Είδαμε χθες από κοντά το διάσημο βρετανικό συγκρότημα που αξιοποιεί σκουπιδοτενεκέδες, σκουπόξυλα και νεροχύτες και καταφέρνει να βγάλει τον πιο δυνατό ρυθμό που έχουμε ακούσει συναυλιακά.

Το «χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ» το ξέρουμε όλοι. Κι αν δεν ξέρουμε αυτό, σίγουρα έχουμε κάποιον στην παρέα που χτυπά τα χέρια του πάνω σε τραπέζια, πόδια και καρέκλες παίζοντας ένα νοητό τουμπερλέκι όταν παρασυρθεί από κάποιον αγαπημένο του ρυθμό. Φανταστείτε αυτή την υπεραπλουστευμένη βάση, δεκάδες επίπεδα πιο πάνω, επί 8 άτομα, συγχρονισμένα, να δίνουν τον ρυθμό με όλο τους το σώμα και με διάφορα αντικείμενα καθημερινής χρήσης, από αναπτήρες και εφημερίδα μέχρι τενεκέδες, μπάλες μπάσκετ και νεροχύτες με νερό, δημιουργώντας μια ένταση και ένα beat, χωρίς κανένα απολύτως μουσικό όργανο. Μόνο παλαμάκια και χτύποι, που εκτός απο ήχο και ρυθμό, δημιουργούν και θέαμα. Εντάξει, καμία σχέση με τον φίλο, που συνήθως του λέμε να σταματήσει. Στους Stomp δεν θες να σταματήσει. Γιατί είναι κάτι που νόμιζες ότι μπορούσες να φανταστείς, αλλά εν προκειμένω η φαντασία σου αποδεικνύεται περιορισμένη.

Καταρχάς να πούμε ότι πρόκειται για ένα βρετανικό συγκρότημα που, ακολουθώντας το παράδειγμα του Moby, των Thievery Corporation και των Scorpions, επισκέπτεται συνεχώς τη χώρα μας. Όπως έχουν αποκαλύψει, άλλωστε, εκτός από το κοινό της Ελλάδας λατρεύουν και το φαγητό, γι’ αυτό δεν παραλείπουν να κάνουν πάντα μια στάση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Δημιουργήθηκαν το 1991 στο Brighton, από τους Βρετανούς Luke Cresswell και Steve McNicholas και όπως κάθε πράγμα που είναι πρωτότυπο και βγαίνει από την ψυχή σου, έτσι κι αυτό απογειώθηκε πολύ γρήγορα και μετρά ήδη 28 χρόνια σε σκηνές σε όλο τον κόσμο, με απανωτές βραβεύσεις και υποψηφιότητες. Ακόμη και η μικρού μήκους ταινία τους «Σκούπες» του 1996 έφτασε να προταθεί για Όσκαρ και να προβληθεί στο Φεστιβάλ Καννών, που σημαίνει ότι κάτι κάνουν καλά κι εμείς είχαμε ήδη καθυστερήσει να τους απολαύσουμε στη ζωή μας.

Από τις δύο συναυλίες που προγραμματίστηκαν στο Θέατρο Βράχων Βύρωνα μέσα στον Σεπτέμβριο, επιλέξαμε τη χθεσινή, πήραμε θέση και δεν σας κρύβω ότι θεωρούσα πως θα είναι μεν κάτι πρωτότυπο, αλλά σκεφτόμουν ότι δεν θα με εκπλήξει τόσο. «Οκ, βαράνε σκουπιδοτενεκέδες ρυθμικά», σκέφτηκα. Πού να ήξερα...

Όπως σε κάθε συναυλία η σκηνή γεμίζει με τα όργανα, έτσι κι εδώ, η σκηνή ήταν γεμάτη με τα δικά τους όργανα, όσο περιμέναμε να ξεκινήσει το show: καπάκια σκουπιδοτενεκέδων, τενεκεδάκια κάθε είδους μικρά και μεγάλα, ξύλα, σωλήνες, σκουπόξυλα, πινακίδες, φαράσια… Στην αρχή νομίζαμε ότι ήταν ντεκόρ, καθώς ήταν κρεμασμένα και σε ψηλά σημεία. Αλλά ήταν κι αυτό μια από τις πολλές φορές που αποδειχτήκαμε λάθος σε αυτή τη συναυλία. Αξιοποιήθηκαν όλα, όπου κι αν ήταν κρεμασμένα, σε μια κατάσταση που έμοιαζε αρκετά επικίνδυνη, αφού και οι ίδιοι κρέμονταν για να τα χτυπήσουν ρυθμικά. Αυτό, όμως, ήρθε αργότερα.

