Δισκοκριτική: «The day is my enemy» Prodigy
Επιστροφή δισκογραφικά για τους Βρετανούς, που μετά από έξι χρόνια απουσίας θέλουν να μας κάνουν πάλι να χορέψουμε με τα οργισμένα beats τους.
H κόκκινη αλεπού του εξωφύλλου, έκανε την εμφάνιση της πριν μερικές μέρες σε διάφορα ιστορικά μνημεία του Λονδίνου, κάνοντας έτσι γνωστό ότι τα αγαπημένα τέκνα της Βρετανικής χορευτικής μουσικής είναι και πάλι εδώ. Πέρα από τις μαρκετινίστικες τεχνικές που παίζουν στα δάχτυλα, οι Prodigy επέστρεψαν με πατημένα τα γκάζια και σκοπό έχουν να εισβάλλουν στα ηχεία και τα αυτιά μας για άλλη μια φορά.
Η χρυσή εποχή της δεκαετίας του ’90 βέβαια έχει περάσει προ πολλού, νέες μπάντες έχουν ξεπηδήσει και η ηλεκτρονική μουσική έχει βρει νέους εκπροσώπους. Πολλοί όμως οφείλουν το σημερινό τους status σε albums όπως το “The Fat Of The Land” και το “Music for the Jilted Generation”.
Το “The Day Is My Enemy” σαφώς και δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνες τις δουλειές. Αποτελεί μια δουλειά στο γνώριμο ύφος των Prodigy, αυτό που ξέρουμε και αγαπάμε. Ακούς κομμάτια σαν το “Nasty” ή το “Rebel Radio” με τα κοφτά, επιθετικά beats, τα drums που σου παίρνουν τα αυτιά και τα γνώριμα φωνητικά του Liam Howlett, και είναι
Αν όμως πραγματικά αγαπάς και παρακολουθείς αυτήν την μπάντα καταλαβαίνεις ότι η φθορά είναι εμφανής, όπως και η έλλειψη έμπνευσης. Πολλές φορές η συνταγή επαναλαμβάνεται και καταλήγει στο να κάνει το album μια μεγάλη κοιλιά, μέχρι το επόμενο κομμάτι που θα σε ταρακουνήσει.
Το έκτο album των Prodigy θα διχάσει ενδεχομένως κοινό και κριτικούς, πολλούς από αυτούς που περίμεναν κάτι διαφορετικό ή ακόμα περισσότερο επιθετικό, από μια μπάντα που ζούσε για την πρόκληση. Πλέον όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο αγνά και το σοκ που μας προκαλούσαν οι μουσικές και τα videoclip τους δεν μπορεί να ανακληθεί. Το “The Day Is My Enemy” όμως στέκεται αξιοπρεπώς στο ύψος του, και μας κάνει να χαρούμε ιδιαίτερα για την επιστροφή τους.
Album: The day is my enemy
Καλλιτέχνης: Prodigy
Label: Warner Bros
Βαθμολογία: 7/10
Ροζίνα Αράπη