Οι Polkar είναι ένα συγκρότημα που αγαπάει τις καντάδες, την indie rock, τον ρομαντισμό και τη folk. Τα live τους είναι πάντα γεμάτα ενέργεια και πολύ χορό, με τραγούδια δικά τους, αλλά και διασκευές.

Λίγο πριν τη ζωντανή τους εμφάνιση στο 6 d.o.g.s., όπου μας καλούν στη δική τους “Εθνική Εορτή” , μιλήσαμε με τον τραγουδιστή της μπάντας, Γιώργο Παπαγεωργίου για τον ήχο τους, τη σύγχρονη εγχώρια μουσική σκηνή, αλλά και τα επερχόμενα τους σχέδια.

Πείτε μας λίγα λόγια για την μπάντα σας, πώς γνωριστήκατε και αποφασίσατε να φτιάξετε τους Polkar;

Η μπάντα δημιουργήθηκε πριν περίπου 3 χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Τολμώ να πω ότι υπήρξα μάλλον ο ιθύνων νους, καθώς είχα γράψει κάποια τραγούδια στο ukulele και κάποια στιγμή αποφάσισα να τα δείξω στο φίλο μου, τον Γιάννη Κυρατσό. Στη συνέχεια, μετά από προτροπή του, στήσαμε ένα live και τα παρουσιάσαμε στο κοινό. Κάπως έτσι λοιπόν και μετά από ένα αποκαλυπτικό ταξίδι στη Σερβία, ξεκίνησαν οι Polkar.

Στη μουσική σας ξεχωριστό ρόλο έχουν οι καντάδες, ένα είδος μάλλον ασυνήθιστο πλέον. Πώς το επιλέξατε και αποφασίσατε να το “μπλέξετε” με indie/folk ήχο;

Πάντα μου άρεσαν οι καντάδες. Όχι μόνο σαν ύφος αλλά και σαν λογική. Έχει μια ειλικρίνεια η καντάδα, γεννιέται με ένα καθαρό σκοπό, να σε κατακτήσει. Αυτό σαν λειτουργία, μαζί με τις πολυφωνίες που λειτουργούν σχεδόν ευεργετικά στο αυτί μου, με οδήγησαν στη συνεργασία με τους “Τροβαδούρους Παλαιάς Αθήνας” του μαέστρου Γιάννη Θεοδωρόπουλου, όπου 4 ηλικιωμένοι ακμαιότατοι κανταδόροι συνεργάστηκαν μαζί μας στο δίσκο. Και όλο αυτό βέβαια μπλεγμένο με τρομπέτες, ακορντεόν, ukulele, κοντραμπάσο, τύμπανα και ηλεκτρικές κιθάρες.

Υπάρχει μια τάση στη μουσική για “επιστροφή στις ρίζες” και βλέπουμε όλο και περισσότερες μπάντες να μπλέκουν την παράδοση με τη ψυχεδέλεια ή το indie rock. Εσείς πώς το βλέπετε αυτό; Πιστεύετε ότι δείχνει κάτι αυτή η στροφή προς το παρελθόν;

Είναι ένα ρεύμα. Εμάς αυτό που μας αρέσει είναι το ότι παράλληλα με τα δικά μας κομμάτια παίζουμε στις συναυλίες τραγούδια της δεκαετίας του ’40 του ’50 και ο κόσμος τραγουδάει και χορεύει σαν να πρόκειται για χθεσινή επιτυχία. Νομίζω ότι απλά μας λείπει η αθωότητα και το κέφι που σου προκαλεί ένα τραγούδι του Γούναρη ή του Μουζάκη και κάπως ευτυχώς η γενιά μου που μεγάλωσε με την μαυρίλα ως τρόπο ζωής, λειτουργεί πλέον απενεχοποιημένα απέναντι στο ρεύμα αυτό. Τουλάχιστον έτσι λειτουργώ εγώ.

Από όλα αυτά που κουβαλάω καθώς μεγαλώνω. Στους στίχους μου θα βρεις από παιδικούς έρωτες μέχρι ματαιωμένες σκέψεις, ενώ συνήθως οι συνθέσεις προκύπτουν από αυτοσχεδιαμούς ή κάποια μελωδία που μου μπήκε στο μυαλό την ώρα που ψωνίζω τύρι στο supermarket και πρέπει με κάποιο τρόπο να καταγράψω. Οπότε σε αυτή τη περίπτωση λέω στον υπάλληλο “με συγχωρείτε λίγο”, πηγαίνω σε μια γωνιά, βγάζω το τηλέφωνο και αρχίζω να ηχογραφώ με λαλαλαλαλα τη μελωδία που μου ήρθε, ενώ ο κόσμος με κοιτάζει σαν να είμαι εντελώς ηλίθιος.

Το τελευταίο σας videoclip “Το τραγούδι της καλής παντρειάς”,γνωρίζει τεράστια επιτυχία. Το περιμένατε να έχει τόση ανταπόκριση;

Χαχά! Όχι!

Επίσης, το σενάριο μοιάζει αρκετά με αυτό του “Caribbean Girl”. Θέλετε να δημιουργήσετε κάποιο μοτίβο με τον άνδρα stalker που φτάνει στα άκρα για το αντικείμενο του πόθου του;

Ναι, ακολουθεί τον ίδιο χαρακτήρα γιατί σκεφτήκαμε να έχουμε ως κεντρικό χαρακτήρα τον stalker στα video clip μας και να τον επαναφέρουμε που και που. Επ’ ευκαιρία, τα παρανοϊκά σενάρια των video clip ανήκουν στον Michael Webber.

Τι να περιμένουμε από το live σας στο 6 d.o.g.s.;

Τα πάντα! Έχουμε 2 χρόνια να έρθουμε στην Αθήνα και θέλουμε πολύ να παίξουμε την ελληνική fiesta μας στο κοινό της Αθήνας. Πραγματικά, ανυπομονώ! Νοιώθω σαν να πηγαίνουμε για πρεμιέρα. Αλλά μην νομίζεις ότι θα το αφήσουμε έτσι ξερό το live. Ήδη έχω μιλήσει με το Βασίλη Σαμπράκο που παίζει τον παππά στο clip της “παντρειάς” να εμφανιστεί ως...παππάς στο live και να κάνει αγιασμό στον κόσμο.

Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;

Συναυλίες. Παντού!

Ροζίνα Αράπη