Η συγγραφέας, δραματολόγος-θεατρολόγος εξυμνεί την άγρια ομορφιά της αγέρωχης λακωνικής Μάνης.

Δεν το περίμενα ποτέ ν’ αγαπήσω έναν τόσο ξερό τόπο, την Αποσκιερή Μέσα Μάνη. Μου το’ χε πει η κυρία Μαργαρίτα με μανιάτικη καταγωγή: «Εκεί … μόνο πέτρα πάνω στην πέτρα». Κι όμως, το άγριο, βραχώδες, σιωπηλό τοπίο αιχμαλωτίζει βλέμμα και ψυχή. Εκεί, που όλα είναι λιτά, νιώθεις  ευγνωμοσύνη για τα αιωνόβια λιόδεντρα και τα θαλασσινά νερά.

Τοπίο στη Μάνη.

Πρωί στο ακρωτήρι Ταίναρο, η θέα να κόβει την ανάσα - έφτασες στην άκρη του κόσμου; Ν’ αναζητάς τον φάρο και τη σπηλιά του Άδη. Ο αέρας να μυρίζει θυμάρι κι εσύ να κολυμπάς στους μικρούς κόλπους ανάμεσα στον Κυπάρισσο και το Κάστρο Μαΐνης, στον Αλμυρό, στα Γυάλια (και σ’ άλλους που μόνος θ’ ανακαλύψεις). Να χαζεύεις μέσα απ’ τα γαϊδουράγκαθα την σκαρφαλωμένη στο λόφο, απόκοσμη Βάθεια.

Κόσμημα της λακωνικής Μάνης, η αιθέρια Αρεόπολη.

Να τρως σύγκλινο και πατατοσαλάτα στο Γερολιμένα κοιτάζοντας τα καϊκια και στο βάθος την Αρμενόπετρα. Να θαυμάζεις τα έγκατα της γης στα σπήλαια του Διρού. Κι ύστερα απόβραδο να χάνεσαι στα πανέμορφα σοκάκια της αιθέριας Αερόπολης. Να γεύεσαι λαλάγκια ή λούπινα  κάτω από μια ανθισμένη βουκαμβίλια.

Από τους τοπ προορισμούς της Μεσογείου τα τελευταία χρόνια, ο απαράμιλλου κάλλους Γερολιμένας.

Και φεύγοντας, με βαριά καρδιά, ν’ αγοράζεις αρωματικά φυτά κι αλάτι βράχων... για να νοστιμίζεις με καλοκαίρι τον χειμώνα σου.