Η πρώτη αίθουσα σκοτεινή, το μόνο που φωτίζεται είναι οι ξύλινες σανίδες στον τοίχο, στριμωγμένα σώματα, πρόσωπα αγαπημένα στον καλλιτέχνη.

Ο καθένας μπορεί να αναγνωρίσει στις ξαπλωμένες φιγούρες οικεία πρόσωπα. Ο Χρήστος Μποκόρος στη μέση της αίθουσας ξεναγεί το κόσμο στην τέχνη του. Εξηγεί ή μάλλον αφηγείται, πως για εκείνον η ζωγραφική κάνει τον κόσμο ορατό και πως η ψυχρή αναπαράσταση της πραγματικότητας δεν είναι το ζητούμενο, ζωγραφίζει όπως θέλει να θυμάται.

Σε αντικριστούς τοίχους, ένα ζευγάρι αποτυπώνει τη συνθήκη που ζούμε. Για τον καλλιτέχνη αυτό σημαίνει το χάος. Το χάος που αναγκαστικά δίνει την υπομονή για να γεννηθεί κάτι ωραίο και να ωριμάσει.

Στο τέλος της αίθουσας, ένας τοίχος όπου είναι ζωγραφισμένη μια πόρτα, κλειστή. Από τις χαραμάδες της προσπαθεί να μπει το φως. Το φως για τον καλλιτέχνη δεν είναι ο προορισμός είναι ο οδηγός.

"Βλέπεις το φως κρατώντας μια απόσταση, αν το κοιτάξεις στα ματιά θα τυφλωθεις," εξηγεί ο κ Μπόκορος στον κόσμο που παρακολουθεί την ξενάγηση. Ο καθένας από εμάς παίρνει την ευθύνη για να ανοίξει την πόρτα και με το φως για οδηγό φθάνει στον προορισμό του.

Ο τοίχος με την πόρτα χωρίζει, ουσιαστικά, τις 2 αίθουσες. Η δεύτερη αίθουσα είναι φωτεινή. Στον τοίχο που ήταν ζωγραφισμένη η πόρτα, από την άλλη μεριά, μια δεύτερη πόρτα, πιο φωτεινή.

Τρεις τοίχοι φιλοξενούν τις 3 αξίες για τον καλλιτέχνη και αυτές στριμωγμένες σε ξύλινες μακρόστενες σανίδες, ένα πιάτο φαγητό, ένα στρωμένο κρεβάτι και τρεχούμενο νερό με μια πετσέτα και ένα σαπούνι.

Η τροφή συμβολίζει την αγάπη, το κάλυμμα την ασφάλεια και το τρεχούμενο νερό την καθαρότητα και την αγνότητα. Ο Μποκορος αποτυπώνει στα έργα του τις αξίες, μακριά από τον υλισμό, που χρειάζεται ο άνθρωπος για να πορευθεί.

Η ζωγραφική και οποιαδήποτε μορφή τέχνης, δεν έχει απλά σκοπό να εκφράσει την ιδιαιτερότητα του καλλιτέχνη αλλά να εκφράσει την αντίληψη της κοινότητας. Οι αξίες αυτές είναι... τα στοιχειώδη!

Σημαντικό κομμάτι του έργου του είναι και το υλικό που χρησιμοποιεί: Σανίδια από ορεινές γέφυρες, προορισμένα να ενώνουν τους ανθρώπους, να τους εξασφαλίζουν τη μετάβαση και την επικοινωνία, στοιχειώδεις συνθήκες για την επιβίωσή τους.

Ο Χρήστος Μποκόρος, 9 χρόνια μετά την τελευταία του έκθεση στην Αθήνα, (Αδιάβαστο δάσος / Βίνιανη 2004), δημιουργεί ένα υπαινικτικό εικαστικό περιβάλλον, με στόχο να υπενθυμίσει την αναγκαιότητα μιας καθημερινής, λιτής ευημερίας.

Κύρα Kάπη