Το ξεκίνημα της συναυλίας ήταν πιο ταπεινό, με σκουπόξυλα και παλαμάκια. Αυτό ήταν το ζέσταμά τους, μάλλον, για να μπουν έπειτα στα πιο… βαριά αντικείμενα. Οχτώ άτομα (έξι άντρες, δύο γυναίκες με τον Nigel Clarke να κινεί τα νήματα στα περισσότερα acts) επί σκηνής, που αρκετή ώρα βρίσκονταν ταυτόχρονα, κατάφερναν να συγχρονίσουν χέρια και πόδια, να πετούν και να πιάνουν πράγματα συγχρονισμένα με σκοπό πάντα την παραγωγή ήχου και ρυθμού.

Δεν έχει σημασία να απαριθμήσουμε ένα-ένα τα αντικείμενα που έβγαιναν σε κάθε act. Έχει, όμως, σημασία να πούμε ότι η ατμόσφαιρα κάθε λίγο άλλαζε. Άλλοτε θύμιζαν φυλές κάπου στα βάθη του Αμαζονίου που έκαναν τελετουργίες, άλλοτε θα τους παρομοίαζες με σύγχρονη μάχη, σε κάποια acts πρωταγωνιστούσε ο χορός, άλλα έμοιαζαν με capoeira, πολλά θα παρομοιάζονταν με… βωβή stand-up comedy, κάποια ήταν πιο μίνιμαλ και ατμοσφαιρικά (π.χ. με τους αναπτήρες που τους άναβαν στο σκοτάδι συγχρονισμένα), αλλά ακολουθούσαν περισσότερο τις νόρμες του μαξιμαλισμού, με τη χρήση πολλών αντικειμένων, έντονων φωτισμών και την παρουσία όλων των performer στη σκηνή.

Τα πιο απολαυστικά, όμως, ήταν αυτά που είχαν θεατρικότητα και κωμικό στοιχείο, ενθαρρύνοντας και τον κόσμο να συμμετάσχει πολλές φορές, χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια, που όπως διαπιστώσαμε όλοι, ποτέ δεν καταφέρναμε ως κοινό να συντονιστούμε. Κι αυτό από μόνο του έβγαζε γέλιο σε όλους μας, πανω και κάτω από τη σκηνή –είναι πράγματι αστείο όταν βλέπεις ένα τέτοιο θέαμα, εσύ να μην μπορείς να χτυπήσεις ούτε καν τα δυο σου χέρια μεταξύ τους σωστά.

Σε πολλά σημεία η παράσταση έπαιρνε τη μορφή κωμικού σκετς, πάντα χωρίς λόγια, μόνο με ήχους και παντομίμα, γι’ αυτό άλλωστε και οι ίδιοι παρότρυναν τον κόσμο να έρθει οικογενειακώς για να τους παρακολουθήσει. Και πράγματι, πολλοί ήρθαν με τα παιδιά τους, αφού υπήρχαν και καθίσματα στην αρένα πέραν των κερκίδων (με το ανάλογο αντίτιμο πάντα). Και όλοι το ευχαριστηθήκαμε εξίσου απ’ όσο κατάλαβα από τις κουβέντες που άκουσα βγαίνοντας.

Όσοι δεν τους έχετε δει ποτέ, έχετε άλλη μια ευκαιρία να τους δείτε σήμερα, καθώς είναι πραγματικά μια εμπειρία που ξεφεύγει από αυτό που φαντάζεστε. Μην ξεχάσετε, μόνο, να πάρετε τα γυαλιά σας και ό,τι σας βοηθά να βλέπετε μακριά αν καθίσετε στις κερκίδες, καθώς από εκεί δεν είναι εύκολα ορατά τα πιο μικρά αντικείμενα που χρησιμοποιούν, και να κάνετε εξάσκηση τα παλαμάκια σας. Πιστέψτε με, θα τη χρειαστείτε. 

ΤΖΟΥΛΙΑ ΤΑΣΩΝΗ