Έφτασε από τη μακρινή Νέα Ζηλανδία στην Ευρώπη -στο Λονδίνο για την ακρίβεια- για να… κάνει την τύχη του, αλλά κατέληξε σε πρώτη φάση, να είναι άστεγος και να μένει σε παγκάκια.

Ο Connan Hosford, όπως είναι το πραγματικό όνομά του, επέστρεψε στην παρτίδα του και έγραψε τα τραγούδια του πρώτου άλμπουμ του, «Forever Dolphin Love», διανυκτερεύοντας σε μια σκηνή, στον κήπο του πατρικού του, δίπλα στη θάλασσα.

Η μητέρα του ήταν εκείνη που τον προέτρεψε να μην το βάλει κάτω και να ηχογραφήσει το υλικό του. Ο Connan την άκουσε. Ξαναταξίδεψε και αυτή τη φορά τα κατάφερε πολύ καλύτερα: σύντομα θα συζητούσαν γι’ αυτόν τα μεγαλύτερα μουσικά περιοδικά, αλλά κυρίως, φρέσκοι πολυάριθμοι φαν και «φτασμένοι» συνάδελφοι του, όπως οι Radiohead και ο Beck.

Οι Connan and the Mockasins, όπως είναι το πλήρες όνομα της μπάντας, είχαν ήδη βγάλει κάποια άλμπουμ τα οποία είχαν κυκλοφορήσει μόνο στη Νέα Ζηλανδία. Σε διεθνή κυκλοφορία βγήκαν τα «Forever Dolphin Love», το 2011 και το πιο πρόσφατο Caramel, το 2013.

Ο Connan φτιάχνει μάλλον, μικρά μελωδικά παραμύθια, τα οποία συνθέτουν ένα μεγαλύτερο, παρά απλά τραγούδια. Στο «Forever Dolphin Love» για παράδειγμα, ένας τύπος ήταν στ’ αλήθεια ερωτευμένος με ένα δελφίνι, ενώ στο «Caramel», ο ίδιος τύπος ξεναγεί το δελφίνι στον καινούργιο, «καραμελένιο» κόσμο.

Ο ήχος του Connan Mockasin θα σας γοητεύσει: ο ίδιος τον χαρακτηρίζει ως «ευαίσθητο ροκ», αλλά μόνο αν τον ακούσετε, θα καταλάβετε τι εννοεί. Οι εισαγωγές μπορεί να είναι από μακροσκελείς έως ανύπαρκτες, οι φωνές από πειραγμένα παιδικές, μέχρι υπέρ το δέον αισθαντικές, οι κιθάρες «γλιστράνε» και  οι συνθετικοί ήχοι δημιουργούν ένα ήρεμο χάος.

Ο ίδιος ο Connan δηλώνει πολύ τεμπέλης για να συλλέξει μουσικά αρχεία, οποιουδήποτε είδους: δεν έχει ipod, iphone, ούτε δίσκους, ενώ και ο υπολογιστής του είναι άδειος. Δεν είναι ότι δεν ακούει μουσική, αλλά του φαίνεται μάλλον υπερβολικά κοπιαστικό να αναζητήσει κάποιο άκουσμα που του άρεσε, να το κατεβάσει και να το αρχειοθετήσει.

Άλλωστε, ο νομαδικός τρόπος ζωής του, θα έκανε δύσκολο το εγχείρημα μιας σοβαρής μουσικής συλλογής. Το «Caramel» γράφτηκε στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στο Τόκιο, όπου ο ίδιος και η μπάντα του παρέμειναν για ένα μήνα, ερχόμενοι σ’ επαφή με τους ντόπιους και την κουλτούρα τους. Νωρίτερα είχε φιλοξενηθεί από τη Charlotte Gainsbourg στο σπίτι της στη Βρετάνη, προκειμένου να της γράψει τραγούδια.

Αυτή την περίοδο ο Connan διαμένει στο Manchester μόνο και μόνο επειδή εκεί βρίσκεται η μάνατζέρ του, ενώ πρόσφατα βρέθηκε στις ΗΠΑ για να παίξει σε μια εορταστική συναυλία για την καινούργια του δισκογραφική εταιρεία, τη Mexican Summer.

Τα χέρια του «πιάνουν»: όταν ήταν ο μικρός, ο ίδιος και τ’ αδέρφια του έστηναν ένα μικρό λούνα παρκ στον κήπο του σπιτιού τους, για τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς. Η ανταμοιβή ερχόταν με γλειφιτζούρια. Τώρα, ο Connan λέει πως δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του να ασχολείται για πάντα με τις ηχογραφήσεις και τη μουσική σύνθεση. Γνώρισε εξάλλου το κακό πρόσωπο της μουσικής βιομηχανίας νωρίς, όταν σχεδόν τα παράτησε, επειδή διάφοροι παραγωγοί δισκογραφικών εταιρειών προσπαθούσαν να τον πείσουν να μπει σε καλούπια και να κάνει πολύ συγκεκριμένα πράγματα.

Ο Connan Mockasin διαφεύγει συνεχώς. Σου δίνει την αίσθηση ότι βουτά στη ζωή για να δει πώς είναι και ότι με την ίδια ευκολία κι ευχαρίστηση που τώρα φτιάχνει δίσκους και δίνει –sold out – συναυλίες θα μπορούσε πράγματι να επιστρέψει στις ιδιότυπες κατασκευές του. Ίσως αυτή η στάση του, ένα μάλλον ταξιδιάρικο ύφος που έχει, ακόμα και τη στιγμή που παίζει μουσική, αυτό το «είμαι εδώ, αλλά θα μπορούσα να είμαι και οπουδήποτε αλλού» είναι το στοιχείο που κάνει το μουσικό του σύμπαν τόσο ξεχωριστό. Ένα σύμπαν το οποίο πιστεύω ότι θα μας απασχολήσει για καιρό.

Άρτεμη Φύσσα
[email protected]