Όλα τα παιδιά των μανάδων raver ήμασταν εκεί. Είδαμε κύκλους από την ζέστη, αλλά ταυτόχρονα ζήσαμε και την πιο χορευτική βραδιά του συναυλιακού καλοκαιριού σε ένα live με νοσταλγία, συγκίνηση, μελαγχολία, ένταση, χορό, καρδιοχτύπι και συνειδητοποίηση του αμείλικτου χρόνου που πέρασε.

Φέτος δεν είχαμε παράπονο. Ο καύσωνας φρόντισε να «ανατινάξει» το μεγαλύτερο μέρος του συναυλιακού καλοκαιριού και να καταλήξουμε να δίνουμε ο ένας στον άλλον συγχαρητήρια που επιβιώσαμε από τα live των Fatboy Slim, Arctic Monkeys, Prodigy, Guns’n’Roses. Αν αξίζει, λοιπόν, ένας χαρακτηρισμός στο φετινό συναυλιακό καλοκαίρι, αυτός σίγουρα θα ήταν το «καυτό» με κάθε κυριολεκτική και μεταφορική έννοια.

Την Παρασκευή 21/7 και 13η ημέρα του Release Athens, η πλατεία Νερού βρισκόταν από νωρίς σε «πυρετό». Ξεκίνησε με DJ Set από τον Γιώργο Μιχαλόπουλο, για όσους ζουν τα φεστιβάλ από την πρώτη νότα μέχρι την τελευταία, και συνέχισε με το ελληνικό duo Lip Forensics, Zade και Ekelon. Mε κάτι σαν μάσκες ξιφασκίας στα πρόσωπά τους και με λευκά ρούχα ξεκίνησαν το warm-up το οποίο κινήθηκε στη διασταύρωση των μονοπατιών της indie με την ηλεκτρονική μουσική, «χτίζοντας» διάθεση -όσο γινόταν σε αυτή τη θερμοκρασία με τον ήλιο ακόμη να μην έχει πέσει. Η σκυτάλη πέρασε λίγο μετά τις 21.00 στους Primal Scream, που καταλαβαίνω ότι σε ένα ανυπόμονο κοινό για τους Prodigy μπορεί να μην μπόρεσαν να βγάλουν το mood που θα ήθελαν συνολικά, ωστόσο ένα σεβαστό μέρος του κόσμου διασκέδασε με τα "Movin' on Up" με το οποίο και άνοιξε η συναυλία τους, "Come Together", "Loaded", "Ιt's Alright it's Ok". Στην οθόνη πίσω φώτιζε το εμβληματικό εξώφυλλο του “Screamadelica”, ενώ έπαιζαν και κλιπ των κομματιών της μπάντας, με πολύ ωραία ατμόσφαιρα ακουστικά και οπτικά να δημιουργούν και τα εξαιρετικά backing vocals. "This is your last chance to dance" είπε λίγο πριν το "Rocks" o Bobby Gillespie με τη 70s φιγούρα του, με το οποίο και έκλεισαν. Πράγματι εκεί ο κόσμος ανέβηκε αρκετά, αλλά η ατάκα του ήταν ατυχής αν σκεφτούμε τι ακολούθησε στη συνέχεια.   

Στη μία περίπου ώρα που είχε απομείνει μέχρι τους headliners της βραδιάς, αναλογιζόμασταν τις φορές που μας έχουν επισκεφτεί οι Prodigy, με πρώτη στα θρυλικά Sunrise Zone στο Άλσος στο Πεδίον του Άρεως το 1992 και τελευταία το δύσκολο καλοκαίρι του 2015 στο Rockwave Festival. Η συναυλία, βέβαια, που έχει μείνει χαραγμένη στην Generation X ήταν αυτή του 1995 στο Θέατρο Βράχων, που είχε συγκεντρώσει 5 χιλιάδες ανθρώπους με περίεργα κουρέματα και Frond μπλούζες και που είχε λήξει άδοξα. Δέκα λεπτά πριν το προγραμματισμένο τέλος της, πάνω στα πρώτα δευτερόλεπτα του “No Good (Start the Dance)”, κάποιοι έριχναν πέτρες στη σκηνή από τους πίσω βράχους, με ορισμένα άτομα από το κοινό να τραυματιστούν, οδηγώντας τον Liam να πατήσει ένα κουμπί και να τελειώσουν όλα. Και για όσους είχαμε παρευρεθεί σε αυτή τη συναυλία, το αίσθημα του ανολοκλήρωτου μας είχε στοιχειώσει.   

