Η Γκαλερί Cube συμμετέχει και φέτος στην Art Athina 2018, με το art project, No – Ah – Fence, και τους συνεργάτες της, Brendan Kelly, Χρήστο Κουτσούκη, Μάκη Κυριακόπουλο, Φάνη Λογοθέτη, Ανδρέα Νικολάου, Νικόλαο Παναγιωτόπουλου και Κωνσταντίνο Πάτση.

Η Λιάνα Ζωζά, επιμελήτρια του project, γράφει:
«Η ιδέα του project ξεκίνησε από την έκφραση noah fence, που δίνει το δικαίωμα σε αυτόν που τη χρησιμοποιεί να μπορέσει στη συνεχεια να εκφράσει την άποψή του, όποια και αν είναι αυτή, για το πρόσωπο του συνομιλητή του ή για τα λεγόμενά του. Από μόνη της είναι μια έκφραση αρκετά σύγχρονη, αλλά και απόλυτη, μιας και συνήθως είναι μια σκληρή άποψη, αυτή που την ακολουθεί.

Στη συνέχεια προέκυψε το λογοπαίγνιο No – Ah – Fence που πιστεύω πως δίνει τόσο τη δυνατότητα μιας ευρύτερης έκφρασης όσο και πολλαπλές προσλαμβάνουσες, μιας και το καθένα από τα τρία συνθετικά του λειτουργεί ως αυτόνομη λέξη που θα μπορούσε να χρησιμοποίησει κάποιος, είτε την ιδια και τη σημασία της είτε την άρνηση αυτής, είτε τον συνδυασμό με μία από τις άλλες δύο λέξεις.

Το No, που δηλώνει απαγόρευση, μένοντας ή φεύγοντας από την εικόνα, δίνει και το ανάλογο αποτέλεσμα. Επιλέγοντας τους κανόνες και εμμένοντας σε αυτούς ή ανατρέποντας τα στερεότυπα και κάνοντας την υπέρβαση, ο εικαστικός επιλέγει τη θέση του.

Το Ah ως επιφώνημα δηλώνει πόνο, λύπη, τρόμο ή χαρά, ευχάριστο ξάφνιασμα, ευχαρίστηση, ανάλογα πάντα με τον συνδυασμό του με το Νο ή με την απόρριψη αυτού.

Και τέλος, το Fence έχει μια ξεκάθαρη σημασία και έντονη παρουσία στην πραγματική ζωή. Οι “φράχτες” που συναντάμε καθημερινά, πραγματικοί ή νοητοί, μας επιβάλλουν κανόνες, διαχωρίζουν και κάποιες φορές στοχοποιούν, άτομα ή κοινωνικές ομάδες. Ο σχολιασμός εστιάζει στην ύπαρξή τους και τις συνέπειες ή στο γκρέμισμά τους και τα ανάλογα αποτελέσματα.

Το ζητούμενο είναι τα έργα που θα προκύψουν να λειτουργούν σχολιαστικά στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα και ο καθένας από τους προτεινόμενους καλλιτέχνες, πιστεύω πως μπορεί να το αντιμετωπίσει εικαστικά μέσα από τη διαφορετικότητα του είτε με τον τρόπο σκέψης του είτε με το μέσο που χρησιμοποιεί για να αποτυπώσει το έργο του.

Επτά εικαστικοί, από διαφορετικά σημεία της Ελλάδας και της Ευρώπης, όπου ζουν και εργάζονται, συνομιλούν μεταξύ τους μέσα από το project Νο – Ah – Fence, αποδεικνύοντας πως η τέχνη δεν γνωρίζει κανόνες και σύνορα και ενώνει πολιτισμούς και διαφορετικότητες.

Brendan Kelly

Ο Brendan Kelly, Ιρλανδός στη καταγωγή χρησιμοποιεί στην ενότητα των έργων του Haysheds, με την οποία συμμετέχει στο No – Ah – Fence,  τις παιδικές και όχι μόνο αναμνήσεις του, από τις μεταλλικές αποθήκες που βρίσκονται σχεδόν σε όλα τα χωράφια της Ιρλανδίας. Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτή η αγροτική κατασκευή (hayshed), που από την πρώτη ματιά φαίνεται αβλαβής, είναι απλά η κορυφή ενός παγόβουνου, από την άποψη της μεταφορικής και της συμβολικής της σημασίας. Μια χτισμένη δομή, όπως ένα φράχτης (fence), για να χωρίσει, αλλά και να συγκρατήσει ταυτόχρονα, μια δομή που απέκτησε την κακή της φήμη, κατά τις πιο σκοτεινές ημέρες της πρόσφατης ιστορίας της Ιρλανδίας.

