Δεν ήταν από τις συναυλίες που γυρνάς χαρούμενος, σιγοτραγουδώντας στίχους. Ήταν από αυτές που η μουσική και η πληροφορία πίεζαν σαν μέγγενη την ψυχή σου.

Έχουμε δει αρκετές φορές τους Massive Attack live για να ξέρουμε ότι το vibe που έχει πάρει ο καθένας προσωπικά και ατομικά στα 90s με τα κομμάτια τους και αδημονεί να ξαναζήσει στο σήμερα, πάει πακέτο με πολιτικοκοινωνικά μηνύματα που έρχονται σε μορφή χαστουκιού και στα δύο μάγουλα. Κι όταν βρισκόμαστε σε μια εποχή με πόλεμο στη Γάζα, πόλεμο στην Ουκρανία, σκοτωμένα παιδιά, πανδημίες, predator, συνωμοσίες και περιβαλλοντική καταστροφή στο απόγειο, με το lifestyle να συνεχίζει να παρεισφρύει ως κάτι σημαντικό και μάλιστα πλέον μαζικά στην εποχή των social media, καταλαβαίνουμε ότι το χαστούκι μάλλον θα είναι massive.

Μετά, λοιπόν τους Mount Kimbie, οι οποίοι παρουσίασαν ένα σετ που εστίασε περισσότερο στις δύο τελευταίες κυκλοφορίες τους Love What Survives και The Sunset Violent, με φινάλε το υπέροχο “Made To Stray” και τους Beak> που κατάφεραν να δώσουν την πρώτη σπίθα στον κόσμο με τον motorik ήχο τους, οι Massive Attack ήταν έτοιμοι για «επίθεση», 14 χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση στην Αθήνα.

Με περιβραχιόνιο “Palestina” ο Robert Del Naja (3D) και με παλαιστινιακή καφίγια ο Daddy G μας έκαναν σαφές από το «καλησπέρα» τις προθέσεις τους, αν και η συναυλία-μανιφέστο που ακολούθησε δεν ήταν κάτι που θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Με τα φώτα κυρίως στη Γάζα και το έγκλημα που συντελείται εκεί, ο σκοτεινός trip hop ήχος της μπάντας από το Μπρίστολ σε συνδυασμό με τον καύσωνα στην Πλατεία Νερού ήταν ο «τέλειος» συνδυασμός για την πιο «δύσκολη» και δυστοπική συναυλία του φετινού καλοκαιριού, αλλά και την πιο επιμορφωτική. Με το video wall να αναγράφει συνεχώς στοιχεία στα ελληνικά και αριθμούς, για τους ανθρώπους που χάνονται, για τις εκτάσεις που καταστρέφονται, για τα παιδιά που σκοτώνονται, για τα χρήματα που έχουν δώσει οι ΗΠΑ στο Ισραήλ τα τελευταία χρόνια, για τις θεωρίες συνωμοσίας η συναυλία μπήκε στο ψητό γρήγορα με το “Risingson” μέχρι να ανέβει στη σκηνή ο αγαπημένος Horace Andy για το “Girl I Love You”. Η φωνή της Elizabeth Fraser των Cocteau Twins προκαλεί σήμερα την ίδια ανατριχίλα με το 1990, απογειώνοντας το “Song To The Siren” του Tim Buckley και το "Black Milk”, ενώ αργότερα το αγαπημένο “Teardrop” από την ίδια, το “Inertia Creeps” και το “Angel” από τον Horace Andy ολοκλήρωναν σιγά-σιγά την live εκτέλεση του θρυλικού Mezzanine. Αγαπημένη στιγμή ήταν και το “Karma Coma” με την χαρακτηριστική breath voice του 3D, σήμα-κατατεθέν των Massive Attack. Στη σκηνή ανέβηκαν και οι Young Fathers σε μια τριάδα τραγουδιών-φωτιά, “Gone”, “Minipoppa”, “Voodoo In My Blood”, με τους οποίους οι Massive Attack και οι Fontaines D.C. κυκλοφόρησαν σε limited edition το Ceasefire προς υποστήριξη των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» και τη δράση τους στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη. Το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» ακούστηκε και στην πλατεία Νερού σε μια σουρεάλ συνθήκη που θύμισε αντιπολεμική πορεία σε trip hop περιτύλιγμα.

Τη θέση της Shara Nelson στο καταγεγραμμένο στις μουσικές μνήμες όλων “Unfinished Sympathy” και το “Safe from Harm” πήρε επάξια η εντυπωσιακή Deborah Miller, η οποία αν και ξεκίνησε τις πρώτες νότες του “Unfinished Sympathy” με κλειστό μικρόφωνο, το έστειλε στη συνέχεια στο θεό και παραπέρα. H συναυλία έκλεισε χωρίς encore με το “Group Four” και την Elizabeth Fraser και τον κόσμο να μένει ακίνητος και κλωνισμένος.

Μέσα σε ακριβώς 1,5 ώρα, οι Massive Attack έχτισαν μια συναυλία με ύφος ντοκιμαντέρ, ένα αντιπολεμικό μανιφέστο, ένα performance με εκπληκτικό light show και οπτικά εφέ που έντυσε μουσικά όλη την αποσύνθεση στην οποία οδηγείται πολύπλευρα ο πλανήτης. Όχι και τόσο εύκολο task και σίγουρα καθόλου «εύκολη» συναυλία.

ΤΖΟΥΛΙΑ ΤΑΣΩΝΗ
[email protected]