Η Έλσα Κούντιγκ που διδάσκει Θεατρικό Παιχνίδι στο Εργαστήρι Ιστοριών του Caravan Project, μιλά στο clickatlife.gr για το ταξίδι του πρωτότυπου αυτού οδοιπορικού, για το ρόλο του παιχνιδιού στη ζωή μας και τον «άλλο» κόσμο που αναζητούμε.

Το Caravan Project κάνει στάση αυτή τη φορά στο Ηράκλειο για τον δεύτερο σταθμό του. Πώς αισθάνεστε που είστε μέρος αυτού του πρωτότυπου προγράμματος που βάζει τις τοπικές κοινότητες και πάλι στο παιχνίδι;

Πιστεύω ότι στο Ηράκλειο υπάρχει μια πολύ ζωντανή εστία δημιουργίας που αποτελεί γόνιμο έδαφος, μια καλή μαγιά, για όλες τις δραστηριότητες του Caravan Project. Γενικώς είμαι οπαδός της ιδέας της αποκέντρωσης και χαίρομαι όταν βλέπω να συμβαίνουν δημιουργικά πράγματα και σε άλλες πόλεις εκτός της πρωτεύουσας. Ως νέο μέλος του Caravan Project νιώθω χαρά, αλλά και μια κάποια αγωνία για το ρόλο μου στο Εργαστήριο Ιστοριών και ελπίζω να βοηθήσω με το δικό μου τρόπο τους συμμετέχοντες από το Ηράκλειο να εμπνευστούν και να ανασύρουν τις ιστορίες τους.

Είστε υπεύθυνη για τη διδασκαλία του Θεατρικού Παιχνιδιού στο Εργαστήρι Ιστοριών του Caravan. Πείτε μας δυο λόγια για αυτή τη δράση.

Το Εργαστήρι Ιστοριών έχει ένα περισσότερο βιωματικό χαρακτήρα, παρά σεμιναριακό και στοχεύει στη δημιουργία μιας ενωμένης ομάδας που θα συν-δημιουργήσει με την ομάδα του Caravan Project. Το Θεατρικό Παιχνίδι δίνει έμφαση ακριβώς στη βιωματική διάσταση του Εργαστηρίου και επιτρέπει στους ανθρώπους να γνωριστούν και να δεθούν ως ομάδα. Μέσα από ασκήσεις και παιχνίδια που προέρχονται κυρίως από το χώρο της αφήγησης παραμυθιού (που αποτελούν κοινό έδαφος και στο θέατρο) ξαναβρίσκουμε τον αυθορμητισμό μας, την αυθεντικότητα της ύπαρξής μας, γιορτάζουμε τα λάθη μας και εξερευνούμε τους τρόπους που εμείς οι άνθρωποι επικοινωνούμε, κουβαλώντας ο καθένας τη δική του ιστορία. Εξασκούμαστε έτσι στη ΄διαπροσωπική επικοινωνία’,  ικανότητα απαραίτητη όταν λέμε, συλλέγουμε και καταγάφουμε ιστορίες - διαδικασία κατα την οποία έχουμε κυρίως να κάνουμε με ανθρώπους (όντα απρόβλεπτα με παράξενες συνήθειες). Γενικώς ο χαρακτήρας των μαθημάτων είναι αρκετά ρευστός και συνδιαμορφώνεται και με τους άλλους καθηγητές, αλλά και από τις ανάγκες της εκάστοτε ομάδας στις πόλεις που ταξιδεύουμε, πάντα σε συνέπεια με τη γενικότερη φιλοσοφία του Caravan Project να συνδιαλέγεται με την ντόπια κοινωνία και να αφουγκράζεται τις ιδιαίτερες επιθυμίες της.

