Με αποκορύφωμα τη μία και μοναδική πρωτιά που μάς ήρθε από την Έλενα Παπαρίζου το 2005, η Ελλάδα έχει να θυμάται καλές αλλά και αρκετές κακές στιγμές. Το click@Life ρίχνει μια σύντομη ματιά.

Οι καλές στιγμές

Η πρωτιά του «My Number One» από την Έλενα Παπαρίζου το 2005 είναι σίγουρα μια αξιομνημόνευτη στιγμή των ελληνικών συμμετοχών στη Εurovision. Τόσο ο χορός και η κίνηση της Έλενας, όσο και οι στίχοι (Ναταλία Γερμανού) και η μουσική (Χρήστος Δάντης), κέρδισαν κοινό και αντιπάλους. Η Ελλάδα όμως έχει να θυμάται μερικές ακόμα καλές στιγμές στον μουσικό αυτό θεσμό.

• Το 2008, η Καλομοίρα τραγούδησε και χόρεψε σε ένα ρομαντικό σκηνικό το «Secret Compination» κερδίζοντας τελικά την 3η θέση.

• Τέσσερα χρόνια νωρίτερα, το 2004, το «Shake It» που ερμήνευσε όμορφα και με εξαιρετική ενέργεια ο Σάκης Ρουβάς τερμάτισε επίσης στην 3η θέση, αφήνοντας την πρώτη στην Ουκρανή Ρουσλάνα.

• Το 2001, η Έλενα Παπαρίζου είχε κάνει ξανά το (μίνι αυτή τη φορά) θαύμα της και μαζί με τους Antique και το «Die For You» και κέρδισε επίσης, το χάλκινο μετάλλιο και την 3η θέση.

• Το 1992, «Όλου Του Κόσμου η Ελπίδα» βοήθησε την Κλεοπάτρα να καταλάβει την 5η θέση του διαγωνισμού. Σε μουσική και στίχους Χρήστου Λαγού, απέσπασε θετικότατες εντυπώσεις και άφησε καλές αναμνήσεις στους Έλληνες fan του θεσμού.

• Το 1978 η Τάνια Τσανακλίδου και ο «Charlie Chaplin» ήταν σίγουρα μια εξαιρετική ερμηνευτικά τουλάχιστον, παρουσία που κατέληξε στην 8η. Οι στίχοι ανήκουν στον Γιάννη Ξανθούλη και η μουσική στον Σάκη Τσιλίκη.

• Ποιος να ξεχάσει άραγε το μοναδικό «Μάθημα Σολφέζ» το 1977, με τον Πασχάλη, τη Μαριάννα Τόλη, το Ρόμπερτ Ουίλιαμς και τη Μπέσσυ Αργυράκη να τερματίζουν στην 5η θέση. Λίγο το ρυθμικό χορευτικό τους, λίγο τα κυανόλευκα κουστούμια τους, λίγο το σκέρτσο και η τσαχπινιά των ερμηνευτών, κατάφεραν να μας βγάλουν τουλάχιστον ασπροπρόσωπους…

• Το 2012 ο Λούκας Γιώρκας εκπροσώπησε τη χώρα μας με ένα βαρύ ζεϊμπέκικο με μοντέρνες hip hop παρεμβάσεις από τον Stereo Mike. Μπορεί η 7η θέση να μη μας χαροποίησε ιδιαίτερα, αλλά το σίγουρο είναι ότι η επιλογή του ζεϊμπέκικου, απέδειξε -έστω και συμβολικά- τη φλόγα της Ελλάδας.

Ο Μιχάλης Ρακιντζής με το μιλιταριστικό S.A.G.A.P.O.

Πιθανώς οι κακές στιγμές των ελληνικών συμμετοχών να μην είχαν να κάνουν (μόνο) με την αστοχία της επιλογής των κομματιών, αλλά (κυρίως) με την αποτυχημένη παρουσίασή τους. Ας θυμηθούμε μερικές από αυτές.

• To 1998, το «Μια Κρυφή Ευαισθησία» που ερμήνευσαν η Διονυσία και οι Θάλασσα σε ένα κλασικό pop μοτίβο, από αυτό που αγαπά η Eurovision, έφτασε αισίως στην 20ή θέση.

• Το 1990 ο Χρήστος Κάλοου και το τραγούδι του «Χωρίς Σκοπό» έφτασε μια θέση ψηλότερα, στο νούμερο 19.

• Ο «Κλόουν» της Αφροδίτης Φρυδά το 1988 δεν είχε καλύτερη τύχη, μιας και έφτασε στη θέση 17 απογοητεύοντας τους απανταχού Έλληνες.

• Το 2002, χρονιά αξέχαστη για τους Έλληνες, ο Μιχάλης Ρακιντζής και το «S.A.G.A.P.O», μαζί με τις ρομποτικές στολές που παρέπεμπαν σε σώματα της ελληνικής αστυνομίας και το ναζιάρικο κλείσιμο του ματιού από τον Μιχάλη, δεν συγκίνησαν ιδιαίτερα και κατέληξαν στην 17η θέση.

AP / AP Photo/Alastair Grant

• Το 2003, η Μαντώ με την εξαιρετική κατά τα άλλα φωνή της και το προκλητικό ντεκολτέ στο φόρεμά της, δεν κατάφερε με την ερμηνεία της στο «Never Let You Go», να κερδίσει το κοινό της Eurovision και η ελληνική συμμετοχή έφτασε στην αγαπημένη της πια 17η θέση.

