Οι επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας έχουν συνέπειες που συχνά δεν μπορούμε να τις αντιληφθούμε στην ολότητά τους, παρά μόνο μετά από πολλά χρόνια. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ζωές των καλλιτεχνών, μόνο που εκείνων οι επιλογές έχουν συνέπειες σε ολόκληρη τη μουσική ιστορία. Η μοίρα εν ολίγοις, παίζει περίεργα παιχνίδια...

Τι θα γινόταν λοιπόν, αν οι Smiths συνέχιζαν χωρίς τον Johnny Marr και ο Dave Grohl απέρριπτε τους Nirvana; Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ.

Ο Joey Ramone παρατάει τα ντραμς και πιάνει το μικρόφωνο

Λίγοι γνωρίζουν πως ο Joey Ramone δεν ξεκίνησε στη θέση του τραγουδιστή στο συγκρότημα των Ramones, αλλά στη θέση του ντράμερ. Στις πρώτες της συναυλίες η μπάντα, στα φωνητικά είχε τον Dee Dee Ramone, αλλά όταν ανέλαβε μάνατζερ της μπάντας ο Tommy Ramone, είχε ήδη φανεί η αδυναμία του Dee Dee να παίζει μπάσο και να τραγουδά ταυτόχρονα. Τότε ήταν που ο Tommy ανέλαβε τα ηνία και τα ντραμς, έπεισε τον Joey να γίνει η φωνή των Ramones και ο Dee Dee περιορίστηκε στο μπάσο. Δεδομένης της χαρακτηριστικής φωνής του Joey Ramone που συνδέθηκε όσο καμία άλλη με το αμερικανικό punk κίνημα, αυτή η μικρή ανακατάταξη, ήταν πολύ σημαντική για την πορεία της μουσικής.

Ο Dave Grohl αμφιταλαντεύεται για τους Nirvana

Όλα τα μεγάλα συγκροτήματα στην ιστορία της μουσικής, δεν απαρτίζονται μόνο από έναν χαρισματικό frontman αλλά από πολλούς ταλαντούχους μουσικούς, ενώ σε κάθε μπάντα 2-3 άτομα είναι εκείνα που καθορίζουν τον ήχο και το ύφος της μουσικής της μπάντας. Έτσι και οι Nirvana, είχαν μεν την κιθάρα και την ευφυΐα του Kurt Cobain, αλλά καθοριστικό ρόλο έπαιξαν και τα ντραμς του Dave Grohl. Γι’ αυτό, όταν ο Cobain και ο μπασίστας Krist Novaselic συνάντησαν τον Grohl και του ζήτησαν να αφήσει την τότε μπάντα του, τους Scream, για να γίνει μέλος των Nirvana, θα πρέπει όλοι να ευχαριστούμε τη μητέρα του Grohl που ήταν εκείνη που τον έπεισε να μην είναι τόσο συναισθηματικός, να κοιτάξει το καλό της δικής του καριέρας και να ακολουθήσει τους Nirvana, αφήνοντας πίσω τους Scream. Αν λοιπόν, η μητέρα του Grohl δεν τον συμβούλευε αντίστοιχα και αν και ο Grohl δεν άκουγε τη μαμά του, το πιθανότερο είναι οι Nirvana να είχαν βρει άλλο ντράμερ και αυτός να μην ήταν τόσο κατάλληλος όσο ο Grohl.

Οι Smiths χωρίς τον Johnny Marr

Όταν ο κιθαρίστας των Smiths αποχώρησε από την μπάντα το 1986, οι εναπομείναντες Andy Rourke, Mike Joyce και Morrissey επιχείρησαν να συνεχίσουν χωρίς τον Marr, αντικαθιστώντας τον με τον Ivor Perry των Easterhouse. Με τη νέα σύνθεση, ξεκίνησαν την προετοιμασία του δίσκου που θα ακολουθούσε το «Strangeways, Here We Come» του 1987. Αλλά εκείνες οι ηχογραφήσεις δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ και αυτό ήταν και το τέλος των Smiths. Ο Perry ήταν άξιος κιθαρίστας αλλά δεν ήταν ο Marr. Και αν έβγαινε εκείνος ο δίσκος, δεν θα ήταν η καταστροφή του κόσμου, αλλά θα ήταν ένας δίσκος από τους Smiths, ενώ οι Smiths θα είχαν ήδη «διαλυθεί» από το 1986. Διότι οι Smiths δεν ήταν μόνο η μελωδική και γεμάτη συναίσθημα φωνή του Morrissey, αλλά και η κιθάρα Johnny Marr και αυτός ήταν ο συνδυασμός που έκανε τους Smiths μια από τις μεγαλύτερες μπάντες στη μουσική ιστορία.