Πίσω στο 2023, λοιπόν, οι Prodigy έχουν απομείνει πλέον δύο. O Liam Howlett και ο Maxim Reality δεν έχουν πια στην παρέα τους τον Keith Flint από το 2019 με το τραγικό του τέλος, ενώ και ο Leeroy Thornhill που κάποτε καταλάμβανε τη σκηνή με τις χορευτικές του φιγούρες, έχει αποχωρήσει από την μπάντα από το 2000. Στη θέση τους, ηλεκτρική κιθάρα και drums που έρχονται να ενισχύσουν τον (ας μου επιτραπεί η έκφραση) ηλεκτρονικό metal ήχο αρκετών κομματιών τους, που χτίστηκε σταδιακά από το Music for the Jilted Generation κι έπειτα (το "Their Law", για παράδειγμα, δεν έχει καμία σχέση με το "Wind it up").

Βαθιά ανάσα και τα ινσταγκραμικά stories είναι έτοιμα να ξεπεράσουν τα 140 bpm. Το live ξεκινάει με το “Breathe”, με τον Maxim να βγαίνει με μπουφάν επί σκηνής (πραγματικό επίτευγμα σε ένα περιβάλλον που θα έλεγε κανείς ότι βρισκόταν πολύ κοντά στην κόλαση). Για όσους έχουμε ταυτίσει τους Prodigy με την εφηβεία, τα χρόνια της «μάνας raver» και των πρώτων συναυλιών και πάρτι της ζωής μας, το καρδιοχτύπι και η νοσταλγία σε αυτό το ραντεβού, μόλις η σκηνή γέμισε και ξεκίνησαν οι καπνοί και τα πρώτα drumbeats, θύμιζαν έμφραγμα. To "Omen" συνέχισε να κρατά τον κόσμο σε κατάσταση παραφοράς να τραγουδά "The writing's on the wall, it won't go away" και ακολούθησε μια βαθιά βουτιά στο παρελθόν με το «πειραγμένο» και από τα πιο oldskool της βραδιάς "Everybody in the Place". Όπως έχει πει ο Liam σε παλιότερη συνέντευξή του, προσπαθεί να εκσυγχρονίζει τα παλιά τους κομμάτια, φέρνοντάς τα στο ίδιο επίπεδο με τα νεότερα, οπότε ακούσαμε πολλές παρεμβάσεις, χωρίς όμως να χάνεται η βασική αίσθηση. Τα "Light up the sky" και "Climbatize" ακολουθούν με τον Maxim σιγά-σιγά να γδύνεται και να μας αποκαλεί “my people”, “my warriors”, “shirtless motherfuckers”, “fuckers” σκέτο και άλλα κοσμητικά με χρωματισμό έτοιμο για καβγά.