Οι παρουσιαστές

Μπορεί ο σχολιασμός της Eurovision να συνδέθηκε με το όνομα της Δάφνης Μπόκοτα, μιας και ήταν εκείνη που επί χρόνια παρουσιάζε στην Ελλάδα τον διαγωνισμό –από το 1987 μέχρι και το 2004- όμως δεν ήταν η μόνη που πήρε μικρόφωνο και σχολίασε τα τεκταινόμενα του θεσμού.

Η πρώτη παρουσιάστρια που ανέλαβε τον σχολιασμό του φεστιβάλ της Eurovision στην Ελλάδα για αρκετά χρόνια, από το 1971 μέχρι και το 1986 ήταν η Μακώ Γεωργιάδου. Παρουσιάστρια της ελληνικής τηλεόρασης κυρίως για πολιτιστικά θέματα, καθιερώθηκε ως η «φωνή της Eurovision», μέχρι να αντικατασταθεί από την επόμενη «φωνή του θεσμού», Δάφνη Μπόκοτα.

Aλεξάνδρα Πασχαλίδου

Αμέσως μετά τη Δάφνη Μπόκοτα, η Αλεξάνδρα Πασχαλίδου ανέλαβε να αναπληρώσει το μεγάλο –ομολογουμένως- κενό της στο σχολιασμό της Eurovision το 2005. Κι η αλήθεια είναι ότι έφερε γούρι στην Ελλάδα, αφού εκείνη τη χρονιά η Έλενα Παπαρίζου κέρδισε την πρώτη θέση στον διαγωνισμό.

Ένα χρόνο αργότερα, το 2006, η Ζέτα Μακρυπούλια και ο Γιώργος Καπουτζίδης πήραν τα ηνία και με πολύ χιούμορ και φρέσκια ματιά παρουσίασαν τον θεσμό στην Ελλάδα. Τον επόμενο χρόνο, ο Σάκης Ρουβάς και η Μαρία Μενούνος –σε κείμενα πάντα Γιώργου Καπουτζίδη- ανέβηκαν στη σκηνή για να παρουσιάσουν στο κοινό τον διαγωνισμό της Eurovision που φιλοξενήθηκε εκείνη τη χρονιά στη χώρα μας, ενώ τον τηλεοπτικό σχολιασμό είχαν αναλάβει και πάλι η Ζέτα Μακρυπούλια και ο Γιώργος Καπουτζίδης.

Το 2007 ο Φώτης Σεργουλόπουλος και η Μαρία Μπακοδήμου, το αγαπημένο τηλεοπτικό δίδυμο σχολίασε τον διαγωνισμό και τα επόμενα δύο χρόνια 2008 και 2009, τον ρόλο αυτό ανέλαβαν οι αδερφές Μαγγίρα, δημιουργώντας μια όμορφη ατμόσφαιρα γαλλικού καμπαρέ σε κείμενα και πάλι Γιώργου Καπουτζίδη.

Ένα χρόνο αργότερα, το 2010 η Ρίκα Βαγιάνη με το απύθμενο χιούμορ της σχολίασε τον διαγωνισμό της Eurovision στην Ελλάδα, ενώ επέστρεψε τα επόμενα δύο χρόνια 2011 και 2012 η Μαρία Κοζάκου.

Το 2013, ο Γιώργος Καπουτζίδης έκανε και πάλι την εμφάνισή του στον σχολιασμό μαζί πάντα με τη Μαρία Κοζάκου.

Οι Antique

Αρκετές ήταν και οι χρονιές που η Ελλάδα αρνήθηκε –ή της αρνήθηκαν- να συμμετάσχει στον διαγωνισμό της Eurovision με διάφορες αιτιολογίες.

Το 1975 η Ελλάδα απείχε από τον θεσμό ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την πρώτη συμμετοχή της Τουρκίας, ενώ ήταν ακόμα πολύ νωπά τα γεγονότα του 1974 με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

Το 1982 κι ενώ η ΕΡΤ είχε επιλέξει το τραγούδι που θα μας εκπροσωπούσε στο διαγωνισμό εκείνη τη χρονιά, με τον τίτλο «45 κοπελιές» και ερμηνευτή τον Θέμη Αδαμαντίδη, στη συνέχεια το απέσυρε, θεωρώντας το (μαζί με όλα τα υποψήφια εκείνης της χρονιάς) μη αντιπροσωπευτικό της ελληνικής μουσικής.

Το 1984, η ΕΡΤ χαρακτήρισε τη διοργάνωση του διαγωνισμού «χαμηλού επιπέδου» και δεν προκήρυξε διαγωνισμό εκπροσώπησης.

Το 1986, η Ελλάδα είχε έτοιμη συμμετοχή, αλλά τελικά απείχε από τον θεσμό γιατί η ημέρα διεξαγωγής του τελικού έπεφτε επάνω στο Σάββατο της Ανάστασης.

Το 1999 η Ελλάδα αποκλείστηκε από την EBU με βάση τις κάκιστες βαθμολογίες των τελευταίων 5 χρόνων, σύμφωνα με ένα σύστημα που απέκλειε χώρες προκειμένου να αποφευχθεί ο μεγάλος αριθμός συμμετεχόντων (ακόμα δεν υπήρχαν οι ημιτελικοί).

Τέλος, το 2000 η Ελλάδα απέιχε και πάλι από τον θεσμό, αυτή τη φορά λόγω έλλειψης χρημάτων.