Για ένα ακόμα Σάββατο, στις 7 Νοεμβρίου, η Έλλη Πασπαλά συναντά τον Vassilikos στη σκηνή του Σταυρού του Νότου Plus για να μας παρουσιάσουν τη μουσική τους παράσταση Play, εκεί από όπου αυτή ξεκίνησε. O Vassilikos μας μίλησε για τη συνεργασία του με την Έλλη Πασπαλά, για την παράστασή τους και για το νόημα του παιχνιδιού σήμερα.

Η παράστασή σας “Play” επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε, στον Σταυρό του Νότου. Τι υποδηλώνει ο τίτλος που διαλέξατε;

Είναι μια λέξη αρκετά συνηθισμένη, αρκετά συνυφασμένη με τη μουσική και γι' αυτό και φέρνει αυτόματα εικόνες και συνειρμούς. Είναι το Play που πατάμε για να ξεκινήσει η μουσική, είναι το παιχνίδι που γίνεται μεταξύ μας και με τα όργανα στη σκηνή, είναι η παιδική σχεδόν διάθεση με την οποία αντιμετωπίζουμε την ενορχήστρωση.

Τι περιλαμβάνει η μουσική παράστασή σας;

Είναι μια μεγάλη διαδρομή στις μουσικές μας επιρροές και αγάπες. Κομμάτια από τα 60s μέχρι και σήμερα, αγγλόφωνα και ελληνόφωνα, παιγμένα από 4 ανθρώπους που όλοι τραγουδούν και όλοι παίζουν διάφορα όργανα. Οι επιλογές των κομματιών σε αυτή την παράσταση έχει την ίδια βαρύτητα και σημασία με τον τρόπο που τα προσεγγίζουμε ερμηνευτικά και ενορχηστρωτικά.

Η πρώτη σας συνάντηση ήταν στο «Reflections» του Μάνου Χατζιδάκι, όπως τα διασκεύασαν οι Raining Pleasure. Τι θυμάστε από τότε;

Η πρώτη μας συνάντηση ήταν πριν το Reflections, επιτρέψτε μου τη διόρθωση. Η Έλλη και ο David είχαν συμμετάσχει στο δίσκο Forwards & Backwards των Raining Pleasure από το 2003. Η επόμενη δισκογραφική και συναυλιακή συνάντηση ήταν φυσικά στο Reflections. Θυμάμαι το πόσο αβίαστα κύλησε η συνεργασία στο στούντιο. Με πόση όρεξη, πόσο κέφι και ταυτόχρονα πόση σοβαρότητα κάναμε ό,τι κάναμε. Ήταν τεράστια τιμή τότε για μας το ότι ταξίδεψαν μέχρι τη Γερμανία που ηχογραφούσαμε για να δουλέψουμε μαζί. Και είναι φυσικά ακόμα μεγάλη τιμή να βρίσκομαι σε μια ολοκληρωμένη συναυλιακή συνεργασία μαζί τους και φυσικά με τον Τάκη Φαραζή.

Και πόσο έχει αλλάξει η σχέση σας μέχρι σήμερα;

Έχει επέλθει μια εξοικείωση με τα χρόνια και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα αυτό που ήταν από την αρχή αβίαστο, τώρα να τρέχει σαν νεράκι. Με αυτές τις 3 παραστάσεις κλείνει και το κεφάλαιο Play. Όλοι ανυπομονούμε να το ξαναζήσουμε στο χώρο που ξεκίνησε. Παρ' όλο που κάναμε πολλές παραστάσεις από πέρυσι σε Ελλάδα και Κύπρο, ο συγκεκριμένος χώρος έχει ιδιαίτερη σημασία για εμάς για λόγους συναισθηματικούς και γιατί η συνεργασία με το Σταυρό του Νότου ήταν πάντα άψογη.

Τι είναι το «παιχνίδι» για εσάς;

Νομίζω είναι απλά μια τοποθέτηση των πραγμάτων στο μυαλό. Σημαίνει ότι από την ώρα που το αρχίζεις, όλος ο κόσμος παύει να έχει σημασία και το μόνο που μετράει είναι αυτό που κάνεις εκείνη την ώρα, αυτό που παίζεις.

Και πόσο σημαντική θέση έχει (ή πρέπει να έχει) στη ζωή μας;

Αν αντιμετωπίζαμε πιο πολύ με αυτό τον τρόπο τη ζωή μας, θα είμασταν πολύ πιο χαρούμενοι.

Μαζί σας στην παράσταση αυτή έχετε τον David Lynch και τον Τάκη Φαραζή, δύο εξαιρετικούς μουσικούς. Ποιος ο δικός τους ρόλος στο «παιχνίδι»;

Όπως είπα και πιο πριν, είναι μία εξαιρετικά συλλογική δουλειά. Από την αρχή αυτός ήταν ο στόχος και αυτό ήταν το όνειρο που αυθόρμητα πειραματιστήκαμε να πραγματοποιήσουμε. 4 άνθρωποι έχουν στη διάθεσή τους όλα αυτά τα όργανα και παίζουν με τον ήχο πάνω σε αγαπημένες μουσικές.

Τέλος ποιο είναι το αγαπημένο σας να «παιχνίδι», κυριολεκτικά ή συνυποδηλωτικά;

Είναι εκείνες οι φορές που καταφέρνω να αντιμετωπίζω με διάθεση παιχνιδιού πράγματα που υποτίθεται ότι είναι "σοβαρά". Όπως ο εαυτός μου και η ζωή μου.

Βάλια Κανελλοπούλου