Το Stereogum ανακήρυξε το νέο δίσκο της Κλερ Μπουσέ καλύτερο του 2015 και εμείς εξηγούμε γιατί συμφωνούμε.

Η Grimes (κατά κόσμον Κλερ Μπουσέ) είναι μια κατηγορία μόνη της στο χώρο της ποπ μουσικής των τελευταίων ετών. Απέσπασε μεγάλη αναγνωρισιμότητα το 2102 με το άλμπουμ «Visions», το οποίο ηχογράφησε μέσα σε τρεις εβδομάδες αϋπνίας και επήρειας διάφορων ναρκωτικών ουσιών. Το μουσικό site Pitchfork όρισε το «Oblivion» ως το καλύτερο τραγούδι του πρώτου μισού της δεκαετίας και γενικά όσο ανασφαλής και τελειομανής φαίνεται η ίδια με τη μουσική της, άλλο τόσο δέχεται την αγάπη των μουσικών ΜΜΕ.

Ο φετινός της δίσκος, «Art Angels», είναι από τους πιο πολυσυζητημένους του 2015. Σίγουρα είναι η πιο προσβάσιμη δουλειά της Grimes, με τη μεγαλύτερη ποικιλία σε σχέση με ό,τι έχει κάνει ως τώρα. Το Stereogum τον ανακήρυξε δίσκο της χρονιάς πάνω από την εύκολη επιλογή του Κέντρικ Λαμάρ (το «To Pimp a Butterfly» είναι κατά γενική ομολογία ό,τι σημαντικότερo κυκλοφόρησε το μουσικό έτος 2015) και εμείς συμφωνούμε με αυτή την εξέλιξη. Και εξηγούμαστε.

Η Grimes είναι 27 ετών και αν και είναι ακόμη νέα, βρίσκεται σε μια ηλικία που μπορεί να νοσταλγήσει τα εφηβικά χρόνια. Αυτή η ονειροπόληση γίνεται ακόμη πιο έντονη αν συνυπολογίσεις το γεγονός πως τότε ζούσαν ακόμη πολύ κοντινά της πρόσωπα που έχασε στην πορεία λόγω της εμπλοκής με τα ναρκωτικά. Αυτές οι απώλειες σε συνδυασμό με τη συνειδητοποίηση πως η ίδια επέζησε από αυτή την άσχημη εμπειρία, τη σφυρηλάτισε και ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη. Το «Art Angels» είναι λοιπόν ένας δίσκος κάθαρσης. Μέσα σε αυτό το άλμπουμ αφήνει όλες τις αρνητικές εμπειρίες του παρελθόντος και προσπαθεί να ατενίσει το μέλλον με αισιοδοξία, όντας πλέον «καθαρή». Για αυτόν ακριβώς το λόγο το «Art Angels» συνδυάζει φως και σκοτάδι και αν και οι μελωδίες είναι αιθέριες και ξεσηκωτικές, κρύβουν μια μελαγχολία που αναδεικνύεται μέσα από το στιχουργικό κομμάτι.

Η ποπ της Grimes δε γνωρίζει όρια. Είναι αφετηρία για να ακολουθήσει διάφορες διαδρομές, από τη σύγχρονη χορευτική μουσική μέχρι την ασιατική ποπ. Σε πολλά επίπεδα πρόκειται για κάτι καινούριο και για αυτό εκτός από πολλούς θαυμαστές, έχει άλλους τόσους που τη θεωρούν μια φούσκα της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας που αντικατοπτρίζει την κατάντια της μουσικής εν γένει σήμερα. Ας πούμε ότι σεβόμαστε απόλυτα τα ακούσματα του καθενός, αλλά αν δεν καταλαβαίνεις κάτι τότε η καλύτερη επιλογή που έχεις να κάνεις είναι να μείνεις σε όσα σου αρέσουν εσένα πραγματικά και να αφήσεις τα υπόλοιπα για όσους βρίσκουν σε αυτά διόδους επικοινωνίας. Η ζωή είναι μικρή για να καταναλώνεις φαιά ουσία σε πράγματα που δε σου αρέσουν.

