Από τις εκδόσεις Ίκαρος.

Ένα πολύτιμο, ποιητικό μανιφέστο του πολιτεύεσθαι

και του υπάρχειν από ένα μεγάλο στοχαστή και δημιουργό.

Η διαχρονική συλλογή των ιστορικών «σχολίων» του Μάνου Χατζιδάκι, που μεταδόθηκαν από το Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας την περίοδο που διετέλεσε διευθυντής του από τον Μάιο του 1978 μέχρι τον Απρίλιο του 1980.

Με σπάνια κριτική διαύγεια και ευαισθησία και με αφορμή την επικαιρότητα της εποχής, ο συνθέτης ανατέμνει χειρουργικά το πολύπλοκο φαινόμενο του «Νεοελληνισμού» τολμώντας να κατονομάσει δημόσια τις βαθιές του παθογένειες.

Τα μοναδικά αυτά ντοκουμέντα αποκρυσταλλώνουν με τον πιο καίριο και καλαίσθητο τρόπο την πολιτική συγκρότηση, την ιδιοφυή σκέψη και κυρίως την αδιαπραγμάτευτη δημοκρατικότητα του σπουδαίου δημιουργού και πολίτη.

Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε στην Ξάνθη στις 23 Οκτωβρίου 1925. Από την ηλικία των τεσσάρων ετών άρχισε να μελετάει πιάνο, ενώ από το 1940-43 ανώτερα θεωρητικά, με τον Μενέλαο Παλλάντιο, σημαντική μορφή της Ελληνικής Εθνικής Μουσικής Σχολής. Παράλληλα, σπούδαζε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ γαλουχήθηκε από καλλιτέχνες και διανοούμενους της γενιάς του μεσοπολέμου (Σεφέρης, Γκάτσος, Σικελιανός). Από το 1945 συνεργαζόμενος κυρίως με το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης, έγραψε μουσική για πολλές αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες, καθώς και για έργα σύγχρονου ρεπερτορίου: "Ορέστεια" (1950), "Μήδεια" (1956), "Εκκλησιάζουσες" (1956), "Λυσιστράτη" (1957), "Κύκλωπας" (1959), "Όρνιθες" (1959), "Λεωφορείον ο Πόθος" (1948), "Ματωμένος Γάμος" (1948), "Το γλυκό πουλί της νιότης" (1960), "Το φυντανάκι" (1989) κ.α. Το 1948 γράφει, για μία μικρή λευκή αχιβάδα, έργο το οποίο ο ίδιος ξεχωρίζει, στο σύνολο της εργασίας του. Το 1949 με την περίφημη διάλεξη του για το ρεμπέτικο (1949), ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων στη συντηρητική αστική κοινωνία. Αναμόρφωσε όλο το ελληνικό τραγούδι, δρομολογώντας σε νέους μουσικούς ορίζοντες.

Παράλληλα με το θέατρο από το 1946 ο Μάνος Χατζιδάκις, συνέθεσε μουσική για 80 ελληνικές και ξένες ταινίες: "Στέλλα" (1955), ο "Δράκος" (1956), "America-America" (1963). Τo 1960 του απονέμεται βραβείο για το τραγούδι, "Τα παιδιά του Πειραιά", της ταινίας: "Ποτέ την Κυριακή". Δύο χρόνια αργότερα, ανέβασε στην Αθήνα την "Οδό Ονείρων", παράσταση σταθμό για το ελληνικό μουσικό θέατρο, με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Χορν. Στο διάστημα 1966-72 έζησε στη Ν. Υόρκη, όπου έγραψε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του: "Ρυθμολογία" (έργο για πιάνο), "Ο Μεγάλος Ερωτικός" (κύκλος τραγουδιών, βασισμένος σε ποιήματα αρχαίων και σύγχρονων), εκεί ξεκίνησε και την "Εποχή της Μελισσάνθης", μια μουσική ιστορία με αυτοβιογραφικά στοιχεία, που διαδραματίζεται λίγο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου.

Ο Μάνος Χατζιδάκις, προσωπικότητα πολύπλευρη και πολυδιάστατη, εκτός από την σύνθεση είχε και άλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Ίδρυσε και διηύθυνε την Πειραματική Ορχήστρα Αθηνών (1964-67), το Πολύτροπο (καφεθέατρο 1972), Μουσικές Γιορτές στα Ανώγεια Κρήτης (1978, φεστιβάλ μουσικής), τους Μουσικούς αγώνες στην Κέρκυρα (1981) τον Σείριο (δισκογραφική εταιρεία, 1985) την Ορχήστρα των Χρωμάτων (ορχήστρα συμφωνικής μουσικής, 1989), τέλος διηύθυνε τον κρατικό ραδιοσταθμό (Τρίτο Πρόγραμμα, 1975-81), τον οποίο μετέτρεψε σε σημείο αναφοράς ποιότητας και ιδεών. Από την αρχή της παρουσίας του στον ελληνικό μουσικό χώρο, ήταν διαρκώς δισκογραφικά παρών με δίσκους που θεωρούνται πια κλασικοί: "Τo χαμόγελο της Τζοκόντα" (1964), "Αθανασία" (1975), "Σκοτεινή μητέρα" (1985) "Τα τραγούδια της Αμαρτίας" (1992) κ.α. Επίσης δημοσίευσε τέσσερα βιβλία με ποιήματα και σχόλια: "Μυθολογία", "Μυθολογία Δεύτερη", "Τα σχόλια του Τρίτου", "Ο Καθρέπτης και το Μαχαίρι". Το απόγευμα της 15ης Ιουνίου του 1994, ο Μάνος Χατζιδάκις "άρχισε το ταξίδι του προς τα άστρα"...