας και αναπόφευκτα θα βιώσει ένα ταξίδι στο χρόνο και την ιστορία. Πάρις και Ελένη, Αθηναίοι και Πέρσες, Ρωμαίοι και Βυζαντινοί, Πειρατές και Βενετσιάνοι, Κατακτητές και Επαναστάτες είναι όλοι εκεί, συνταξιδιώτες. Κανείς τους όμως δεν διαταράσσει την γαλήνη που σου χαρίζει η φύση απλόχερα.

Μονάχα το αεράκι της θάλασσας σου ψιθυρίζει στο αυτί το γεγονός ότι τις σειρήνες του Αιγαίου πολλοί τις άκουσαν, αλλά μόνο ο Οδυσσέας είχε την πονηριά να αντισταθεί στη γοητεία τους. Ο Πέτρος και η Δανάη, πρωταγωνιστές στο επερχόμενο κόμικ μου με τίτλο «Ο Σκοτεινός Αιώνας του Περικλή», αφήνονται και αυτοί με την σειρά τους στη μαγεία της αιγαιοπελαγίτικης απεραντοσύνης και χάνονται σε έναν έρωτα που αυτή μονάχα τη στιγμή, φαντάζει αιώνιος.

ΜΑΡΙΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΑΚΗ / [email protected]