Ποιες είναι λοιπόν, αυτές οι ευεργετικές δυνάμεις που μπαίνουν σε λειτουργία όταν παίζουμε; Τι είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε όμορφα;

Πάρα πολλές... από που να αρχίσω... Ο Donald Winnicott (εξελικτικός ψυχολόγος που έχει υμνήσει στο έργο του την αξία του παιχνιδιού) έχει πει ότι το παιχνίδι είναι το κλειδί για μια ισορροπημένη ζωή και μια καλή ψυχική υγεία. Και αυτό δεν αφορά μόνο τα παιδιά. Αφορά και τον τρόπο που εμείς οι μεγάλοι αντιμετωπίζουμε τη ζωή. Έχετε μνήμες από όταν ήσασταν παιδιά και παίζατε κρυφτό, κυνηγητό ή μπάλα ;

Όταν παίζουμε είμαστε αυθεντικοί, μας παρασύρει μια πηγαία δύναμη που μας κάνει να νιώθουμε αληθινοί, αυθόρμητοι και ζωντανοί. Είναι πραγματικά ευεργετικό για την υγεία! Και σίγουρα απαραίτητο για όλες τις ηλικίες. Ακόμα και αν δε μας δίνεται η ευκαιρία να παίξουμε τόσο συχνά, είναι καλό να βρίσκουμε τρόπους να το προσκαλούμε στη ζωή μας – και θα βρει τρόπο να εισχωρήσει. Το χιούμορ, οι τέχνες, τα σπορ, τα κατοικίδια, είναι μερικοί τρόποι με τους οποίους ‘παίζουν’ οι ενήλικες. Αν ο τρόπος που συσχετιζόμαστε με αυτό που αγαπάμε να κάνουμε είναι παιχνιδιάρικος, αφήνει σίγουρα πολλά παράθυρα ανοιχτά στη δημιουργικότητά μας.

Σπουδάσατε ψυχολογία, εθνομουσικολογία αλλά και τη διαδικασία του Storytelling στην Αγγλία. Τι είναι αυτό που σας κέρδισε στην αφήγηση των παραμυθιών και στον μύθο γενικότερα; Ποιες είναι οι μαγικές του ιδιότητες που κέρδισαν την προσοχή σας;

Όταν πρωτοπήγα στο Emerson College να σπουδάσω αφήγηση, στην πραγματικότητα δεν είχα ιδέα τι επρόκειτο να συναντήσω. Ήταν μόλις είχα τελειώσει την πτυχιακή μου στην εθνομουσικολογία στο Λονδίνο, και νιώθοντας ότι έχω πάρει τη δόση μου από ακαδημαϊκή μελέτη, αναζητούσα κάτι καθαρά βιωματικό και δημιουργικό, για να ξαλαφρώσω και να ΄παίξω’ κι εγώ σαν παιδί... Άκουγα μάλιστα τις στενές μου φίλες που είχαν παρακολουθήσει το συγκεκριμένο course πριν από μένα, να μιλούν  με απόλυτη σοβαρότητα για τις περίφημες ‘μαγικές’ ιδιότητες των παραμυθιών και πόση ‘δύναμη’ κρύβουν - και μέσα μου ομολογώ ότι χασκογελούσα και λίγο, θεωρώντας ότι είναι και λίγο γραφικές οι φιλενάδες μου, και όπως και να το κάνεις, θα πάω να μάθω να λέω παραμυθάκια σε ένα υπέροχο μέρος στο δάσος (η σχολή που φοίτησα βρίσκεται μία ώρα με το τρένο εκτός Λονδίνου) – τι πιο διασκεδαστικό και ξεκούραστο από αυτό! Δεν τις ξανακορόιδεψα ποτέ και ούτε ξανα αστειεύτηκα με το συγκεκριμένο θέμα.

