Αν ήθελες να φτιάξεις μία ταινία που θα διαδραματίζεται στην Αθήνα ξεκινώντας μετά το Β’ Παγκόσμιο και καταλήγοντας στο σήμερα, δεν υπάρχει καταλληλότερη περιοχή στην Αθήνα από την Κυψέλη. Η Μάτα Λίτου μάς ξεναγεί.

Αν ρωτήσει κάποιος ποια είναι η ιστορικότερη συνοικία-γειτονιά της Αθήνας, οι περισσότεροι θα ανατρέξουμε κατευθείαν στις θεόστενες ανηφόρες της Πλάκας. Και, όντως, η Πλάκα θα μπορούσε να αποτελεί το φόντο για ένα τόσο μακρινό παρελθόν. Αν θες όμως να ανακαλέσεις κάτι πιο πρόσφατο, αν λόγου χάρη ήθελες να φτιάξεις μία ταινία που θα διαδραματίζεται στην Αθήνα ξεκινώντας μετά το Β’ Παγκόσμιο και καταλήγοντας στο σήμερα, δεν υπάρχει καταλληλότερη περιοχή στην Αθήνα από την Κυψέλη. Αν, πιο απλά, θέλεις να μιλήσεις για την πιο πρόσφατη ιστορία ακόμη και της ίδιας της Ελλάδας, δεν έχεις παρά να ζουμάρεις στην περιοχή της Κυψέλης. Από όπου κι αν την πιάσεις, έχει πάνω της αποτυπωμένη, είναι ακόμη και η ίδια αποτύπωμα, όλης της σύγχρονης Ελλάδας. Κοιτώντας την Κυψέλη και πηγαίνοντας προς τα πίσω ξετυλίγεται η πορεία της ίδιας της χώρας.

Στόμα με στόμα έχει επικρατήσει η θεωρία ότι η Κυψέλη βαφτίστηκε έτσι εξαιτίας των πολλών μελισσιών που βρίσκονταν παλαιότερα στα Τουρκοβούνια. Αρχίζει να γράφει τη δική της ιστορία λίγα χρόνια πριν το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο με την εμφάνιση των πρώτων μονοκατοικιών και των πιο σύγχρονων πολυκατοικιών που τα επόμενα χρόνια, τα μεταπολεμικά, την κάνουν πόλο έλξης της τότε αστικής-μεγαλοαστικής τάξης και μία από τις πιο αριστοκρατικές και πλούσιες περιοχές της Αθήνας.

Όλο αυτό δεν θα κρατούσε όμως για πολύ καθώς τη δεκαετία του ’80 το κέντρο της Αθήνας είχε γίνει ήδη πυκνοκατοικημένο, τα αυτοκίνητα, που είχαν αρχίσει να γίνονται -αναλογικά- περισσότερα από τους ίδιους τους κατοίκους, έκαναν την περιοχή αφόρητη λόγω νέφους όπως συνέβη και με τις περισσότερες περιοχές στο κέντρο, με αποτέλεσμα, όσοι είχαν την οικονομική δυνατότητα, να αναζητήσουν σπίτια στα λιγότερο κατοικημένα τότε προάστια της Αθήνας. Γεγονός που επικρατεί μέχρι και σήμερα. Κάπως έτσι άρχισαν να ανακυκλώνονται και οι κάτοικοι, με τους ίδιους ρυθμούς. Αρχές του ’90 στα υπόγεια και ισόγεια της περιοχής εμφανίζονται οι πρώτοι μετανάστες για να ακολουθήσει τέλη της δεκαετίας ένα ακόμη ρεύμα, αυτή τη φορά από την Αφρική, που έμελλε να αλλάξει και να χαρακτηρίσει μία για πάντα την περιοχή.

Ακολούθησαν αρκετά χρόνια «σιωπής». Αν παρομοιάζαμε την Κυψέλη με κάποια διάσημη τραγουδίστρια ή ηθοποιό θα λέγαμε πως για αρκετά χρόνια, μετά το μεγάλο μπαμ που το ακολούθησε μία πορεία καθοδική, το αστέρι της παρέμενε σβηστό. Μαζί με τα γεγονότα στην Ελλάδα, τη μπόρα μετά την λιακάδα, την κρίση μετά την ευδαιμονία η Κυψέλη έδειχνε να χαράσσει μία παράλληλη κατεύθυνση με την ίδια τη χώρα. Σε αντίθεση όμως με αυτή, η δική της γραμμή τα τελευταία χρόνια δείχνει να σχηματίζει αργά και σταθερά μία διαγώνια προς τα πάνω γραμμή.

