Η Πέρσα Κουμούτση θυμάται τα ξεχωριστά Χριστούγεννα που πέρασε στο λιτό σαλόνι ενός γηροκομείου

koumoutzi
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2017

Η συγγραφέας ανακαλεί μια ανάμνηση για το περιστατικό που οδήγησε μια ηρωίδα της στον τελευταίο ρόλο της ζωή της.

Είχε κλειστεί για τα καλά στον μικρόκοσμο που της είχε προδιαγράψει η ζωή, μακριά από τις φωτεινές της πύλες, τα θελκτικά καλέσματα και τις προκλήσεις της. Μοναδική της παρηγοριά, ο δρόμος έξω από το παράθυρό της με την κίνηση και τους θορύβους του. Χρόνια ολόκληρα σκεφτόταν πως θα ερχόταν αυτή η μέρα, όπου η ζωή των άλλων θα γινόταν και πάλι το πάρεργό της, και να που τώρα είχε γίνει πια συνθήκη ζωής, απαρέγκλιτη κι αδιάψευστη. Ασυναίσθητα έπιανε τον εαυτό της να φωνάζει άηχα στους περαστικούς να προσέχουν, να μην ακολουθήσουν εκείνο ή τον άλλο δρόμο. Αν είχαν τη δική της εμπειρία ζωής, πόσο διαφορετικά θα χειρίζονταν την καθημερινότητά τους. Εντελώς διαφορετικά, κατέληγε, συγκατανεύοντας στον εαυτό της, χωρίς να μπορεί να απομακρυνθεί ούτε βήμα από το παθητικό της πάρεργο. Μια μικρή και ξέθωρη άνοιξη σε έναν άχρωμο χειμώνα μοναξιάς, ανάδρομων αναμνήσεων, αλλά και μιας αίσθησης αδράνειας κι ανημποριάς και κυρίως διαπίστωσης ότι πολύ πιο σύντομα από όσο πίστευε, ο κύκλος θα έκλεινε οριστικά.           

Όταν τη συνάντησα εκείνα τα Χριστούγεννα στο λιτό σαλόνι του γηροκομείου, τα γαλανά, παρότι ξέθωρα πια μάτια της, άστραψαν από χαρά, σαν να κύλησε και πάλι η ζωή, έστω πρόσκαιρα, στις γεροντικές της φλέβες. Δεν περίμενε κανέναν, κανένας δεν θυμόταν πια τις ένδοξες μέρες της στις θεατρικές σκηνές της Αλεξάνδρειας. Πόσο μάλλον να δεχτεί το «δώρο» μου. Κι ήταν σαν να της χάριζα μια μικρή παράταση ζωής, όπως την αντιλαμβανόταν κάποτε. Ακόμα και σήμερα, όταν ανακαλώ τη συνάντησή μας σε εκείνη την ψυχρή αίθουσα με το μικροσκοπικό δέντρο στη γωνιά, σκέφτομαι ότι παραμένει από τις πιο αξιομνημόνευτες εμπειρίες της ζωής μου. Τότε ανοίγω τις σελίδες του βιβλίου μου και η κυρία Μπέλα ξεπετάγεται ολοζώντανη μπροστά μου με εκείνο το χαμόγελο ευγνωμοσύνης, έτσι όπως διαγράφτηκε στο πρόσωπο της, όταν της αποκάλυψα ότι θα γινόταν η κεντρική ηρωίδα σε ένα από τα μυθιστορήματά μου. Αυτός ήταν κι ο τελευταίος ρόλος της ζωής της.

Από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ κυκλοφορεί το βιβλίο της Αλεξανδρινές φωνές στην οδό Λέψιους.