Το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι ξεκίνησε με peak, με τους Coldplay να γεμίζουν το ΟΑΚΑ μέσα κι έξω και να ξύνουν παιδικές, εφηβικές και μετεφηβικές πληγές με μανία. Δυο φορές.

Θα ήταν πάρα πολύ αστείο –και θλιβερό ταυτόχρονα- αν το χαμένο manual για τη συντήρηση του στεγάστρου Καλατράβα μας είχε κοστίσει τελικά αυτό το πρώτο ραντεβού που είχαμε με τους Coldplay στην Αθήνα το Σαββατοκύριακο που μόλις πέρασε. Το ραντεβού που εξαφάνισε εισιτήρια ένα χρόνο πριν πιο γρήγορα κι από τον μισθό, γιατί, ας μη γελιόμαστε, μιλάμε για μια μπάντα που έχει χαϊδέψει πολλάκις την ψυχή σε πολύ κόσμο κι ας έχει πολλές φορές «κατηγορηθεί» με τους όρους του πολύ δημοφιλούς και εμπορικού συγκροτήματος που απευθύνεται σε όλους. Plot twist: Το manual «βρέθηκε», η ζωή έκανε την έκπληξη και το ραντεβού ίσχυσε κανονικά, χωρίς κανείς να «στήσει» κανέναν. Ήμασταν όλοι εκεί. Και είναι σχεδόν κυριολεξία το «όλοι».

Με τα επαναχρησιμοποιούμενα μπουκάλια μας, καθώς τα πλαστικά απαγορεύονταν, τα ποδήλατα, τα πατίνια και όλη την «πράσινη» διάθεση που μας ενέπνευσε η μπάντα που πίσω στο 2019 έβαλε σε παύση τις περιοδείες για το τότε νέο τους άλμπουμ "Everyday Life", ούτως ώστε να σχεδιαστούν σωστά προκειμένου να είναι περιβαλλοντικά ωφέλιμες, φτάσαμε στο ΟΑΚΑ στις 8 Ιουνίου, έτοιμοι να ξυπνήσουμε τα μετεφηβικά μας τραύματα. Πράγματι, υπήρχαν στοιχεία που αποδείκνυαν ότι οι Coldplay έχουν μειώσει το ανθρακικό αποτύπωμα από τις συναυλίες τους κατά 59%, με μια κινητική πλατφόρμα που με την κίνηση του κόσμου που χόρευε παρήγαγε ηλεκτρική ενέργεια, με στατικά ποδήλατα που επίσης κατά τη χρήση τους παρήγαγαν ενέργεια, αλλά και με μέρος των εσόδων από τη συναυλία που θα πήγαινε σε περιβαλλοντικές δράσεις.

Η Αντωνία Καούρη ξεκίνησε από νωρίς να χτίζει το vibe με πολλή ενέργεια στη σκηνή, με την Maisie Peters να ακολουθεί με dance-pop διάθεση και τα κύματα στις κερκίδες να είναι αλλεπάλληλα, με ανθρώπους να έχουν καταφτάσει σε όποια κατάσταση τους βρήκε αυτό το ραντεβού ένα χρόνο μετά το «κλείσιμό» του: με πατερίτσες, με σπασμένα χέρια, με αμαξίδια, με ό,τι κι αν είχε πάει στραβά τελευταία.

Εγγλέζοι με κάθε έννοια στο ραντεβού τους, οι Coldplay βγήκαν στη σκηνή 9.15 μετά την παρουσίασή τους με ένα μικρό βίντεο για την περιβαλλοντική τους δράση και συνείδηση, με το «ντυμένο» σε 80s αποχρώσεις “Higher Power” να προκαλεί τα πρώτα παραληρήματα και ουρλιαχτά και τα led βραχιολάκια που μας μοίρασαν στην είσοδο να φωτίζουν ρυθμικά όλο το στάδιο, χτίζοντας πραγματικά μια ατμόσφαιρα που ανέβαζε από μόνη της επίπεδο τη συναυλία. Oι συγκινήσεις ξεκίνησαν νωρίς, αφού μετά το up-tempo “Adventure of a Lifetime”, ακολούθησε το “Paradise” και το “The Scientist” κλείνοντας το πρώτο μέρος των «πλανητών» του tour, με τον Chris Martin σε απόλυτη σύνδεση με το κοινό, με συνεχές χαμόγελο, την ελληνική σημαία δεμένη στο παντελόνι του και με αμεσότητα και αλληλεπίδραση που τον απομάκρυνε πολύ από την μπλαζέ φιγούρα του ροκ σταρ. Να του δώσουμε επίσης τα «εύσημα» που δεν αρκέστηκε στο λιτό «ευχαριστώ Αθήνα», αλλά έμαθε ολόκληρες προτάσεις στα ελληνικά, καταλήγοντας στο «Είμαστε πολύ χαρούμενοι που είμαστε εδώ, ευχαριστούμε. Eίμαστε ευγνώμονες». Ναι, είπε όλο αυτό, έτσι ακριβώς.

