Ο συγγραφέας θυμάται το Χριστούγεννα όπως τα βίωσε όταν ήταν παιδί, όπως τα βιώνουν όλα τα παιδιά, δηλαδή μαγικά!

Μια φορά κι ένα καιρό…

Αλλά μήπως δεν ήταν μια φορά κι ένα καιρό, μα μόλις χτες;

Τι να σας πω κι εγώ; Πάντως σίγουρο είναι πως μια φορά κι ένα καιρό ζούσε ένα αγόρι που το λέγανε… Ας πούμε Μάνο.

Ο Μάνος, λοιπόν, έμενε με τη μητέρα και τον πατέρα του σ΄ ένα όμορφο, απλό σπίτι.

Ο Μάνος αγαπούσε πολύ και τη μητέρα του και τον πατέρα του. Οι πιο καλοί του φίλοι ήταν.

Είχαν άλλωστε σχεδόν και τα ίδια γούστα. Τους άρεσαν τα ίδια φαγητά, τα ίδια βιβλία και τραγούδια, οι ίδιες ταινίες.

Και για τους τρεις η πιο όμορφη γιορτή ήταν τα Χριστούγεννα.

Μόλις, λοιπόν, έμπαινε ο χειμώνας περιμένανε και οι τρεις πώς και πώς να φτάσουν τα Χριστούγεννα για να στολίσουν το δέντρο τους.

Το δέντρο που στολίζανε ήταν ψεύτικο. Για πολλά χρόνια το ίδιο δέντρο είχανε.

Από τα μέσα του Δεκέμβρη, λοιπόν, ο πατέρας ανέβαινε στο πατάρι και κατέβαζε από εκεί το ψεύτικο ελατάκι.

Το έβαζε πάνω σε ένα τριγωνικό τραπεζάκι και η μητέρα ξεκίναγε αμέσως να του ξεδιπλώνει τα κλαριά.

Μόλις εκείνη τέλειωνε, ο Μάνος  άρχιζε να διαλέγει το πού θα κρεμαστεί η κάθε μπάλα και το κάθε άλλο στολίδι.

Μόλις εκείνος τέλειωνε με το κρέμασμα των στολιδιών, η μητέρα έπιανε να περνάει ανάμεσα στα κλαριά του έλατου τις ασημόχρυσες  γιρλάντες  -μπλίρες, τις έλεγε.

Όταν τέλειωνε, το ψεύτικο δεντράκι έδειχνε σαν ένα δέντρο φερμένο από κάποιο μακρινό αστέρι.

Μα το στόλισμα δεν είχε τελειώσει.

Τώρα ήταν η σειρά του πατέρα να στολίσει το δέντρο με τα φωτάκια.

Μετά και οι τρεις τους στεκόντουσαν γύρω από το μαγικό δεντράκι, το έλατο το χριστουγεννιάτικο.

Η μητέρα έκλεινε τα άλλα φώτα της σάλας. Και όλα εκεί μέσα στο δωμάτιο…αλλάζανε.

Ο καναπές λες και γινότανε  ένα πολύχρωμο σύννεφο από αυτά της δύσης.

Οι πολυθρόνες γινόντουσαν βαρκούλες που αρμενίζανε σε σκουρόχρωμο πέλαγο –το χαλί ήταν.

Κάτι παιδάκια από ένα κάντρο ήταν ίδια με τα αγγελάκια που πετούσαν πάνω από τη φάτνη.

Και να που στο ταβάνι του σαλονιού, εκεί που κρεμότανε ο κρυστάλλινος πολυέλαιος, ερχότανε και κούρνιαζε το αστέρι των μάγων.

Η μητέρα, ο πατέρας και ο Μάνος πάντα γύρω από το έλατο. Και ξεκινούσανε και οι τρεις να τραγουδάνε τις γλυκιές μελωδίες των Χριστουγέννων –να σαν κι αυτή που λέει για μια Άγια Νύχτα

Μαγικά όλα αυτά.

Και έτσι μαγικά ακόμα τα θυμάμαι…ναι, εγώ είμαι εκείνος το μικρό αγόρι.

Μαγικά –σαν παραμύθια

Παραμύθια που τα έζησα.

Και τώρα πια που  μεγάλωσα μου αρέσει να τα γράφω…σαν  Ιστορίες για τα δικά μου Χριστούγεννα.

Τα τελευταία βιβλία του Μάνου Κοντολέων είναι «Το βιβλίο της ζωής του Μεγάλου Γαργαντούα όταν ακόμα ήταν παιδί και νέος άντρας» (Ελεύθερη διασκευή του κλασικού έργου του Φρανσουά Ραμπελαί) και «Ζήσε όπως ο Δον Κιχώτης» (Ελεύθερη διασκευή του κλασικού έργου του Μιγκέλ ντε Θερβάντες) και τα δύο δοσμένα σε μια σύγχρονη, ελεύθερη και πρωτότυπη διασκευή από τον συγγραφέα. Τα βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη.