Η συγγραφέας θυμάται μια...τραυματική εμπειρία από τα παιδικά της χρόνια και ανακαλεί την απογοήτευση όταν άνοιξε το δώρο των γιορτών.

Όταν ήμουν παιδί, ο νονός μου δεν έστελνε ποτέ χριστουγεννιάτικα δώρα. Αυτός ήταν ο λόγος που λάτρευα τη νονά της αδελφής μου: εκείνη έφερνε δώρα για όλους, χωρίς να μας ξεχωρίζει. Όμως τα Χριστούγεννα των δέκα μου χρόνων, η νονά της Έλσας έκανε κάτι ανήκουστο (τουλάχιστον έτσι μου είχε φανεί τότε, που όλα φάνταζαν σημαντικά, οι χαρές διαρκούσαν πολύ και οι λύπες το ίδιο). Η λατρεμένη λοιπόν νονά Σωσώ αποφάσισε να μας χαρίσει πορσελάνινα αγαλματάκια! Μία βοσκοπούλα και έναν βοσκό. Ποιος λογικός άνθρωπος θα το έκανε αυτό σε μικρά παιδιά; Ανοίξαμε χαρούμενες τα δώρα και το χαμόγελο πάγωσε: δεν θέλαμε να τη στενοχωρήσουμε. Όμως: τι στο διάβολο ήταν αυτό; Η μαμά γελούσε (ήταν η μόνη ευχαριστημένη, τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να είχε βάλει το χεράκι της, γιατί τα πορσελάνινα αγαλματάκια της κυρίας Σωσώς βρήκαν ταχύτατα τη θέση τους στο σκρίνιο του σαλονιού). Εμείς κλειδαμπαρωθήκαμε στο δωμάτιο και δεν βγήκαμε από εκεί μέχρι το τέλος της επίσκεψης. Καμία δεν ήθελε να πει αυτό που πίστευε δυνατά, αλλά τα μούτρα μας τα έλεγαν όλα.

Πέρασαν χρόνια. Κάθε φορά που επισκέπτομαι το πατρικό μου σπίτι, τα πορσελάνινα αγαλματάκια βρίσκονται ακόμη εκεί. Η μαμά τα φυλάει σαν κόρη οφθαλμού. Σκονίζονται, στην ίδια πάντα θέση, και μάλλον μας κοιτούν ειρωνικά, όταν μαζευόμαστε όλοι μαζί (δύσκολο πια, η αδελφή μου ζει στην Κύπρο, ο αδελφός μου στη Νάξο κι εμείς στη Θεσσαλονίκη) στο σπίτι που μεγαλώσαμε. Και μας θυμίζουν πως, στις γιορτές, το δώρο για τα παιδιά είναι παιχνίδι, ασυζητητί. Όλα τα άλλα είναι ανίερες συμπαιγνίες - και κόλπα των μεγάλων.

Από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ μόλις κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της Στο τέλος νικάω εγώ.