Ο Slash ανάμεσα σε δυο μπάντες

Πριν οι Hollywood Rose γίνουν οι Guns N’ Roses, ο Slash κλήθηκε να πάρει μια απόφαση που θα άλλαζε περισσότερο την πορεία της μουσικής παρά την προσωπική του ζωή και σταδιοδρομία. Είχε αποφασίσει να αποχωρήσει από τους Hollywood Rose και περνούσε από δοκιμαστικά για τη θέση του κιθαρίστα στην glam metal μπάντα Poison. Είχε φτάσει πολύ κοντά στην «πρόσληψη», αλλά ο σκεπτικισμός του απέναντι στη χρήση make-up για τις εμφανίσεις της μπάντας, ήταν μάλλον ο λόγος που δεν έγινε ποτέ μέλος των Poison, αλλά συνέχισε για να γίνει ο μυθικός κιθαρίστας των Guns N’ Roses. Λόγω της ιδιαίτερης προσωπικότητας, φυσιογνωμίας και του ταλέντου του Slash, η επιτυχία του θα ήταν δεδομένη, είτε έπαιζε με τους Poison, είτε με τους Guns N’ Roses. Οπότε αυτή τη φορά η μοίρα ήταν με το μέρος των Guns N’ Roses.

Οι πολλές αποχωρήσεις του John Frusciante από τους Red Hot Chili Peppers

Όταν ο κιθαρίστας των Red Hot Chili Peppers, Hillel Slovak πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών και η μπάντα αναζητούσε νέο κιθαρίστα, τη θέση ήρθε να καλύψει ο νεαρός τότε John Frusciante. Ο Frusciante απεδείχθη αναπόσπαστο κομμάτι της μπάντας και η συμμετοχή του στην επιτυχία της είναι μεγάλη. Τα δυο album που έκαναν τους RHCP ευρέως γνωστούς ήταν τα «Mother’s Milk» και «Blood Sugar Sex Magik» και τα δυο με τη συμμετοχή του Frusciante. Όταν το 1992 αποχώρησε από την μπάντα και ο Dave Navarro τον αντικατέστησε στην κιθάρα, το αποτέλεσμα ήταν η κυκλοφορία του μέτριου «One Hot Minute». Η επιστροφή του Frusciante το 1998, σήμανε και την επιστροφή των RHCP στην κορυφή με τα «Californication», «By the Way» και «Stadium Arcadium». Μετά το «Stadium Arcadium» η μπάντα έκανε ένα διάλειμμα, με τα μέλη να ασχολούνται με κάτι διαφορετικό το καθένα και να επιστρέφουν ξανά στη μουσική το 2011, χωρίς τον Frusciante αυτή τη φορά, αλλά τον Josh Klinghoffer στη θέση του. Ακόμα όμως και αν δεν επιτρέψει ξανά στους Peppers ο Frusciante, θα είναι πάντα ένας από αυτούς.

Το ατύχημα του Tony Iommi

Ο Tony Iommi, ιδρυτικό μέλος και κιθαρίστας των Black Sabbath, στα 17 του χρόνια και σε εργατικό ατύχημα, έχασε τις άκρες δυο δαχτύλων του στο δεξί του χέρι. Αυτή η ιδιαιτερότητα οδήγησε σε ένα πιο προσαρμοσμένο παίξιμο της κιθάρας που ήταν και ένα από τα βασικά στοιχεία που ξεχώρισαν τον ήχο των Black Sabbath. Στην περίπτωση του Iommi, το ατύχημα ήταν αρκετό ώστε να αλλάξει τη μουσική του πορεία, αλλά ευτυχώς όχι τόσο ώστε να μην σχηματιστούν ποτέ οι Black Sabbath.