Θα έλεγα ότι υπήρξε μια σταδιακή κορύφωση με τα επόμενα κομμάτια, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν ουσιαστικές διακυμάνσεις στη διάθεση του κόσμου, δεν προσπεράστηκε κανένα κομμάτι χαλαρά. Σε όλη αυτή τη μία ώρα και ένα τέταρτο που βρέθηκαν στη σκηνή οι Prodigy, στους άπειρους βαθμούς Κελσίου όπου φύσαγε κάθε μισή ώρα ένα αεράκι σαν να ήταν προγραμματισμένο για να μας κάνει reset, ο κόσμος ήταν στον αέρα, χορεύοντας με τα χέρια ψηλά και τραγουδώντας κάθε στίχο με ουρλιαχτά, όχι μόνο μπροστά στα κιγκλιδώματα, αλλά μέχρι και τον τελευταίο στο πίσω μέρος. Στο Voodoo People (εκεί μου έλειψε λίγο ο Leeroy με τις χορευτικές του φιγούρες), η Πλατεία Νερού λούστηκε στα κόκκινα φώτα με τα κιθαριστικά riffs (βασισμένα στο "Very Ape" των Nirvana για όσους δεν γνωρίζουν) να προκαλούν παραφροσύνη, για να ακολουθήσει η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς, αυτή που όλοι, ενδόμυχα και μη, περιμέναμε. Το περίγραμμα του προσώπου του Keith Flint άρχισε να σχηματίζεται σιγά-σιγά στις οθόνες όπου όταν ολοκληρώθηκε, έπεσε το riff του "Firestarter". Εκεί ήρθαν και τα πρώτα καπνογόνα κι ενόσω το περίγραμμα ολοκληρωνόταν με το σώμα του Keith να χορεύει με τον χαρακτηριστικό του τρόπο, ο Maxim στεκόταν προσοχή, σε μια δική του εσωτερική ενός λεπτού σιγή, μέχρι και το τέλος του κομματιού, σε απόλυτη αντίθεση με την φρενίτιδα του κοινού από κάτω. 

Το παραλήρημα δεν είχε περιθώριο για πτώση στη συνέχεια, αφού ακολούθησαν back2back "Νο Good (Start the Dance)", το κομμάτι απωθημένο από εκείνη τη συναυλία του '95, το "Their Law" με την f* word να γεμίζει το στόμα χιλιάδων ανθρώπων, το "Poison" για να έρθει και να κλείσει η συναυλία με το anthem, όπως το χαρακτήρισε ο Maxim, το "Smack my bitch up". Η αλήθεια είναι ότι μας ρώτησε αν είμαστε έτοιμοι, ουρλιάξαμε ότι ήμασταν, αλλά μάλλον δεν ήμασταν. Δημιουργήθηκε το απόλυτο χάος, με καπνογόνα, χορό και ένταση, που θα έκανε ακόμη και τον Διόνυσο να ζηλέψει. -Κάπου εδώ να δώσω συγχαρητήρια σε όλους μας που ακολουθήσαμε πιστά την εντολή του Maxim να καθήσουμε στα γόνατα και με το σήμα του να πηδήξουμε ψηλά. Το πράξαμε χωρίς να χρειαστούμε πρώτες βοήθειες και διπλά συγχαρητήρια σε όσους κατάφεραν ταυτόχρονα να το καταγράψουν και στο κινητό. Άξιοι. 

Εννοείται πως δεν θα τελείωνε έτσι «απλά» η συναυλία, οπότε χαιρέτησαν, μπήκαν, ξαναβγήκαν, για ένα encore 4 κομματιών με "Take me to the Hospital", "Invaders Must Die", "We Live Forever" και φυσικά "Out of Space", το οποίο για να πω την αλήθεια κάπως ξεπέταξαν, κάπως έπαιξε λίγο και τέλειωσε απότομα η συναυλία, κάπως δεν τίμησε ως τελευταίο κομμάτι όλο το προηγούμενο live-φωτιά. Αλλά δεν πειράζει, έχουμε άλλα 12 να θυμόμαστε. 

Τριάντα τρία χρόνια μετά τη δημιουργία τους και το πρώτο τους gig για το οποίο ο Liam παραιτήθηκε από τη δουλειά του και πληρώθηκαν 100 λίρες (δια 4), αλλά και τριάντα χρόνια μετά το πρώτο τους live στην Αθήνα, οι Prodigy έβαλαν τη σφραγίδα τους στη διαχρονικότητα, επισημοποίησαν τη σχέση τους με το ελληνικό κοινό που κράτησε στο χρόνο (σε ό,τι μας αφορά έχουν δέσει το γάιδαρό τους) και έβαλαν (ξανά) τα γυαλιά σε όλους αυτούς που χαρακτήριζαν άψυχη την ηλεκτρονική μουσική και το big beat πίσω στα '90s. 

We're here, it's now
We live forever
The time has come
We live forever

ΤΖΟΥΛΙΑ ΤΑΣΩΝΗ
[email protected]