«Κάποιος είπε πως η αγάπη σ’ ένα αστέρι κατοικεί» κι ο Αλκίνοος ήταν εκεί, στο Βεάκειο Θέατρο, κάτω από τον έναστρο ουρανό για να μας το υπενθυμίσει.

Λίγα λεπτά μετά τις 21.30 το βράδυ της Κυριακής ανέβηκε στη σκηνή και μάγεψε τους παρευρισκομένους. Το click@life δε θα μπορούσε να απουσιάζει.

Έχοντας πλάι του την καταξιωμένη ορχήστρα του, που αποτελείται από τους: Δημήτρη Τσεκούρα (κοντραμπάσο), Γιώργο Καλούδη (τσέλο, λύρα), Μανώλη Πάππο (μπουζούκι, λαούτο) και Φώτη Σιώτα (βιολί, βιόλα), σε ένα άκρως ατμοσφαιρικό περιβάλλον, ο Αλκίνοος προσέφερε μοναδικές στιγμές στο κοινό, που είχε αρχίσει από νωρίς να κατακλύζει το χώρο.

Τη συναυλία άνοιξε με το «Πάντα θα ξημερώνει», ενώ στην πορεία με την «Παράκληση» μας θύμισε πως κάποιος «που δεν πατά στη γη, μπορεί να κάνει την ψυχή μας να πετάξει» και με την επίσης διαχρονική του επιτυχία, τον «Προσκυνητή», έκανε όλο το θέατρο να σείεται και να σιγοτραγουδά. Ακολούθησαν ο «Καθρέφτης», το «Του έρωτα σημάδι», ενώ δεν έλειψαν τα πειράγματα του ερμηνευτή προς τον κόσμο και τους συνεργάτες του.

Με εξομολογητική διάθεση και αρκετά συγκινημένος μοιράστηκε πρόσφατες εμπειρίες εντός κι εκτός Ελλάδος και προσωπικές στιγμές που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τραγούδια, εξιστόρησε στιγμές που έζησε με την ορχήστρα του στην Κύπρο, ενώ δεν δίστασε να αποκαλύψει πως «αυτό το διάστημα που όλοι αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, ο ίδιος έχει βρει αποκούμπι σε λαϊκά ακούσματα, με αποτέλεσμα στον τελευταίο δίσκο τέσσερα κομμάτια του να έχουν επηρεαστεί από αυτά».

«Διαφημίζω τον τελευταίο δίσκο μου χωρίς τύψεις, γιατί κανείς δεν αγοράζει πλέον δίσκους», ανέφερε χαριτολογώντας και αποκάλυψε πως «Διάβασα ένα μυθιστόρημα ενός Χιλιανού λογοτέχνη που ονομάζεται "Οι άγριοι Ντετέκτιβ" και γύρω από μια παράγραφο του βιβλίου έχτισα τον "Χορτάτο"».

Προς το τέλος της βραδιάς, έκανε αναφορά σε ιστορίες μετανάστευσης ανθρώπων που γνώρισε σε περιοδεία στην Ευρώπη και αφήνοντας πίσω του μουσικά όργανα και μικρόφωνο, τραγούδησε στο άφωνο κοινό, ακαπέλα τη «Μικρή βαλίτσα», την οποία αφιέρωσε «σε όσους εγκαταλείπουν κι εγκαταλείπονται από τον τόπο τους, σε όσους νοσταλγούν την πατρίδα και όσους έρχονται στην Ελλάδα ή πνίγονται κάθε μέρα στη Μεσόγειο προσπαθώντας να γλιτώσουν…».

Η βραδιά κύλησε υπέροχα, με τον Αλκίνοο να αγγίζει τις ψυχές μας με τις συγκλονιστικές του ερμηνείες, να δημιουργεί ρίγη στο κοινό που σιγοτραγουδούσε μαζί του, αφηνόταν στο ρυθμό και τον αποθέωνε. Δεν έλειψε στιγμή το χιούμορ από τις κουβέντες του, ενώ αφού ευχαρίστησε για πολλοστή φορά όλους όσοι συνέβαλλαν στη διεξαγωγή της συναυλίας, μαζί με την ορχήστρα μας αποχαιρέτησε.

Photos by: Μάκης Νικοδήμου

Ρεπορτάζ - Επιμέλεια: Μαρία Πορτοκαλάκη
[email protected]