Το hip-hop των Pink Floyd

Όταν ο Roger Waters αποχώρησε από τους Pink Floyd και όσο ο David Gilmour αναζητούσε μουσικούς και υλικό για το νέο δίσκο της μπάντας, ο μάνατζερ του συγκροτήματος, Bob Ezrin, θέλησε να βοηθήσει. Σε αυτή την προσπάθεια του Gilmour, ο Ezrin έκρινε καλή ιδέα την εισαγωγή του hip-hop στη «νέα» εποχή των Floyd και το πρότεινε μάλιστα και στον Gilmour. Ευτυχώς για όλους μας, το αυτί του Gilmour, αποδείχθηκε για ακόμα μια φορά εύστοχο και απέρριψε χωρίς δεύτερη σκέψη την ιδέα.

Όταν ο Keith Richards σχεδόν ηχογράφησε το «Satisfaction»

Η μεγαλύτερη επιτυχία των Rolling Stones παραλίγο να χαθεί στα «όνειρα» του Keith Richards. Το 1965 και στη διάρκεια περιοδείας του συγκροτήματος, ο κιθαρίστας Keith Richards λιποθύμησε μετά από μια νύχτα ξεσαλώματος στο ξενοδοχείο του στη Florida και όταν ξύπνησε, άνοιξε το μαγνητοφωνάκι που είχε μαζί του και ηχογράφησε το riff του Satisfaction και μετά... ξανακοιμήθηκε. Όταν ο Richards ξύπνησε και έβαλε να ακούσει την ηχογράφηση, αυτό που άκουσε ήταν ένα μικρό κομμάτι του τραγουδιού και 45 λεπτά ροχαλητό. Ευτυχώς ακόμα και αυτό το μικρό δείγμα της μουσικής ήταν αρκετό για τον Mick Jagger για να αναγνωρίσει την αξία του κομματιού και να αναλάβει την ολοκλήρωσή του, αφού ο Richards δήλωσε πως δεν θα ασχολιόταν λεπτό παραπάνω με το κομμάτι, που αργότερα αποδείχθηκε η μεγαλύτερη επιτυχία του γκρουπ.

Ο Ozzy Osbourne προσλαμβάνει τον Randy Rhoads λίγο πριν καταρρεύσει

Όταν ο Ozzy Osbourne έφυγε από τους Black Sabbath, το 1979, ξεκίνησε την προσπάθεια να βάλει τη ζωή του σε τάξη και να ξεκινήσει σόλο καριέρα. Στα δοκιμαστικά για την εύρεση κιθαρίστα για το νέο του συγκρότημα εμφανίστηκε ο Randy Rhoads. Ο τότε νεαρός Rhoads, που έλαβε μέρος στης οντισιόν για χάρη ενός φίλου του, είχε μόλις παίξει μερικές ασκήσεις στην κιθάρα του για να ζεσταθεί. Αυτές οι ασκήσεις ήταν αρκετές για τον Osbourne, για να αναγνωρίσει το ταλέντο του νεαρού και εκστασιασμένος να τον προσλάβει, λίγο πριν λιποθυμήσει, όχι από την έκσταση, αλλά από τα ναρκωτικά που είχε πάρει. Το εξαίρετο ταλέντο του Rhoads έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στη μουσική επιβίωση του Osbourne.

Ο John Lennon συγκρίνει τους Beatles με τον Χριστό

Σε συνέντευξή του, το 1966 σε λονδρέζικη εφημερίδα, ο John Lennon σχολίασε την καθοδική πορεία του Χριστιανισμού ως θρησκεία και πρόσθεσε πως οι Beatles «είναι πιο διάσημοι από το Χριστό αυτή τη στιγμή». Η φράση απομονώθηκε από τα Μέσα στην συντηρητική Αμερική, όπου δυο ραδιοφωνικοί παραγωγοί στην Αλαμπάμα, ξεκίνησαν ένα μποϋκοτάζ της μουσικής των Beatles, καίγοντας συν τις άλλοις και δίσκους τους. Το συμβάν, αν δεν διευκρίνιζε αργότερα ο Lennon σε συνέντευξη Τύπου του, θα μπορούσε πιθανώς να σημαίνει ακόμα και το τέλος της καριέρας των «Σκαθαριών».