Ο στιχουργός, κιθαρίστας και τραγουδιστής μιλά στο clickatlife με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου του, "Παραποιητικά".

Γεννήθηκα στο Αιγάλεω. Έχω σπουδάσει Ηλεκτρολόγος μηχανικός στην Κοζάνη. Ζω στα Εξάρχεια.

Μικρός δεν ήξερα τι ήθελα να γίνω. Με γοήτευε από τότε η μουσική ως ακροατή, μ’ άρεσαν και τα μηχανικά, σκεφτόμουν για ένα διάστημα και να μπαρκάρω αλλά όλα ήταν κάπως ασαφή. Νομίζω πως ο μουσικός πόθος ήταν αυτός που από τότε κυβερνούσε.

Θυμάμαι έντονα τη στιγμή που αποφάσισα ότι θα ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μουσική. Ήταν την περίοδο της σκληρής κρίσης κάπου στο 2012 έπειτα από αρκετές προσπάθειες να στεριώσω σε διάφορες δουλειές όπου δεν τα κατάφερνα μιας και όλα εκείνη την εποχή είχαν πάρει φθίνουσα πορεία. Αποφάσισα τότε να παλέψω την κατάσταση μέσα από μια δουλειά την οποία θαυμάζω και σέβομαι. Έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι επαγγελματικά με την μουσική.

Οι μουσικές μου επιρροές είναι η αγγλική ροκ του ’60 -’70, τα blues, η ελληνική ροκ σκήνη των ’80 -’90, το πολιτικό τραγούδι των Θεοδωράκη, Λοΐζου, Μικρούτσικου, Παπακωνσταντίνου, Άσιμου κλπ και τα ρεμπέτικα τραγούδια.

Ο δίσκος Παραποιητικά ξεκίνησε να γράφεται τέλη του 2018 μετά από ένα ταξίδι στην Ρόδο. Κυριαρχεί το υδάτινο στοιχείο και ένα πλήθος συναισθημάτων στους στίχους του. Άλλοτε με υπερβολή κι άλλοτε με σαφήνεια μπλέκεται ο εσωτερικός μονόλογος με την παιδική θεώρηση, την αποφασιστικότητα και την γνώση σε ένα μουσικό κόσμο μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας. Ο δίσκος αρχίζει και τελειώνει με δυο ποιήματα του Γιάννη Σκαρίμπα. Τους υπόλοιπους στίχους έχουν γράψει ο Βαγγέλης Ανυφαντής, ο Ξενοφώντας Δαλιάνης, η Βασιλική Λαμπίρη και εγώ και τραγουδούν, εκτός από εμένα, ο Κώστας Τσιγκρής, ο Κωστής Παπαλουκάς και οι ηθοποιοί Μαριέλα Δουμπού και Πέτρος Μπουσουλόπουλος.

Η ιδιαιτερότητα του δίσκου είναι ότι μπλέκει διάφορα μουσικά είδη όπως ζεϊμπέκικα, βαλς, πανκ ροκ κλπ και η επικαιρότητά του ότι καυτηριάζει με κάποια τραγούδια το σήμερα όπως το «ο ληστής και εγώ» και απ’ την άλλη προσπαθεί να προσεγγίσει την ουσία και την αγνότητα σε μια εποχή που έχουν γίνει σχεδόν άγνωστες λέξεις.

Η πανδημία με πέτυχε σε μια περίοδο που τα πράγματα είχαν πάρει μπρος. Έκανα καθημερινές εμφανίσεις, παίζαμε κάπως δυναμικά σε διάφορα μέρη της χώρας και με τον Πέτρο (Μπουσουλόπουλο) και είχα ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις του δισκου.

Την πρώτη καραντίνα την βίωσα λίγο δύσκολα. Ήταν πρωτόγνωρη συνθήκη, δεν μπορούσα να δω αγαπημένους ανθρώπους, ξαφνικά στερήθηκα στοιχειώδεις ελευθερίες αλλά ήταν σαφές ότι έπρεπε να γίνει μια προσπάθεια για το θέμα υγείας που είχε προκύψει.  Η δεύτερη μου ήταν πιο εύκολη γιατί ήξερα πώς να την χειριστώ. Το δύσκολο κομμάτι ήταν και είναι αυτό της δουλειάς. Η απραξία και η αβεβαιότητα είναι άσχημες καταστάσεις.

Οι εργαζόμενοι στον Πολιτισμό πρέπει να συνεχίσουν με δυναμισμό και αυταπάρνηση να δημιουργούν και να προσφέρουν την τέχνη τους με όποιο τρόπο μπορούν.

Το θέατρο, η μουσική, η τέχνη γενικότερα δεν μπορεί να υπάρχει αποστειρωμένη πίσω από τις οθόνες. Αυτό είναι καιροσκοπισμός κατά την άποψή μου. Θεωρώ ότι η τέχνη είναι ζωντανή μέσα σε ζωντανούς και ενεργούς ανθρώπους. Αν υπερισχύσουν αυτές οι ¨τεχνολογίες¨ ίσως πληγεί βαριά.

Δεν έχω ιδέα τι κόσμος θα ξημερώσει όταν τελειώσει η κατάσταση με την πανδημία, οπότε προσπαθώ να μη κάνω μεγάλα όνειρα. Πιστεύω όμως ότι αυτό που θα κάνω είναι να βγω να παίξω μουσική.

Στα άμεσα σχέδιά μου είναι η παρουσίαση του δίσκου σε πρώτη φάση και ίσως κάποια μουσικοθεατρική παράσταση στο άμεσο μέλλον.

Δεν έχω κρυφά όνειρα. Έχω αθεράπευτη εμπιστοσύνη στη ζωή και στις ονειρικές καταστάσεις που μόνη της φέρνει.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