Και μετά από αυτή τη σύντομη αλλά σημαντική επισήμανση, ας επανέλθουμε στα του δίσκου. Η εισαγωγή με το «laughing and not being normal» γίνεται επιβλητικά, συνεχίζοντας μια αλυσίδα που εκτείνεται από τους δίσκους της Madonna στα 80s μέχρι τις πρόσφατες δουλειές της Lady Gaga. Ό,τι πρέπει για να μπούμε στο ψητό με το «California», ένα τραγούδι μίσους προς το Pitchfork και τον τρόπο που έχει διαστρεβλώσει τα λόγια της αλλά και το πώς διαχειρίζεται γενικότερα τις γυναίκες μουσικούς. Και αν το μίσος ήταν τόσο όμορφο όπως ακούγεται εδώ, τότε ο κόσμος θα ήταν ένα υπέροχο μέρος να ζεις. Πρόκειται για μια άκρως εθιστική σύνθεση που σε κάνει να κουνάς ασυναίσθητα το πόδι και να σιγοτραγουδάς το ρεφρέν.

Και αν δε σε κέρδισε ακόμη ο δίσκος, η συνέχεια είναι εκρηκτική με το πιο «μόνο γκάζια» κομμάτι του δίσκου. Το «SCREAM» είναι ένα σταυροδρόμι Δύσης-Ανατολής, με την ταϊβανέζα ράπερ Aristophanes να τα δίνει όλα μαζί με την Μπουσέ πάνω από απόκοσμες κραυγές. Σίγουρα θα γίνεται χαμός στις live εμφανίσεις της.

Η συνέχεια γίνεται με το «Flesh without Blood», μια ονειρική ποπ σύνθεση που αγαπάς περισσότερο ακρόαση με την ακρόαση. Σε αυτό βοηθάει και το πολύχρωμο βίντεο του τραγουδιού, στο οποίο συνδυάζεται και το «Life in the Vivid Dream» που συναντάμε παρακάτω. Αυτή είναι η πρώτη στιγμή του δίσκου που καταλαβαίνεις ότι η Grimes έχει ωριμάσει συνθετικά. Είναι τρομακτική η αίσθηση του ρυθμού που διαθέτει και πλέον έχει μάθει να ελέγχει απόλυτα τον εαυτό της και τις ανησυχίες της.

Το «Belly of the Beat» κατεβάζει λίγο ρυθμούς ώστε να μπορείς να επικεντρωθείς στους στίχους, στους οποίους η Μπουσέ ασχολείται με το αναπόδραστο του θανάτου και τη ζωή που πάντα συνεχίζεται ακόμη κι όταν εσύ είσαι απών. Η πρόωρη κρίση ηλικίας των 25 και η συνειδητοποίηση της θνητότητας είναι κάτι που απασχολεί εν πολλοίς και το νέο δίσκο της Adele, απλά εδώ αντί για μπαλάντες εκφράζεται μέσα από φουτουριστική χορευτική ποπ. Και όσο αλλόκοτο και παράλογο μπορεί να φαίνεται αυτό, το αποτέλεσμα είναι πολύ πιο αυθεντικό και έντονο. Νιώθεις πως η Grimes περνάει μια περίεργη φάση στη ζωή της.

Η τριάδα που ακολουθεί είναι ίσως ό,τι πιο ενδιαφέρον ακούσαμε μέσα στο 2015. Το «Kill V. Maim» είναι μια ηχηρή δήλωση για το πού βρίσκεται τώρα η Grimes. Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη περιπέτεια που συμπυκνώνει τα τελευταία είκοσι χρόνια της χορευτικής μουσικής, χωρίς να είναι πουθενά προβλέψιμο, με ένα επικό «κόψιμο» στη μέση και με ένα ξεκούρδιστο κλείσιμο που οδηγεί στο ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, «Artangels». Και αν δε σε ξεσηκώσει, τότε πρέπει να κοιτάξεις πόσο νιώθεις. Με κάτι τέτοια τραγούδια της Grimes νιώθεις πραγματικά ότι πετάς. Απλά άκουσέ το σε μεγάλα ακουστικά και δώσε έμφαση στα backing vocals. Όσο για το «Easily», είναι ας πούμε η μπαλάντα του δίσκου, αλλά μη νομίζετε ότι μιλάμε για κάποια βαρετή ή ράθυμη σύνθεση. Για την Grimes η έννοια της μπαλάντας βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην αιθέρια R&B και το trip hop των 90s και το αποτέλεσμα είναι ένα από τα καλύτερα και πιο ιδιαίτερα κομμάτια του άλμπουμ και ας λέει η ίδια η Grimes ότι είναι από τα λιγότερο αγαπημένα της.