Αναμενόμενα και εύλογα, στο “Viva la Vida” καταλάβαμε πόσο χρειάστηκε το manual που βρέθηκε και μετά τον πιο uplifting ρυθμό του “Hymn for the Weekend”, ο Martin αφού διάβαζε τα μηνύματα του κόσμου, συνεχίζοντας καθ’όλη τη διάρκεια της συναυλίας την αλληλεπίδραση με το κοινό και δείχνοντας έντονα ότι είναι μέρος όλου αυτού, ανέβασε στη σκηνή δυο αδερφές, η μία με κάποιο χρόνιο πρόβλημα υγείας, με τις οποίες τραγούδησε μαζί το “Everyday Life” λέγοντάς τους ότι γι’ αυτό το τραγούδι θα εκπροσωπούν οι δυο τους το κοινό –lucky them. “Charlie Brown” και “Yellow”, “Human Heart” και “People of the Pride” ακολουθούν σε ένα concert χωρίς «κοιλιά», για να ακουστούν οι πιανιστικές συγχορδίες του “Clocks” το OAKA να πρασινίσει από τα led και έπειτα να σκοτεινιάσει με τη φιγούρα του Martin να παίζει πιάνο, να τραγουδά και το κοινό να ακολουθεί τραγουδιστικά. Στο “Something Just Like this” το performace έγινε στη νοηματική, δίνοντας μια νότα συμπεριληπτικότητας -υπήρχαν στο χώρο διερμηνείς στη νοηματική, αλλά και ειδικά γιλέκα για κωφούς και βαρήκοους προκειμένουν να αισθάνονται τις δονήσεις. Μετά τους πιο synth-pop ρυθμούς του αγαπημένου “My universe” κι ενώ όλα τα κινητά ήταν ψηλά με τις πρώτες νότες του “A sky full of stars”, o Chris Martin, σε άλλη μια αλληλεπίδραση με το κοινό, πάγωσε τα πάντα και ανακοίνωσε αστειευόμενος «αυτό ήταν, πρέπει να φύγουμε». Στην ουσία, όμως, ήταν μια προτροπή να ζήσουμε έστω για ένα τραγούδι τη στιγμή, χωρίς καταγραφή από το κινητό, γιατί όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, «εμείς οι 60 χιλιάδες που είμαστε εδώ αυτή τη στιγμή, δεν θα ξαναβρεθούμε ποτέ μαζί πουθενά αλλού». Το “A sky full of stars” έπαιξε, λοιπόν από την αρχή, με τους περισσότερους να το καταγράφουν νοητά αυτή τη δεύτερη φορά.

Στο τελευταίο part της συναυλίας, η μπάντα πέρασε στο πίσω μέρος του σταδίου σε μια μικρή πλατφόρμα, για να έρθει σε πιο άμεση επαφή και με αυτό το μέρος του κοινού, για τα “Sparks” και “Jumbotron Song” σε μια πιο εσωτερική φάση της συναυλίας, ενώ αρκετά συγκινητική ήταν η στιγμή που οι οθόνες σταματούσαν σε ανθρώπους από το κοινό με τον Chris να σχολιάζει και να αυτοσχεδιάζει τραγουδώντας εμπνευσμένος από αυτούς και να προτρέπει ζευγάρια νεότερων και ηλικιωμένων για φιλί. Οι αναφορές για τις δύσκολές στιγμές που ζει η ανθρωπότητα δεν έλειψαν από τη συναυλία σε διάφορα σημεία της. Οι χαιρετισμοί του, ωστόσο, τόσο στην Παλαιστίνη, όσο και στο Ισραήλ, μεταξύ άλλων, έδειξαν ότι κρατά ίσες αποστάσεις, δημιουργώντας μια μικρή απογοήτευση στους πιο πολιτικοποιημένους του κοινού.

Η συναυλία έληξε στις 2 ώρες με το “Biutyful”, χωρίς encore και τυποποιημένα «μέσα-έξω», έχοντας προτρέψει λίγο νωρίτερα τον κόσμο να στείλει αγάπη παντού στον κόσμο, όπου επιθυμεί ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, με τα χέρια υψωμένα. Χωρίς να έχουμε αποφασίσει αν είναι πιο πολύ cringe ή συγκινητικό όλο αυτό, ήρθε ο επίλογος με το video wall να αναγράφει “Believe in love” και τα πυροτεχνήματα να προσομοιώνουν το “A sky full of stars” – «τσαλακώνοντας» ταυτόχρονα ένα κομμάτι του οικολογικού χαρακτήρα των συναυλιών τους.

Το αίσθημα που είχαμε όλοι φεύγοντας από τη συναυλία να αγκαλιάσουμε τον διπλανό μας και να κάνουμε high five με έναν άγνωστο γι’ αυτή τη μουσική εμπειρία, που έχουμε πλέον κοινή ξεκινώντας το συναυλιακό καλοκαίρι, ίσως άρχισε να φθίνει όταν μπλεχτήκαμε στην κίνηση για τον γυρισμό. Βλέποντας, όμως, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι με μπλούζες Coldplay να περπατά χέρι-χέρι τα μεσάνυχτα, γονείς με χαρούμενα παιδιά στους ώμους κι ακόμα πιο πίσω έφηβους να τραγουδούν δυνατά το “Viva la Vida” αγκαλιασμένοι, το ξαναβρήκαμε. Ίσως δεν είναι και τόσο κακό τελικά που οι Coldplay απευθύνονται σε όλους.

ΤΖΟΥΛΙΑ ΤΑΣΩΝΗ
[email protected]