Η αλήθεια είναι πως το ύφος της περιοχής δεν έχει γίνει ακόμη τόσο ανοιχτό ώστε να παρακινήσει κατοίκους άλλων περιοχών να την επισκεφθούν. Διατηρεί ένα πιο τοπικό, πιο local προφίλ. Αν πάλι είστε από αυτούς που δε χορταίνουν να λιώνουν σόλες σε κάθε πιθανή γωνία της πόλης και ψάχνετε συνεχώς το διαφορετικό, η Κυψέλη παραμένει επιλογή.

Αρχίζοντας από τα βασικά, μιλάμε για το «Au revoir», αν όχι το παλαιότερο, σίγουρα μέσα στα top 3 παλαιότερα (και με πιο βαριά ιστορία στις πλάτες του και από τα ίδια τα ντουβάρια του), ποτάδικο όλης της πρωτεύουσας. Το οποίο γράφει ιστορία από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 και κάθε γνήσιος Αθηναίος έχει να σου διηγηθεί μία από αυτές για κάποιο βράδυ μπροστά ή πίσω από τη βιτρίνα του.

Μετά έρχεται η πολύ πρόσφατη «Τρύπα», θα το διαπιστώσετε και μόνοι σας, πηγαίνοντας, με αληθινό ροκ ύφος, τόσο αληθινό, όσο ο ιδιοκτήτης του, φτηνά ποτά, εξαιρετικό περιβάλλον και προσωπικό που εγγυάται ότι θα περάσεις αξέχαστα.

Αν πριν από το ποτό θέλετε να τσιμπήσετε κάτι στα γρήγορα, εδώ και πάνω από 50 χρόνια, όποιον και να ρωτήσεις στην περιοχή θα σου πει το όνομα «Διόνυσος» (Ιθάκης 9-12). Όταν το δοκιμάσετε, θα γίνει ένας από τους λόγους που θα επιλέγετε την Κυψέλη. Φημολογείται ως το καλύτερο σουβλάκι που μπορεί να φάει κάποιος στην πρωτεύουσα και βρίσκεται στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου.

Μετά, σε κάτι πιο σπιτικό και στην ίδια πλατεία, υπάρχουν «Οι νοστιμιές της Μαίρης», οικογενειακό μαγειρείο με παραδοσιακή ελληνική κουζίνα και μερίδες που δεν αφήνουν ούτε τον πιο μερακλή καλοφαγά παραπονεμένο. Αν είστε τυχεροί και έχουν μείνει, πάρτε χωρίς δεύτερη σκέψη λαχανοντολμάδες.

Φεύγοντας από τα πέριξ, όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε έναν, στην κεντρική αρτηρία, στην καρδιά της περιοχής που δεν είναι άλλη από τη Φωκίωνος Νέγρη. Εδώ οι λέξεις περισσεύουν, όσα και ό,τι και να γράψει κανείς δε φτάνουν. Κάπου πίσω από το σημερινό της πρόσωπο, το εκσυγχρονισμένο, υπάρχει ακόμη κάτι που σιγοκαίει από το παρελθόν, όπως το τραγούδησε ο Γιάννης Βογιατζής σε ένα σαρανταπεντάρι κάπου στο ’60 πως «Οι γαμπροί με λιμουζίνες δέκα, δέκα τριγυρνάν ξελιγωμένοι για γυναίκα και τριγύρω από τις πάπιες αμαξάτες κάνουν κάποιες τη ζωή τη βραδινή τους Ντόλτσε Βίτα με το Νι τους. Στη Φωκίωνος Νέγρη νεαροί στις ταράτσες με απίθανες φάτσες ξεφωνίζουν σαν νέγροι, στη Φωκίωνος Νέγρη».

Εμείς ενδεικτικά θα αναφέρουμε το πατροπαράδοτο και κάποτε ζαχαροπλαστείο «Select» για πρωινό ή και απογευματινό καφέ αν και παραμένει ιδανικό για όλες τις ώρες και για πιο αργά τον «Ορφέα» με τις όμορφες βραδιές του στον αριθμό 25.

Η Κυψέλη είναι η δική μας Νέα Υόρκη. Μέσα στα χρόνια, από γειτονιά με την κλασική έννοια έχει μετατραπεί στο κέντρο του κόσμου και αυτό σίγουρα έχει και τα κακά του αλλά έχει και τα πολύ καλά του. Είναι μία πολύπλευρη πατρίδα των πολλών, ένα ψηφιδωτό από ανθρώπους, πολιτισμούς και ιστορίες. Ένα έργο τέχνης με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Αν θες να ταξιδέψεις, απλά πήγαινε μία βόλτα στην Κυψέλη, χωράει στα στενά της κυριολεκτικά τον κόσμο όλο και από μόνο του το γεγονός ότι μιξάρει τόσο εύκολα όλα αυτά τα στοιχεία, το κάνει να είναι μαγικό.

! Μην παραλείψετε μια επίσκεψη στη Δημοτική Αγορά Κυψέλης

ΜΑΤΑ ΛΙΤΟΥ

Φωτογραφίες: http://kypselis.gr