Ο Χρήστος Κουτσούκης, ζώντας σε μια πολυπολιτισμική πόλη όπως οι Βρυξέλλες, περπατάει καθημερινά μέσα στο πλήθος που μετακινείται στου δρόμους και στα μέσα μαζικής μεταφοράς και αυτό αποτυπώνεται στα έργα του. «Η αδιάκοπη ροή ανθρώπων στις μεγάλες πόλεις είναι η δική μου πηγή έμπνευσης. Με τίτλο Flux, ανθρώπινες φιγούρες, που μπορεί να προέρχονται από διαφορετικούς πολιτισμούς, απεικονίζονται σε κίνηση, περνώντας από τον ίδιο τόπο, την ίδια στιγμή, περιμένοντας κάτι ή συνομιλώντας, ο καθένας με τη δική του ιστορία».

Andreas Nicolaou

Τα έργα της σειράς Space Taxidermy, του Μάκη Κυριακόπουλου, με τα οποία συμμετέχει στο project No – Ah – Fence, εστιάζουν σε τοπολογικές γεωμετρίες, στις οποίες το σύνολο αναδύεται από τις διαδράσεις μεταξύ των μικρότερων στοιχείων του συνόλου, αναδεικνύοντας μια “οργανωμένη πολυπλοκότητα”.

Ο Φάνης Λογοθέτης, συμμετέχει με τα έργα Residue Ι, ΙΙ, θεωρώντας πως για εκείνον, το No – Ah - Fence αποτυπώνεται στα απομεινάρια/υπολείμματα (residue), σε έναν φανταστικό μετα-χώρο (σύνορα/στρατιωτική βάση/κέντρο κράτησης/κέντρο φιλοξενίας) που δεν έχει συγκεκριμένο χρόνο και θα μπορούσε να είναι τα πάντα, αλλά και το κενό. Η οπτική του, στο πλαίσιο του  post apocalyptic και η θέση του ανθρώπου με τη μορφή μελών από κούκλες, ανάμεσα σε υλικά, όπως πέτρες, γυαλιά, σύρματα, αλλά και  φράχτες με εμφανή τα σημάδια της  εγκατάλειψης/μάχης. 

Ο Ανδρέας Νικολάου ζώντας στην Ελλάδα και την Κύπρο, πιστεύει πως δεν μπορεί κάποιος, να μην είναι ευαίσθητος με τα εθνικά θέματα. Στο No – Ah  - Fence συμμετέχει με την εγκατάσταση Μια θάλασσα μικρή, που περιλαμβάνει την ελληνική σημαία, μέσα από τις θύμησες των παιδικών του χρόνων. Αυτή τη φορά, όμως, είναι μια σημαία ελπιδοφόρα ... που ανοίγει ένα δρόμο στο όνειρο ... στο Ωραίο! Μια σημαία πατρίδα που περικλείει μια “θάλασσα μικρή” - γαλήνια   και μια βαρκούλα εύθραυστη  μεν, αλλά έτοιμη να της εναποθέσουμε το όνειρο μας ... όπως, ο ίδιος την περιγράφει.

Christos Koutsoukis

Για τον Νικόλαο Παναγιωτόπουλο, το No – Ah – Fence, περιγράφεται από τους στίχους: Heavy steps into the mud, sinking uncontrollably in a vague feeling. Cold and untouched, for countless years … (απόσπασμα από το ποίημα Hunters, μέρος της εγκατάστασης). Συμμετέχει με την εγκατάσταση Hunters, η οποία λειτουργεί σχολιαστικά στο project, μέσα από μια σύγχρονη εικαστική ματιά, αποτέλεσμα της διαβίωσης του εικαστικού, σε μια πολυπολιτισμική πόλη, όπως είναι το Λονδίνο.

Ο Κωνσταντίνος Πάτσης συμμετέχει με τα έργα Lost Paradise I, II. Η δική του εικαστική ματιά για το No – Ah – Fence, περιλαμβάνει  ένα χαμένο παραδεισο, ίσως αυτόν της χαμένης αγνότητας ή της παρθενίας, με ματιά ανάλογη, με αυτή του Γιάννη Κουνέλη. Η ζωγραφική συναντά τα νέα μέσα και δυο κόσμοι έρχονται ταυτόχρονα να συμπληρώσουν ο ένας τον άλλο. Άγγελοι και δαίμονες, φως και σκοτάδι, χωρίς να έχει σημασία πιά, μιας και όλα χάθηκαν και στη θέση τους, έμειναν τα σύμβολα σαν σπηλαιογραφικά αποτυπώματα. Προσωπικές σημειώσεις, αυτών που έφυγαν για να δώσουν τη θέση τους στο παρόν. Εικόνες που θα μπορούσαν να είναι ένας μικρός χάρτης για το μελλον...