Το «Pin» είναι μια μεταβατική σύνθεση μέσα στο δίσκο, ο οποίος αλλάζει πάλι πορεία για να φτάσουμε στο «REALiTi». Είναι το πρώτο τραγούδι που ακούσαμε από το δίσκο και αυτό που μπορούμε να πούμε είναι πως αν και μας άρεσε πολύ από την αρχή, είναι τόσο σωστή η θέση του μέσα στο δίσκο ώστε πια το έχουμε λατρέψει και θέτει υποψηφιότητα για «τραγούδι του άλμπουμ». Η Grimes πειραματίζεται με την EDM και το αποτέλεσμα είναι ένα άκρως μελαγχολικό κομμάτι που αναπολεί τα περασμένα και επαναφέρει την εμμονή του δίσκου με τη θνητότητα. Με το «welcome to reality» ουσιαστικά η Μπουσέ απευθύνεται στον εαυτό της.

Το «World Princess, Pt. II» είναι συνέχεια του «World Princess» που βρίσκεται στο δεύτερο δίσκο της Grimes με τίτλο «Halfaxa» και απευθύνεται στην καλύτερη φίλη της Μπουσέ που απεβίωσε λόγω ουσιών. Είναι μια πολύ προσωπική στιγμή και για αυτό δεν οδηγεί σε κάποια κορύφωση, αλλά σβήνει με ανατριχιαστικά αποτελέσματα.

Στο «Venus Fly» συμμετέχει η Janelle Monáe και σε ένα δίκαιο κόσμο αυτή η σύμπραξη θα ήταν το νούμερο ένα χιτ στον πλανήτη αυτή τη στιγμή. Με τύμπανα που αγγίζουν μέχρι και τα όρια του dubstep και με φρενήρεις ρυθμούς, έτσι είναι η ποπ του μέλλοντος. Το «Life in the Vivid Dream» είναι το «σβήσιμο» του «Flesh without Blood» που στο δίσκο έχει άλλη θέση και βρίσκεται προς το τέλος. Και είμαστε εντελώς οκ με αυτό, γιατί δίνει μια αίσθηση φινάλ, η οποία όμως δεν έρχεται με σκοτάδι, αλλά με το φως του «Butterfly». Και κάπως έτσι η Grimes αφήνει πίσω της το παρελθόν και πετάει προς το άγνωστο, το οποίο όμως θα δημιουργήσει σύμφωνα με τους δικούς της κανόνες.

Με το «Art Angels» η Κλερ Μπουσέ έρχεται σε συμφιλίωση με την Grimes και μέσα από μια πολυδαίδαλη περιπλάνηση μέσα στο ιδιαίτερο μυαλό της, οδηγείται στην κάθαρση. Είναι ένας δίσκοςπου δε δημιουργεί κανένα συνειρμό με μουσικές που έχουν παιχτεί στο παρελθόν παρά μοιάζει να έχει έρθει από το μέλλον. Δε γίνεται να ζεις στο σήμερα και να μην εκτιμήσεις αυτό που προσπαθεί να κάνει η Grimes. Για αυτό το λόγο (εκτός από όσους αναφέραμε δηλαδή) λέμε πως ναι, έχουμε κάθε λόγο να θεωρούμε το «Art Angels» το δίσκο που θα θυμόμαστε από το 2015. Μπορεί να μην πήραμε ιπτάμενα αυτοκίνητα, αλλά είχαμε αυτό το δίσκο.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]