Στην πορεία των σπουδών μου διαπίστωσα ότι εκτός από τη διασκεδαστική και χορταστική, για την ψυχή, πλευρά που έχουν οι ιστορίες, κρύβουν επίσης και απίστευτο βάθος, συμπυκνωμένες δόσεις ανθρώπινης σοφίας που έχει συσσωρευτεί εκεί ανά τους αιώνες. Η ποιητική και μινιμαλιστική έκφραση αυτής της συσσωρευμένης αρχαίας γνώσης είναι το παραμύθι - βόμβες μεγατόνων για το ασυνείδητο. Υπάρχουν ιστορίες που για κάποιο λόγο επιλέγεις να πεις (ή μάλλον σε επιλέγουν αυτές...) που λειτουργούν σαν καθρέφτες – μέσα τους βλέπεις το είδωλό σου να καθρεφτίζεται πεντακάθαρα, με όλες τις χάρες αλλά και τις ατέλειες που παρουσιάζει. Εγώ προσωπικά αυτήν την εμπειρία την βίωσα ως άκρως μεταμορφωτική!

Η εμπειρία των σπουδών ήταν στο σύνολό της ένα σπουδαίο ταξίδι, που εν τέλει με κέρδισε και με έκανε να καταλάβω επιτέλους γιατί στους κύκλους των παραμυθάδων το International School of Storytelling αποκαλείται συνθηματικά και School of Life! Από τότε, χωρίς να το πολυκαταλάβω ή να το επιδιώξω είναι η αλήθεια, η αφήγηση παραμυθιού μπήκε ενεργά στη ζωή μου.

Τέλος, το μότο σας είναι «Caravan Project - ένας άλλος κόσμος είναι εδώ». Ποιος είναι αυτός ο «άλλος» κόσμος για εσάς;

Είναι ο κόσμος που αναζητούν μέσα από τις ιστορίες τους οι ανήσυχοι δημιουργοί του Caravan Project. Δημιουργοί που φαίνεται ότι δεν εφησυχάζονται στη μία και μοναδική ιστορία που μας ‘φορούν΄από το σχολείο μέχρι τον τάφο, αλλά ψάχνουν για τις άλλες, τις ανείπωτες, αυτές που θα φωτίσουν το δικό τους δρόμο, τις ιστορίες που θα τους κάνουν να ονειρεύονται και που ελπίζουν ότι θα κάνουν και τους άλλους να ονειρεύονται:  Ότι ναι, μπορεί, γίνεται, και στην πραγματικότητα υπάρχει ήδη, ένας άλλος κόσμος, αυτός της ψυχής, της αναζήτησης των ανήσυχων πνευμάτων, του ονείρου, της ομορφιάς που κρύβει ο πόνος και η φουρτουνιασμένη θάλασσα το χειμώνα. Ένας κόσμος πέρα απο τον κόσμο του success story, του πρέπει και του ‘μπράβο τα κατάφερες’.

Ένας κόσμος λίγο παρτσακλός, άστατος, και ακατάστατος, που δε θέτει απαντήσεις, αλλά πιο πολύ ρωτάει, ψάχνει, ψαχουλεύει – όμως μέσα στο σκοτάδι περπατάει σταθερά, σαν τον Κυρ-Γιάννη τον τυφλό ψαρά που παρότι δεν βλέπει σχεδόν τίποτα, ξέρει ακριβώς σε ποιο σημείο να οδηγήσει τη βάρκα του για να δέσει στην αποβάθρα!!

Eνας κόσμος που αποτελείται από χιλιάδες ιστορίες που ζουν, ανασαίνουν καθημερινά γύρω μας, ανθρώπων και τόπων, ένα δίχτυ που μας συγκρατεί, μια θάλασσα από ιστορίες.

Και τέλος η σκέψη πως όταν δε βυθιζόμαστε στην ύπνωση των ειδήσεων, της τηλεόρασης, των κακών νέων και του άγχους της καθημερινής επιβίωσης, αλλά κοιτάμε  γύρω μας τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού ή ένός ταξιδιώτη, τότε "Ένας άλλος κόσμος είναι εδώ -  Που μας τροφοδοτεί με ποίηση ασταμάτητα".

Βάλια Κανελλοπούλου