Οι θρύλοι καλό είναι καμία φορά να μένουν στην ιστορία και να μην προσπαθούν να ανακτήσουν την αίγλη του παρελθόντος. Η περίπτωση του νέου album των Pink Floyd φέρει ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό.

Στο άκουσμα της είδησης ότι οι Pink Floyd επιστρέφουν δισκογραφικά μετά από είκοσι χρόνια, οι σκληροπυρηνικοί fans ενθουσιάστηκαν, άλλοι κράτησαν επιφυλακτική στάση, και άλλοι ετοίμασαν το τσεκούρι για την…επερχόμενη σφαγή. Δυστυχώς οι τελευταίοι επιβεβαιώθηκαν.

Το “Endless River” είναι το μάζεμα των ηχογραφήσεων από την εποχή του “Division Bell”, κομμάτια που κρατούνταν φυλαγμένα, αλλά το συγκρότημα αποφάσισε να κυκλοφορήσει, ως φόρο τιμής στον Richard Wright. Αποτελείται από 18 κομμάτια, σχεδόν εξ’ ολοκλήρου ορχηστρικά, με τις προσφιλείς progressive rock κιθάρες, πολλούς ambient πειραματισμούς και ταξιδιάρικα ηχοτοπία, κατάλληλα για τη δημιουργία της ατμόσφαιρας που φτιάχνουν οι Floyd σε κάθε δίσκο τους.

Το μάζεμα των κομματιών αυτών, και η προσπάθεια δημιουργίας ενός album με συνοχή είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, που οι Floyd προσπάθησαν να φέρουν εις πέρας, βάζοντας μέσα στοιχεία του ήχου τους που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε,  με την παραγωγή της σημερινής εποχής και τεχνολογίας.

Χωρίζεται σε τέσσερις πλευρές, με την πρώτη να ξεκινάει με το ατμοσφαιρικό  “Things Left Unsaid”, για να συνεχίσουν πολύ δυναμικά με το  “Sum” και το “Skins”. Ένταση όμως που εκφράζεται μόνο στο “Anisina” , το μόνο που μπορεί να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον και στην επόμενη ακρόαση, εκεί που οι τόνοι ανεβαίνουν, η μαγεία του παρελθόντος επανέρχεται και ένα χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο σου.

Κάτι που δεν θα κρατήσει πολύ, καθώς η συνέχεια σε κατεβάζει πάλι απότομα, για να εκπέμψει και πάλι ενέργεια με τα α “Allons-Y (1)”,  “Allons-Y (2)” και “Autumn 68”, μια τριπλέτα-επιστροφή στην ψυχεδέλεια με funk πινελιές, που ακούγονται πραγματικά ως  βγαλμένες από κάποιο κλειδωμένο χρονοντούλαπο. Μένει το τέλος με το  “Surfacing” και το “Louder Than Words”, το μοναδικό κομμάτι με στίχους, και άτυπος κράχτης για να σου αφήσει μια γλυκιά ανάμνηση.  Αυτό όμως που έχεις καταλάβει είναι ότι έχεις ακούσει συνθέσεις που αντί να αποπνέουν μαγεία, ακούγονται ημιτελείς και πρόχειρες.

Το “Ποτάμι” των Pink Floyd σαφώς δεν μπορεί να επισκιάσει τη βαρύτητα του ονόματος μιας μπάντας-αναφοράς, και μουσικών υπεύθυνων για μουσικές καινοτομίες και μουσικές φόρμες.  Κρίνεται όμως ως ένα ημι-αποτυχημένο πείραμα, που αδυνατεί να εξυψώσει τον ακροατή, να τον κάνει να συγκινηθεί, να τον βάλει να το ακούσει ξανά και ξανά, μελετώντας τις εκπλήξεις που κρύβονται σε κάθε τραγούδι. Όχι, το “Ποτάμι” αυτό δε ρέει, αντίθετα χωλαίνει.

Album: The endless river

Καλλιτέχνης: Pink Floyd

Label: Parlophone/Warner

Βαθμολογία: 6/10

Ροζίνα Αράπη