Ο Θάνος Μικρούτσικος συναντά στις 24 και 25 Ιουλίου στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου την Αφροδίτη Μάνου, τον Κώστα Θωμαΐδη, το Θύμιο Παπαδόπουλο και το Θοδωρή Οικονόμου και όλοι μαζί ερμηνεύουν τραγούδια για το όνειρο που πάντα θα κυνηγάμε. Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή, μας μίλησε για την παράσταση και για το όνειρο που αφήνει παρακαταθήκη στα παιδιά του.

Στην Επίδαυρο και για δύο βραδιές θα παρουσιάσετε μια μουσική παράσταση γεμάτη συναίσθημα, μνήμες και αθωότητα με τον τίτλο: «Η μνήμη όταν επιστρέφει…εκδικείται». Μιλήστε μας λίγο για τις επιλογές των τραγουδιών, τις μνήμες που εκδικούνται και για το όνειρο.

Οι δυο παραστάσεις που θα δώσω στο θέατρο της “Μικρής Επιδαύρου” έχουν ως τίτλο: “Η μνήμη όταν επιστρέφει εκδικείται”. Κατ΄ αρχήν θέλω να ξεκαθαρίσω ότι αυτό το πρόγραμμα το σχεδίασα τον Φλεβάρη και επομένως δεν είναι κάτι που προέκυψε τις τελευταίες εβδομάδες με όσα σοβαρά και φοβερά συνέβησαν. Οι συναυλίες μου δε σχεδιάστηκαν με βάση την επικαιρότητα όσο και αν -ενδεχομένως-  περιέχουν κάποιες πλευρές της.

Η παράσταση αυτή περιλαμβάνει τραγούδια που αφορούν τη συλλογική μνήμη, αλλά και τη μνήμη του καθένα μας. Πιστεύω πως λαός χωρίς μνήμη δεν έχει μέλλον, αλλά και ο κάθε άνθρωπος πορεύεται με τις μνήμες του, γιατί εκεί κρύβονται όσα πολύτιμα έχει συσσωρεύσει στη ζωή του. Ειδικά το τραγούδι, αυτό τουλάχιστον που ανήκει στη σοβαρή τέχνη, συνοδεύει όλους μας, αλλά και τον καθένα και την καθεμία ξεχωριστά στις σημαντικές στιγμές της ζωής. Είτε στις προσωπικές μας στιγμές, είτε σ΄ αυτές που κάποιες φορές ζούμε όλοι μαζί.

Αυτά τα τραγούδια είναι τα τραγούδια του κοινού αισθήματος. Μας θυμίζουν τους έρωτές μας, τις στιγμές χαράς και λύπης που έχουμε ζήσει, τα όνειρά μας, τις μάχες που δώσαμε για ένα καλύτερο κόσμο, τη μοναξιά μας.

Τέτοια τραγούδια επέλεξα. Δικά μου, αλλά και άλλων συνθετών, τραγούδια που έχουν περάσει δια πυρός και σιδήρου από το '70 μέχρι σήμερα συνοδεύοντας τρεις τουλάχιστον διαφορετικές γενιές. Το “Μιλώ” του Μίκη συναντά το “Άννα, μην κλαις”. Ο “Ντικ” καταλήγει “τους έχω βαρεθεί”, ενώ καραδοκεί το διαχρονικό μήνυμα “Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία”. Οι “7 Νάνοι” συναντούν τη “Ρόζα” και ο πάντα μοναχικός “Άμλετ της Σελήνης” με μια “Πιρόγα” φτάνει στη Θεσσαλονίκη.

Συναντάτε στη σκηνή την Αφροδίτη Μάνου και τον Κώστα Θωμαΐδη. Γιατί επιλέξατε αυτές τις φωνές για τη συναυλία σας;

Πριν αναφερθώ στη Μάνου και το Θωμαΐδη, θέλω να αναφερθώ στη μουσική φόρμα της παράστασης. Επέλεξα τη μορφή του Trio (2 πιάνα, πνευστά), γιατί έχοντας δίπλα μου δυο μουσικούς ευρωπαϊκού επιπέδου, το Θύμιο Παπαδόπουλο και το Θοδωρή Οικονόμου, μπορώ να εξαντλήσω τα όρια της δεξιοτεχνίας και να απογειώσω τα τραγούδια, αλλά ταυτοχρόνως να φτάσω στην ουσία τους απαλλαγμένος από στολίδια που πολλές φορές οι μεγάλες ορχήστρες σε ωθούν με επιφανειακό τρόπο.

Σε ό,τι αφορά τις φωνές, είναι γνωστό ότι έχω συνεργαστεί με όλες σχεδόν τις μεγάλες φωνές που βγήκαν τα τελευταία 40 χρόνια και είμαι ιδιαιτέρως ευγνώμων σε όλες και σε όλους που τραγουδώντας τα τραγούδια μου συνέβαλλαν καθοριστικά στην εμβέλειά τους. Όμως αυτό το πρόγραμμα χρειαζόταν δυο φωνές που, εκτός από σπουδαίες δυνατότητες, έπρεπε να κουβαλάνε το κοινό βίωμα των όσων ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Η Αφροδίτη Μάνου, μετά τη θριαμβευτική πορεία που είχε με τον Μίκη Θεοδωράκη στα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης και της Αμερικής σε πολύ νεαρή ηλικία (είχε μόλις τελειώσει το σχολείο), γύρισε στα τέλη της δικτατορίας και ήρθε στην παρέα μας.

Μοιραστήκαμε τότε όνειρα για τη μουσική και τη ζωή. Δεν υπάρχει για μένα πιο κατάλληλο πρόσωπο για τη μνήμη μας. Όπως και ο Κώστας Θωμαΐδης -ο μεγαλύτερος Έλληνας τραγουδιστής στον ενδιάμεσο χώρο- συνεργάτης μου πάνω από 37 χρόνια και συνένοχός μου ακόμα και στις μουσικές μου ακρότητες. Είμαι ευτυχής που θα έχω αυτούς τους 4 φίλους μου στις παραστάσεις της Επιδαύρου.

Ποιο είναι το δικό σας όνειρο που πάντα κυνηγούσατε και θα κυνηγάτε;

Το δικό μου όνειρο, αυτό που αφήνω παρακαταθήκη στα παιδιά μου, είναι η κοινωνία της Ουτοπίας. Δηλαδή εκείνη η κοινωνία στην οποία ο ψαράς θα γράφει ποιήματα και ο ποιητής θα ψαρεύει. Αλλά για να πάμε εκεί, πρέπει να παλεύουμε κάθε μέρα για μια πιο δίκαιη κοινωνία από αυτή τη βάρβαρη που έχουμε. Αν χρειαστεί γι΄ αυτό να ξεπεράσουμε τα όρια μας και να κατακτήσουμε το αδύνατο, πρέπει να το επιχειρήσουμε. Επομένως, πρέπει συνεχώς να ονειρευόμαστε, γιατί όπως λέει ο Ποιητής «Λυπήσου αυτούς που δεν ονειρεύονται».

Βάλια Κανελλοπούλου