Τρία χρόνια μετά τον «Σαμάνο» (με τη συνεργασία του Διονύση Σαββόπουλου), ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου επιστρέφει σε νέα δισκογραφική στέγη.

Ο «Ελάχιστος Εαυτός» του Θανάση Παπακωνσταντίνου είναι ένα album εσωστρεφές, δύσκολο, που χρειάζεται πολλές ακροάσεις. Στο τέλος όμως, όπως κάθε φορά, η μουσική και κυρίως, τα λόγια του Παπακωνσταντίνου βρίσκουν το δρόμο για να «φωλιάσουν» μέσα στον ακροατή.

Η έναρξη γίνεται με το ορχηστρικό «Loco Motivo» και μετά, ακολουθούν στιγμές μελαγχολικές -χωρίς να είναι μελοδραματικές- δυνατές και ήρεμες, πάντα με τη βοήθεια της παραδοσιακής μουσικής και της σύγχρονης πινελιάς που καταφέρνει αυτός ο συγκλονιστικός καλλιτέχνης να παντρεύει μοναδικά. Τα κρουστά, τα πνευστά, οι κιθάρες και λίγες ηλεκτρικές στιγμές σε συνδυασμό με την άψογη ενορχήστρωση του Φώτη Σιώτα δίνουν ένα αποτέλεσμα ολοκληρωμένο, που δε μοιάζει με τίποτα άλλο.

Δεν υπάρχουν κομμάτια που ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα, καθώς όλο το album έχει συνεχή ροή, ακούγεται ολόκληρο από την αρχή μέχρι το τέλος. Το «San Michelle» μιλάει για ένα ταξίδι σε παλιές ιστορίες, η «Ανταρκτική» με την ερμηνεία του Ορφέα Περίδη είναι ίσως η πιο δυνατή στιγμή –ίσως και πιο εμπορική-, το «Σαν Παιδί» είναι συγκινητικό και όμορφο, ενώ το «Του Έρωτα και του Θανάτου» (τα λόγια είναι αγνώστου καλλιτέχνη) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα παραδοσιακό ερωτικό τραγούδι. Η «Ερώτηση Κρίσεως» είναι ένα σύντομο και διεισδυτικό σχόλιο για την πολιτική κατάσταση και ταράσσει για λίγο τη ροή του album. Πέρα από τα εξαιρετικά τραγούδια, αξίζει να αναφερθούμε όμως, στο υφασμάτινο ντύσιμο του cd και το διακριτικό artwork του booklet.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι ένας καλλιτέχνης που δεν μπορεί να αντιγραφεί, η μουσική που γράφει και η σύλληψή του είναι μοναδικά. Στα χρόνια του internet, της μαζικής κατανάλωσης και της μουσικής του super-market, αυτός επιμένει στον δύσκολο δρόμο.

Αν μπορεί να χαρακτηριστεί έντεχνος και ποιοτικός δεν ξέρω, ο ίδιος έχει αποποιηθεί αυτούς τους χαρακτηρισμούς προ πολλού, οι ταμπέλες δεν του ταιριάζουν. Κυρίως όμως, είναι ένας καλλιτέχνης συνεπής, που θέτει κάθε φορά τον πήχη λίγο ψηλότερα και πάντα καταφέρνει να τον περνάει. Γιατί το σημαντικότερο είναι ότι έχει κάτι να πει. Άλλωστε, όπως λέει ο ίδιος στο «Τα Τραγούδια που Έγραψα»: «Δε θέλω τα τραγούδια που έγραψα ν’ ανάβουν αναπτήρες -Θα ήθελα να σκίζουν τα μέτωπα, ν’ ανοίγουνε κρατήρες.»

Album: «Ο Ελάχιστος Εαυτός»

Καλλιτέχνης: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Label: InnerEar

Βαθμός: 8/10

ΡΟΖΙΝΑ ΑΡΑΠΗ