Μια ακόμα απέλπιδα προσπάθεια της Βασίλισσας να διατηρήσει το θρόνο της, να γίνει συμβατή με την εποχή της και να δείξει σε όλες τις φιλόδοξες διαδόχους της ότι ακόμα μπορεί να σοκάρει και να εντυπωσιάζει.

Η Madonna οδεύοντας πλέον στα 60 χρόνια της, προσπαθεί να μας δείξει ότι μπορεί να είναι το πρώτο όνομα όταν σκεφτόμαστε στο ποιος κάνει κουμάντο στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Ότι είναι ακόμα αυτή η προκλητική entertainer που κατάφερνε να προκαλεί αγνές εκδηλώσεις λατρείας σε όλα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, να μας σερβίρει το ένα pop classic μετά το άλλο και να μένει αλώβητη όσο οι εποχές αλλάζουν.

Δυστυχώς, η τελευταία φορά που μας έκανε να της βγάλουμε το καπέλο ήταν με το εκπληκτικό “Confessions On A Dancefloor”. Η συνέχεια από εκεί ήταν μια πορεία κατηφορική, με κραυγαλέα κακά τραγούδια, αποτυχημένες συνεργασίες, κακή χρήση των social media και τη διάχυτη αίσθηση ότι η εικόνα του ειδώλου ραγίζει όλο και περισσότερο. 

Άφησε έτσι τη Beyonce, την Katy Perry, μέχρι και την Kylie Minogue να κερδίσουν τις καρδιές μας και αυτή σταμάτησε να μας κάνει να θέλουμε να ενδιαφερθούμε για τη μουσική της πορεία.

Στο 13o album της, το “Rebel Heart” αύτη η αποτυχημένη συνταγή συνεχίζεται. Κεντρικό θέμα για άλλη μια φορά είναι φυσικά η αγάπη, το σεξ και η θρησκεία, καθώς και η ενδοσκόπηση.

Το πρώτο single “Living For Love” είναι μια σχετικά καλή στιγμή, ένα ωραίο χορευτικό κομμάτι που φέρνει λίγο στα παλιά, άλλα σε καμία περίπτωση δε θα θυμόμαστε μετά το πέρας μερικών χρόνων. Το “Devil Pray” ξεκινάει σαν ένα αφαιρετικό όμορφο κομμάτι, μέχρι να πουν κάποια ρημαδιασμένα beats, δια χειρός Avicii και καταστρέψουν τη στιγμή. 

Ελάχιστα άλλα πράγματα σώζουν τη μετριότητα που ακούμε και κανένα τραγούδι, ούτε οι αξιοπρεπείς μπαλάντες “Ghosttown” ή “Joan Of Arc”, μπορούν να σταθούν στις περιστάσεις, στο όνομα και τη φήμη της Madonna. 

Ακόμα κι αν έχει μαζέψει όλη την υποτιθέμενη αφρόκρεμα της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας το αποτέλεσμα μπάζει από παντού. Από το “Bitch I’m Madonna” συντροφιά με τη Nicki Minaj, που ακούγεται σαν εκτός τόπου και χρόνου γεροντομπεμπέκα, μέχρι το αδιάφορο “Holy Water” με τον Kanye West αυτό που ακούμε είναι ένας ορυμαγδός beats, autotune και διάχυτου άγχους να καταφέρουμε να κάνουμε την επόμενη επιτυχία.

Μέχρι και τον Mike Tyson επιστράτευσε στο “Iconic”, για να δημιουργήσει λίγο περισσότερο θόρυβο, αλλά αν το αποτέλεσμα δεν ακούγεται τι να το κάνεις.

Δε θέλουμε τη Madonna που ακολουθεί, δε θέλουμε αυτή που θέλει να γίνει μέλος με τη “νεολαία” και να καταλήγει περίγελος. Θέλουμε τη Madonna ηγέτη, που ανακαλύπτει καλά κρυμμένα μουσικά ταλέντα και τα φέρνει στη mainstream σκηνή, θέλουμε τη Madonna που μας κάνει να χορεύουμε, να αισθανθούμε και να την αγαπήσουμε γιατί το αξίζει.

Ελπίζουμε να καταλάβει σύντομα τη λάθος στροφή της και να καταφέρει να μας συγκινήσει ξανά. Άλλωστε με τη Madonna δεν ξέρεις ποτέ.

Album: Rebel Heart

Καλλιτέχνης: Madonna

Label: Interscope/Universal

Βαθμολογία: 5/10

Ροζίνα Αράπη